ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΠΑΠΙΚΟΥ «ΚΛΗΡΙΚΟΥ»

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 1η Ιουλίου 2024

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΠΑΠΙΚΟΥ «ΚΛΗΡΙΚΟΥ»

Έχουμε ήδη κατ’ επανάληψη επισημάνει την πλήρη και από πάσης απόψεως χρεοκοπία του Παπισμού, ο οποίος από ζώσα Τοπική Εκκλησία της Δύσεως, εντεταγμένη στο ενιαίο εκκλησιαστικό Σώμα της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, εξέπεσε δυστυχώς στην κατάσταση της αιρέσεως, με δεκάδες φρικτές κακοδοξίες, τις οποίες επεσώρευσε διά μέσου των αιώνων, με αποτέλεσμα να απογυμνωθεί από την θεία Χάρη και εν συνεχεία να εκφυλλισθεί σε έναν εγκόσμιο πολιτικοθρησκευτικό οργανισμό, δομημένο στον βάρβαρο μεσαιωνικό Φραγκισμό.

Πριν από λίγες ημέρες, (11.6.2024), ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Σεραφείμ έστειλε ένα αφυπνιστικό, αλλά και οδυνηρό για τον Παπισμό δημοσίευμα προς το διαδίκτυο, με τίτλο: «Τα διαχρονικά εγκλήματα του Παπισμού είναι αδιαμφισβήτητα», ως απάντηση στον παπικό «αρχιεπίσκοπο» κ. Ιωάννη Σπιτέρη, σε δικό του δημοσίευμα με τίτλο: «Μερικές αλήθειες για την Ιερά Εξέταση». Πρόκειται για ένα δημοσίευμα στο οποίο είναι εμφανής η προσπάθεια του παπικού «κληρικού» να απομειώσει το εύρος και την σκληρότητα των βασανιστηρίων και των εγκλημάτων της Ιεράς Εξέτασης, διά των οποίων βρήκαν τραγικό θάνατο εκατομμύρια άνθρωποι στα 700 χρόνια της λειτουργίας του απάνθρωπου και αντιευαγγελικού αυτού θεσμού.

Στο ως άνω δημοσίευμα δυστυχώς ο κ. Σπιτέρης δεν απήντησε. Ώφειλε όμως να το πράξει, ακολουθώντας την προτροπή του αποστόλου «έτοιμοι δε αεί προς απολογίαν παντί τω αιτούντι υμάς λόγον περί της εν ημίν ελπίδος», (Α΄ Πετρ. 3,15). Προτίμησε την σιωπή, η οποία όμως, τι άλλο μπορεί να σημαίνει παρά αδυναμία ανατροπής των λεχθέντων; Ο Σεβασμιώτατος, ασκώντας κριτική στο άρθρο του παπικού «αρχιεπισκόπου» κ. Ι. Σπιτέρη, παρέθεσε αδιάσειστα ιστορικά στοιχεία, για να δείξει στον ίδιο και στο ατυχές ποίμνιό του, την δεινή θέση τους με απώτερο στόχο τη μετάνοιά τους και φυσικά τη διαφύλαξη του Ορθοδόξου πληρώματος από τις πλάνες του Παπισμού, που οδηγούν στην απώλεια, αλλά και από κάθε ιστορική παραχάραξη.

Το ακόμη πιο λυπηρό είναι το γεγονός ότι ο κ. Σπιτέρης ανέθεσε σε άλλον, τον πρώην παπικό «αρχιεπίσκοπο» κ. Νικόλαο, να απαντήσει. Αλλά μήπως ο κ. Νικόλαος απήντησε; Δυστυχώς όχι. Αυτός όχι μόνον περιφρόνησε το δημοσίευμα, αλλά επί πλέον διαμαρτυρήθηκε διότι κάποια ιστολόγια το δημοσίευσαν. Έγραψε: «Απευθύνομαι όμως σε σας και σας ζητώ να θελήσετε να είστε πιο αυστηροί στην επιλογή των άρθρων, ή των επιστολών που δημοσιεύετε…». Κατά την ταπεινή μας γνώμη, απέδειξαν και οι δύο, ότι παραμένουν απόλυτα προσηλωμένοι στην

διαχρονική τακτική της παπικής συγκάλυψης. Μια τακτική, που συναντούμε σε πάμπολλες άλλες περιπτώσεις, όπως για παράδειγμα στη συγκάλυψη χιλιάδων περιπτώσεων παιδεραστίας αθώων παιδιών από χιλιάδες διεφθαρμένους φραγκοπαπάδες!

