Νέος στυγνὸς φασισμός

 

Νέος στυγνὸς φασισμός

 

Νέος στυγνὸς φασισμός

Ἐμμανουὴλ Κυρατσάκις,, Χανιὰ

Πάντα τὸ ἔγκλημα τελεῖται πρῶτα μὲ λέξεις· π.χ., πρῶτα ὁ φανατισμένος ἀποκαλεῖ τὸν ἀντίπαλό του «γουρούνι» ἢ «κατσαρίδα» καὶ μετὰ τὸν σφάζει ἢ τὸν λειώνει. Πρῶτα λέει μία γυναίκα «κάνω ὅ,τι θέλω τὸ σῶμα μου» καὶ μετὰ τεμαχίζει μέσα στὴ μήτρα της τὸ σῶμα τοῦ παιδιοῦ, ποὺ κυοφορεῖ, ὑπὸ τὸ πρόσχημα ὅτι τῆς ἀνήκει. Τὸ ἔγκλημα εἶναι στό «μοῦ», ποὺ δὲν εἶναι, ἀληθινά, «μοῦ», ἀλλὰ ἑνὸς ἄλλου προσώπου, πόσο μᾶλλον, πού, αὐτὸ τὸ τρίτο πρόσωπο, ἐξαρτᾶται σὲ ὑπέρτατο βαθμὸ ἀπὸ ἐμένα, τὴν μητέρα, ποὺ τὸ φιλοξενῶ καὶ περιθάλπω.

  Τὸ ἴδιο ἰοβόλο ψεῦδος περνάει ὑποχθόνια στὶς μέρες μας καὶ μὲ τὴν φράση «ὁμόφυλα ζευγάρια» ἢ «γάμος ὁμοφύλων» ἤ, ἀκόμα, «γάμος ὁμοφυλοφίλων». Δόξα τῷ Θεῷ, ἡ γλῶσσα μας λέει τὴν ἀλήθεια. Ὁ γάμος καὶ τὸ ζεῦγος προϋποθέτουν ζευγάρωμα, δηλαδὴ ζεύξη. Δύο δεξιοὶ φακοὶ δὲν κάνουν ἕνα ζευγάρι γυαλιά. Δύο ἀριστερὰ παπούτσια δὲν κάνουν ἕνα ζευγάρι. Ἡ χημικὴ ζεύξη μετατρέπει δύο ἀπὸ μόνα τους ἀδρανῆ ἢ αὐτόνομα στοιχεῖα σ’ ἕνα νέο. Ἑνοῦνται τὰ πρὸς ζεῦξιν πρόσ­φορα.

  Περαιτέρω, «ὁμόφυλος» εἶναι κάθε ἄνθρωπος σ’ αὐτὴ τὴ γῆ, μὲ τοὺς μισούς, περίπου, τῶν ἀνθρώπων. Εἴτε ὡς ἄρρεν εἴτε ὡς θῆλυ. Ἂς ποῦμε, ἕνα ἀγόρι μὲ τὸν πατέρα του καὶ τὸν συμμαθητὴ του εἶναι ὁμόφυλοι, ἀλλὰ ὄχι, ἀναγκαστικά, ὁμοφυλόφιλοι. Τὸ ἴδιο κι ἕνα κορίτσι μὲ τὴν μητέρα της καὶ τὴν συμμαθήτρια της. Τὸ «ὁμόφυλος», συνεπῶς, εἶναι ὄχι μόνο λάθος, ἀλλὰ δολιότατο ψέμα, προκειμένου νὰ σημάνει τὴν ὁμοφυλοφιλία, ἡ ὁποία δὲν εἶναι κατάσταση τοῦ συνόλου τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ ἰδιάζουσα κατάσταση μόνο μερικῶν.

  Ἀπὸ κοινωνικῆς, ὅμως, ἀπόψεως, τὸ κράτος, τὸ κάθε κράτος (ἰδίως, δέ, τὸ ἄθεο) πρέπει νὰ προστατεύει τὸν γάμο -καί, μάλιστα, τὸν καλὸ γάμο- ἂν ὑποτεθεῖ ὅτι ἐνδιαφέρεται γιὰ τὴν εὐημερία τῶν πολιτῶν του. Διότι, ἀπὸ τὴν ζεύξη τοῦ γάμου, προέρχονται, φυσικῷ τῷ λόγῳ, τέκνα καί, ὅταν ὁ γάμος εἶναι καλός, τότε τὰ παιδιὰ αὐτὰ εἶναι, ἐπὶ τὸ πλεῖστον, καλὰ παιδιά, εὐάγωγα, παραγωγικά, κατάλληλα γιὰ νὰ γίνουν συνεπεῖς πολίτες καὶ φορολογούμενοι. Χωρὶς καλὸ γάμο, ὁ ἄνθρωπος δύσ­κολα εὐδοκιμεῖ. Τὸ κοινωνικὸ καὶ προσωπικὸ κόστος κάθε μὴ καλοῦ γάμου εἶναι τεράστιο.

Τί εἶναι, λοιπόν, δύο ὁμοφυλόφιλοι, πού ἀποφασίζουν νὰ συμβιώσουν; Ἀκριβῶς αὐτό; δύο ἄνθρωποι ἢ δύο ὁμοφυλόφιλοι. Καὶ τοὺς ἀγαπᾶμε; Ἀγαπᾶς, βεβαίως, τὸν καρκινοπαθῆ, ἀλλὰ δὲν κάνεις τὸν καρκίνο πρότυπο τῆς κοινωνίας. Συμπονᾶς τὸν ναρκομανῆ, ἀλλὰ δὲν μοιράζεις ναρκωτικὰ σὲ ὅλους. Ἀντίστοιχα ἰσχύουν καὶ γιὰ ἄλλες ψευδεῖς-παραπλανητικὲς λέξεις, ὅπως «ὁμοφοβικός», «ἔμφυλη ταυτότητα», «ἀλλαγὴ φύλου» (τὸ γονιδιακὸ φῦλο δὲν ἀλλάζει μὲ τὴν χειρουργικὴ ἐπέμβαση στὰ γεννητικὰ ὄργανα), κλπ.. Οἱ συνέπειες, δέ, ἀπὸ τὴν ἀπρόσεκτη χρήση λέξεων καὶ ἐννοιῶν εἶναι ὕπουλη, μακροχρόνια καὶ διαβρωτική.

