Προς ΥΠΕΞ: Σκοπεύει κανείς να μαζέψει τα ροζ παιδάκια του προξενείου Νέας Υόρκης;
Δεν το είχαμε πάρει χαμπάρι. Από τύχη έπεσε στα χέρια μας αυτό το άρθρο από τον “Εθνικό Κήρυκα” της Νέας Υόρκης, την ομογενειακή εφημερίδα, που φέρει την υπογραφή του Αντώνη Διαματάρη, δημοσιογράφου, εκδότη και πρώην υφυπουργού Εξωτερικών. Φαίνεται πως κάποιοι στο υπουργείο του Γιώργου Γεραπετρίτη, παρόλο που μισθοδοτούνται από τη φορολογία του Έλληνα πολίτη, έχουν αποφασίσει να προωθήσουν τη δική τους ατζέντα, προσβάλλοντας βάναυσα τη χώρα που τους πληρώνει.
Αν αυτοί οι κύριοι, ή οι κυρίες, νομίζουν ότι φιλοξενώντας εκθέσεις “τέχνης”, στις οποίες η ελληνική σημαία είναι βαμμένη ροζ(!) γίνονται στα μάτια των ισχυρών “σύγχρονοι” και “μοντέρνοι”, να έχουν υπόψη ότι δεν είναι τίποτα περισσότερο από “χρήσιμοι ηλίθιοι”, αν και άλλη πασίγνωστη παγκοσμίως ελληνική λέξη θα ήταν καταλληλότερη για να περιγράψει την κατάντια τους. Αν αναρωτιέστε περί τίνος πρόκειται, πρόκειται για… το Carte Blanche Project όπου η κυρία Γεωργία Λαλέ… πραγματεύεται τα φαινόμενα της γυναικοκτονίας και της ενδοοικογενειακής βίας.
Εκτός κι αν θέλουν να μας πουν με έμμεσο τρόπο κάτι άλλο, το οποίο αφορά την ουσία της σύγχρονης Ελλάδας και την πολιτική που αυτή ασκεί στο διεθνές περιβάλλον. Διότι εάν θέλαμε να επιχειρηματολογήσουμε θα είχαμε πλήθος παραδειγμάτων να μας υποστηρίξει την κεντρική ιδέα. Όπως κάτι “φρούτα” που ενώ βυσσοδομούσαν ανθελληνικά τη δεκαετία του ’90 μας βγήκαν όψιμα “από τα δεξιά” να παραστήσουν τους πατριώτες, κατορθώνοντας μάλιστα να αλώσουν και το εσωτερικό της σημερινής “κάτι σαν ΝΔ” στον τομέα της χάραξης -υποτίθεται- πολιτικής στον τομέα των εξωτερικών σχέσεων της χώρας.
Να σκεφτούμε δηλαδή, ότι θα πρέπει να επιχειρήσουμε να αντικαταστήσουμε σε ροζ αποχρώσεις, οτιδήποτε εκπροσωπεί το μπλε χρώμα στην ελληνική σημαία; Για παράδειγμα την ελληνική “γαλάζια πατρίδα”, την ΑΟΖ, την οποία δεν έχει διεκδικήσει καμία ελληνική κυβέρνηση, αφού με διάφορα προσχήματα αρνούνται αν εφαρμόσουν το διεθνές δίκαιο που ζητά ως πρώτο βήμα καθορισμού της, την κατάθεση συντεταγμένων στον ΟΗΕ ώστε να ξεκινήσει με τους τρόπου που υποδεικνύει η Χάρτα του, η διαδικασία επίλυσης σε περίπτωση που εγερθούν ενστάσεις; Δηλαδή, απλά, ΑΟΖ η χώρα ΔΕΝ ΕΧΕΙ. Ξέρουν άραγε οι βλαμμένοι αυτής της χώρας, ότι είναι αυτή η ανεκτική μέχρι παρεξήγησης πατρίδα, που τους δίνει την ευκαιρία να κάνουν ό,τι γουστάρουν, χωρίς στοιχειώδη σεβασμό.
Για να τελειώνει αυτό το αστείο, οι εθισμένοι με την επικοινωνία στο Μέγαρο Μαξίμου, θα τοποθετηθούν επ’ αυτής της ασχήμιας σε βάρος της ιστορίας, του παρόντος και του μέλλοντος της χώρας; Πολύ χαλαροί και μοντέρνοι εμφανίζονται πολλοί δικοί τους και αν δεν φροντίσουν να τους συμμαζέψουν, η αλαζονεία που επιδεικνύεται είναι θέμα χρόνου προτού πέσει με θόρυβο πάνω στα… ροζ κεφάλια τους. Ας δούμε όμως το ευγενικό και μετριοπαθές δημοσίευμα της ομογενειακής εφημερίδας. Διότι εμείς δεν σκοπεύουμε να είμαστε… comme il faut (το γράφουμε έτσι για κάποιους μοσχαναθρεμμένους -και σεσημασμένους πλέον- κηφήνες, με… γαλλικά, πιάνο και μπαλέτο).
Μια άστοχη έκθεση τέχνης στο Γ. Προξενείο
Στο Γενικό Προξενείο της Ελλάδας στη Νέα Υόρκη πραγματοποιούνται εκθέσεις έργων τέχνης και άλλες, για δεκαετίες τώρα. Και σωστά γίνονται. Ο σημερινός γενικός πρόξενος φαίνεται να έχει μια μεγαλύτερη έφεση στην φιλοξενία εκθέσεων στους χώρους του Προξενείου, από ό,τι συνήθως έχουν οι γενικοί πρόξενοι. Χωρίς κατ’ ανάγκη αυτό να είναι αρνητικό.
Ωστόσο, η βασική αποστολή του γενικού προξένου δεν είναι βέβαια οι εκθέσεις έργων τέχνης, αλλά η εξυπηρέτηση της Ομογένειας που, δυστυχώς, όλο και περισσότερο χωλαίνει, όπως αποδεικνύεται από τα παράπονα που δεχόμαστε. Τις τελευταίες μέρες έχουμε δεχτεί διαμαρτυρίες από αναγνώστες μας για μια έκθεση που θα γίνει εντός των ημερών στο Προξενείο και που προσβάλει την ελληνική σημαία. Μεταξύ των άλλων είναι βαμμένη ροζ.
Καλή και χρυσή η τέχνη, αλλά με ορισμένα εθνικά σύμβολα δεν παίζεις. Πώς να το κάνουμε. ’Η τουλάχιστον δεν παίζεις στο κτίριο του Γενικού Προξενείου της Ελλάδας με το θέμα της σημαίας μας. Απορώ πώς του ξέφυγε αυτό του γενικού προξένου.
Αντώνης Η. Διαματάρης
Δεν υπάρχουν σχόλια