Διαμαρτυρήθηκε διότι αποκαλούμε την «εκκλησία» του «παπική». Σε πάμπολλες ανακοινώσεις του Γραφείου μας αποδείξαμε με ατράνταχτα επιχειρήματα, ότι ο Παπισμός έπαυσε να είναι Εκκλησία, από τότε που αποκόπηκε από τον ένα και αδιαίρετο κορμό της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας τον 11ο αιώνα, λόγω των δεκάδων αιρετικών διδασκαλιών που ανέπτυξε στους κόλπους του, εξ’ αιτίας των οποίων καταδικάσθηκε επανηλειμμένως από Οικουμενικές και Ενδημούσες Ορθοδόξους Συνόδους, αρχής γενομένης από την 8η Οικουμενική. Οι καταλληλότεροι χαρακτηρισμοί της είναι: Παπισμός, ή παπική κοινότητα, ή παπική «Εκκλησία» με τη λέξη Εκκλησία σε εισαγωγικά. Και τούτο επειδή σ’ αυτήν κυριαρχεί ο παπικός ηγεμονισμός, εκπεφρασμένος με τα παπικά δόγματα του «Πρωτείου» και του «Αλαθήτου» του «Πάπα», τα οποία έχουν επικυρωθεί επισήμως σε παπικές «Συνόδους» οικουμενικού κύρους.

Αποφάνθηκε πως ο Σεβασμιώτατος «δεν είναι χριστιανός», επειδή τόλμησε να ελέγξει την αιρετική του «εκκλησία»! Άραγε ο απάνθρωπος και εγκληματικός θεσμός της Ιεράς Εξετάσεως μαρτυρεί χριστιανικό ήθος; Και οι «Πάπες» που τον επενόησαν και τον εφήρμοσαν, μπορούμε να πούμε ότι ήταν χριστιανοί;

Αποκαλεί την Ορθόδοξη Εκκλησία «αδελφή εκκλησία» της «εκκλησίας» του. Από τη στιγμή που αποδείξαμε πιο πάνω, ότι ο Παπισμός δεν είναι Εκκλησία δεν έχει κανένα νόημα να συζητάμε, εάν και κατά πόσον η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι «αδελφή Εκκλησία» με τον Παπισμό. Πέραν τούτου ο όρος «αδελφή εκκλησία» είναι αδόκιμος ακόμη και μέσα στο χώρο της Ορθοδοξίας, διότι δεν τον συναντούμε ούτε στις επιστολές του Παύλου, ούτε στην πατερική μας Παράδοση. Εξ’ ίσου αδόκιμοι είναι επίσης και οι όροι «μήτηρ Εκκλησία» και «θυγατέρα Εκκλησία». Μέσα στην Ορθοδοξία δεν υπάρχουν ούτε «αδελφές», ούτε «μητέρες», ούτε «θυγατέρες», ούτε «εγγονές» Εκκλησίες! Ο όρος «αδελφή εκκλησία» επινοήθηκε μέσα στους κόλπους του Οικουμενισμού και αποτελεί μια από τις οικουμενιστικές θεωρίες, την λεγομένη «θεωρία των αδελφών εκκλησιών». Σε κάθε τοπική Εκκλησία φανερώνεται η μία και αδιαίρετη Εκκλησία διά των ιερών μυστηρίων της σύμφωνα με τον άγιο Νικόλαο Καβάσιλα: «η Εκκλησία εν τοις μυστηρίοις σημαίνεται».