Εἶναι ἡ πατρότητα καὶ ἡ μητρότητα ἕνα ἀκόμη βίτσιο; Τὸ δικαίωμα τοῦ ἀθῴου παιδιοῦ στὸ ἀγαπητικὸ πρότυπο ἑκάστου φύλου, ἐν ἐλευθερίᾳ ἑνωμένου μὲ τὸ ἕτερό του ἥμισυ (δηλαδή, τὸ δικαίωμα στὴν ἰσορροπία τῶν φύλων καὶ τὴν φυσιολογικὴ οἰκογένεια) ποιὸς θὰ τὸ ὑπολογίσει; Οἰκογένεια, ἄλλωστε, νοεῖ­ται, μόνο, μὲ ἄρσεν καὶ θῆλυ. Ἀλλιῶς, ἐλλείπει παντελῶς ἡ ἔννοια τῆς γενεᾶς.

Θυμᾶστε, ἆραγε, πῶς ὁ Κασσελάκης δήλωσε ἀκατάλληλος, γιὰ νὰ ἀναθρέψει κορίτσια; Ἕνας ἄνθρωπος, πού εἶναι ἀνίκανος νὰ δεῖ ὡς παιδί, ὡς τέκνο, τὸ ἥμισυ τῆς ἀνθρωπότητας, εἶναι, τάχα, κατάλληλος γιὰ νὰ ἀναθρέψει τὸ ἄλλο μισό, μάλιστα κατὰ τὶς ἰδιαιτερότητες τῶν ἰδιοσυγκρασιακῶν ἐπιλογῶν του; Ἐσεῖς θὰ παντρευόσασταν κάποιον/-αν, πού δηλώνει ἀνίκανος/-η νὰ ἀναθρέψει τὸ ἕνα στὰ δύο παιδιὰ πού θ’ ἀποκτούσατε; Θὰ παίζατε τὸ παιδὶ σας κορώνα-γράμματα; Καὶ τί πιὸ φυλετιστικὸ-ρατσιστικὸ μπορεῖ νὰ ὑπάρξει ἀπὸ αὐτό: μεγαλώνω κορίτσια, ἀλλ’ ὄχι ἀγόρια (ἢ τὸ ἀντίστροφο); Μπορεῖ ποτὲ νὰ ‘ναι πατέρας ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος; Θυμᾶστε, ἀκόμη, μὲ τί ὑστερία ἀπαίτησε ὁ ἴδιος νὰ ἐκδιωχθεῖ δημοσιογράφος, πού τὸν σχολίασε;

Ἀλλὰ καὶ ὁ νῦν πρωθυπουργός, δυστυχῶς, ὅμοια πρεσβεύει. Θυμᾶστε πῶς ἔδωσε τὸ στίγμα του, ἀρχὴ-ἀρχή, πού ἀνέλαβε πρόεδρος στὸ κόμμα του; Μὲ ποιοὺς συναντήθηκε τιμητικά; Πῶς καρατόμησε τὸν Γιακουμάτο, ἀφοῦ πρῶτα τὸν ἔβαλε νὰ προσκυνήσει; Κι ἄλλα κι ἄλλα κατόπιν.

Ἐτοῦτο, ποὺ ἔρχεται, εἶναι ἕνας νέος στυγνὸς φασισμὸς (Ἡ λέξη «φασισμὸς» χρησιμοποιεῖται συνεκδοχικά, μὲ τὴν ἔννοια τῆς ἀνελευθερίας, τῆς ἀπολυταρχίας, τοῦ καταναγκασμοῦ), ψεύδους, φανατισμοῦ καὶ μισαλλοδοξίας (ὅπως πάντα ὁ φασισμός}, προωθούμενος ἀπ’ τοὺς ἀτζέντηδές του. Συμβόλαιο θανάτου κατὰ τῆς γλώσσας, τῆς ἀλήθειας, τῆς οἰκογένειας, ποὺ εἶναι τὸ κύτταρο κάθε κοινωνίας. Ὑγιὲς κύτταρο, ὑγιὴς ὀργανισμός. Σὲ χῶρες τὶς ἑσπερίας γονεῖς ἀπειλοῦνται μὲ ἀφαίρεση τῶν παιδιῶν τους (!), ἂν δὲν πειθαρχήσουν στὴν προϊοῦσα σύγχυση συνείδησης τῶν ἀνήλικων τέκνων τους, ἀκόμα καὶ μὲ χειρουργικὲς ἐπεμβάσεις ἀποκοπῆς-ἀλλαγῆς γεννητικῶν ὀργάνων (ἐν εἴδει Μένγκελε), ἀλλαγῆς ὀνόματος κλπ., κλπ.. Ἂς μὴ καθεύδουμε καὶ ἀφήσουμε ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους ἀνυπεράσπιστους ἐνώπιον τοῦ νέου ὁλοκληρωτισμοῦ τῆς ὁμοφυλοφιλοκρατίας, πού, ἤδη, βιαίως, ἐνσκήπτει, μὲ διαστάσεις ναζιστικῆς προπαγάνδας.

Εφημερίδα Ορθόδοξος Τύπος