Επαίρεται, που η «εκκλησία» του αριθμεί «ένα δισεκατομμύριο τριακοσίων εξήντα εκατομμυρίων πιστών», ενώ στην Ορθοδοξία «350 εκατομμύρια». Μόνο ως ψυχολογικό «κόμπλεξ» θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η αναφορά του αυτή και ως απεγνωσμένη απολογία για την τραγικότητα του Παπισμού, προσπαθώντας να στηρίξει την «γνησιότητα» της «εκκλησίας» του στην αριθμητική υπεροχή! Θέλει να λησμονεί όμως ότι η αλήθεια - Χριστός, σύμφωνα με τον λόγο του Κυρίου, βρίσκεται στο «μικρό ποίμνιο» (Λουκ.12,32) και ότι «στενή και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν και ολίγοι εισίν οι ευρίσκοντες αυτήν», (Ματθ. 7,14). Μας

βεβαιώνει ακόμη ο Κύριος ότι στους εσχάτους χρόνους ελάχιστοι θα είναι εκείνοι, που θα μείνουν εδραίοι και αμετακίνητοι στην Ορθόδοξη πίστη, θέτοντας το ερώτημα: «πλην ο υιός του ανθρώπου ελθών άρα ευρήσει την πίστιν επί της γης;» (Λουκ.18,8).

Επίσης έγραψε: «Λυπούμαι ειλικρινά, που δυστυχώς ακόμη και σήμερα, υπάρχουν μερικά πρόσωπα στις τάξεις της Αδελφής Ορθόδοξης Εκκλησίας, που ενώ θέλουν να κατηγορήσουν την Καθολική Εκκλησία, χρησιμοποιούν ένα τρόπο που πρώτα προσβάλλουν τον εαυτό τους, έπειτα την Εκκλησία τους και μετά την Καθολική Εκκλησία, η οποία όμως και προσβαλλόμενη, δεν παύει να θεωρεί Αδελφή την Ορθόδοξη Εκκλησία»! Ο παπικός «αρχιεπίσκοπος» κάνει λόγο για «κατηγορίες», παραβλέποντας ότι η παράθεση κακοδοξιών και αδιαμφισβήτητων γεγονότων δεν είναι κατηγορίες, αλλά οδυνηρές αλήθειες, που θα πρέπει να αποτελέσουν αφορμή για μετάνοια!

Στη συνέχεια τόνισε: «Το μίσος, η έχθρα, ο φονταμενταλισμός και ο φανατισμός είναι ξένα προς τον Χριστιανισμό. Όσοι τα χρησιμοποιούν παραποιούν το χθες με σκοπό να επισκιάσουν το λαμπρό σήμερα των άλλων Αδελφών τους»! Τα διαχρονικά εγκλήματα του Παπισμού, για τα οποία έγινε λόγος πιο πάνω, άραγε πόσο «μίσος, έχθρα, φονταμενταλισμό και φανατισμό», κρύβουν; Δεν μας εξηγεί ακόμη που εντοπίζει «παραποιήσεις». Αν κάποιοι Προκαθήμενοι, ή Πατριάρχες αποκαλούν τους Ορθοδόξους «αδελφούς» των παπικών, πλανώνται πλάνην οικτράν, διότι ουδέποτε στην μακραίωνη Ορθόδοξη Παράδοσή μας θεωρήθηκαν οι αιρετικοί ως «αδελφοί» με τους ορθόδοξους.

Τέλος προβάλλει το γνωστό επιχείρημα της αγάπης. Έγραψε: «Αδελφικά λοιπόν, και από αγάπη και σεβασμό προς την Ορθόδοξη Εκκλησία τους συμβουλεύω να αντικαταστήσουν αυτά τα αντιευαγγελικά, αντιχριστιανικά κακόβουλα συναισθήματά τους, με εκείνα της αδελφοσύνης και της αγάπης, που είναι τα χαρακτηριστικά του κάθε Χριστιανού και διότι “Ο Θεός αγάπη εστί, και ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ” (Α΄ Ιωαν.4,16). Και η ενσαρκωμένη αγάπη, ο Ιησούς Χριστός απευθυνόμενος στους μαθητές του όλων των εποχών τους επαναλαμβάνει: “εντολήν καινήν δίδωμι υμίν και υμείς αγαπάτε αλλήλους, εν τούτω γνώσοντες πάντες ότι εμοί μαθητές έστε, εάν αγάπην έχητε εν αλλήλοις” (Ιωαν.13,34)»! Η επισήμανση της πλάνης σε έναν αιρετικό, ή σε μια αιρετική κοινότητα και η κλήση των σε μετάνοια και επιστροφή στην Ορθοδοξία αποτελεί κατ’ εξοχήν έργο αληθινής αγάπης. Η αληθινή αγάπη ενδιαφέρεται πρωτίστως και κυρίως για την εν Χριστώ σωτηρία του αιρετικού. Γι’ αυτό και δεν μπορεί να αγνοήσει το γεγονός, ότι ο παπικός βρίσκεται μέσα στο σκότος της πλάνης και ότι κινδυνεύει να απολεσθεί, αν παραμείνει στην κατάσταση της αιρέσεως. Επομένως δεν είναι δυνατόν να αποκρύψει από αυτόν την αλήθεια του Ευαγγελίου και την Ορθοδοξία ως την μοναδική οδό σωτηρίας και λυτρώσεως. Δεν υπάρχει χειρότερο κακό από την απόκρυψη της αλήθειας, που έχει σαν αποτέλεσμα την στέρηση της σωτηρίας και μόνο ως έργο αγάπης δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Εκείνοι που δεν έχουν αληθινή αγάπη είναι οι οικουμενιστές, οι οποίοι αποκοιμίζουν

τους παπικούς με την ψευδαίσθηση, ότι μπορούν να επιτύχουν τη σωτηρία τους, παραμένοντας μέσα στην αίρεση.

Πέραν αυτών τα διαχρονικά εγκλήματα του Παπισμού μαρτυρούν άραγε χριστιανική αγάπη; Ή μήπως τα διαχρονικά εγκλήματα των ουνιτών, που συνεχίζονται μέχρι σήμερα; Όλοι γνωρίζουμε τα έργα τους στην Ουκρανία, όπου αρπάζουν ορθοδόξους ναούς, κακοποιούν ιερείς και πιστούς, βεβηλώνουν άγιες εικόνες και ιερά σκεύη, όπως αποδεικνύει η καθημερινή ειδησεογραφία στην μαρτυρική αυτή ορθόδοξη χώρα!

Κλείνοντας, θα θέλαμε να πληροφορήσουμε τον κατά τα άλλα αγαπητό παπικό «αρχιεπίσκοπο», όπως και όλους τους υπέρμαχους της «ενώσεως των εκκλησιών», όπως την οραματίζονται και την προωθούν μέσα στους κόλπους της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, ότι δεν θα αποδεχτούμε ποτέ μια τέτοια βέβηλη και βλάσφημη ένωση – συγκόλληση αλήθειας και ψεύδους! Οι υποκριτικές «αγαπολογίες» των δεν μας αγγίζουν, διότι η αλήθεια είναι παντοδύναμη και η ισχύς του ψεύδους μηδαμινή. Δεν θα διστάσουμε να διακόψουμε κάθε εκκλησιαστική κοινωνία με όσους τολμήσουν να προχωρήσουν σ’ ένα τέτοιο ανοσιούργημα, εφαρμόζοντες τον 15ο Ιερό Κανόνα της ΑΒ΄ Συνόδου, βαδίζοντας πάνω στα χνάρια μεγάλων Πατέρων και αγίων της Εκκλησίας μας, όπως του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, του αγίου Μάρκου του Ευγενικού, των αγίων οσιομαρτύρων αγιορειτών Πατέρων, των επί Πατριάρχου Βέκκου μαρτυρησάντων κ.α.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών