Νέα σχολική χρονιά: Τα παιδιά μπαίνουν στις τάξεις περικυκλωμένα από ειδήσεις καταστροφής – Πώς θα αποζημιώσουμε τις ψυχές τους;

Η φετινή σχολική χρονιά, βρίσκει τους μαθητές να κουβαλούν από τις διακοπές τους το ψυχολογικό «βάρος» μιας χώρας που καταρρέει

Συντάκτης: Ελευθέριος Ανδρώνης

Ξεκίνησε η νέα σχολική χρονιά και τα παιδιά μας μπαίνουν στις σχολικές τάξεις για να διανύσουν το επόμενο στάδιο του ταξιδιού τους στην εκπαίδευση. Και με τι προσλαμβάνουσες παραστάσεις μπήκαν σε αυτό το νέο ταξίδι;

Περιτριγυρισμένα από χαοτικά γεγονότα καταστροφής στην πατρίδα μας, όπως οι φωτιές και οι πλημμύρες. Πεπεισμένα ότι προετοιμάζονται να βγουν ως ενεργοί πολίτες σε ένα κράτος δίχως κράτος. Αλαφιασμένα από τρομακτικές ειδήσεις που προεξοφλούν οικολογικές καταστροφές, μόνο και μόνο για να καλύπτεται η σταδιακή απόσυρση του κρατικού μηχανισμού από τις ζωές μας. Σαστισμένα για το ότι βλέπουν την Ελλάδα να έχει γίνει ένα απέραντο «survivor».

Αποκαρδιωμένα και αγχωμένα βλέπουν ότι μετά το πτυχίο θα αναγκαστούν να «κολυμπήσουν» μόνα τους σε έναν αβέβαιο κόσμο που μεταβάλλεται συνεχώς προς το χειρότερο και που μπορεί να «γκρεμίσει» την πραγματικότητά τους ανά πάσα στιγμή, γιατί δεν έχουν μείνει σταθερές για να εγγυηθούν όχι μόνο την προκοπή τους, άλλα και την ίδια την επιβίωσή τους.

Τα παιδιά είναι το μέλλον μας. Άλλα αντιμετωπίζουν ένα παρόν εχθρικό, που κλείνει ερμητικά την πόρτα στο αύριο που πασχίζουν να φέρουν μαζί τους. Ή που θα ήθελαν να φέρουν. Αυτό το αύριο το ελπιδοφόρο, το χαμογελαστό, το παρήγορο.

Στερήσαμε από τα παιδιά μας εκείνα τα ανέμελα καλοκαίρια που γιατρεύουν όσο τίποτα άλλο την παιδική ψυχή και την προετοιμάζουν για κάθε νέα σχολική χρονιά. Αυτή η αναγκαία ανάπαυλα των διακοπών έγινε περίοδος που ξεκουράζεται μόνο το σώμα, ενώ η ψυχή τραυματίζεται, αφού βομβαρδίζεται συνεχώς από ειδήσεις καταστροφής και θανάτου που μεταδίδονται από τις οθόνες των τηλεοράσεων.

Τα παιδιά μας δεν βλέπουν σε εμάς ανοιχτές αγκάλες, αλλά ανοιχτές αρπάγες. Βλέπουν μισανθρωπία, φιλοτομαρισμό και καιροσκοπισμό και νομίζουν ότι έτσι είναι φτιαγμένος ο κόσμος. Μαθαίνουν ότι το θέλημά τους είναι ανώτερο από το θέλημα του Θεού, και ετοιμάζονται να ριχτούν σε έναν σπαραγμό από αντιμαχόμενα θελήματα ανθρώπων.

Βλέπουν το ψέμα και την υποκρισία να έχει γίνει η νέα γλώσσα μας. Από τον πρώτο πολιτικό έως τον απλό πολίτη, μαθαίνουν ότι δεν έχει σημασία αυτό που πραγματικά είσαι, άλλα αυτό που φαίνεσαι και αυτό που δηλώνεις. Η νοοτροπία του ασβεστωμένου τάφου, που ενώ έχει κόκκαλα και ακαθαρσίες εντός του, σημασία λαμβάνει μόνο η εξωτερική λάμψη του. Ο λόγος του Χριστού μοιάζει πιο επίκαιρος από ποτέ, σε μια κοινωνία που έχει γεμίσει από όρθια «μνήματα».

Όσο μεγαλώνει η εκμετάλλευση και η αδικία εκ μέρους του ανάλγητου κράτους, μεγαλώνει και η φτώχεια, όπως και οι ανισότητες. Και αυτές οι ανισότητες καθρεφτίζονται απόλυτα στα σχολεία μας. Ο γονιός «ματώνει» για να εξασφαλίσει μια αξιοπρεπή ζωή στο παιδί του, κι όμως δεν τα καταφέρνει. Γιατί η γονεϊκότητα αντιμετωπίζεται από το κράτος σαν περιττή πολυτέλεια που θα πρέπει να ανήκει μόνο στους «έχοντες» και τους «εξέχοντες».

Παιδιά στην Ελλάδα του 2023 δεν έχουν γερά ρούχα και παπούτσια για να φορέσουν ή στερούνται ακόμα και βασικά γεύματα. Κι όμως πολλές φορές περνούν απαρατήρητα στο σχολικό περιβάλλον, γιατί οι – κάποτε αχώριστες – σχολικές συντροφιές, μεταβάλλονται σε φυτώρια ατομικισμού και επιθετικότητας. Γιατί το παιδί χάνει την έμφυτη ζεστασιά της ψυχής του όταν βλέπει από πάνω του μια ψυχρή πολιτεία, έναν ψυχρό εκπαιδευτικό, έναν ψυχρό γονιό ή και έναν υπερπροστατευτικό γονέα που μαθαίνει το παιδί του να συμπεριφέρεται ως αποκομμένη μονάδα που πρέπει να αντιμετωπίζει τον κάθε συνάνθρωπό ως «ύποπτο», μέχρι αποδείξεως του εναντίου.

Μόνο η πίστη θα γιατρέψει τις πληγές

Όσο γκρεμίζονται οι σταθερές του κράτους και της κοινωνίας και όσο η σύγχρονη πραγματικότητα παραδίδεται στο χάος, τόσο πιο αναγκαίο είναι να ρίξουν άγκυρα τα παιδιά στο λιμάνι του Θεού, εκεί που οι σταθερές παραμένουν αιώνιες και αμετάβλητες. Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα επιβιώσουν στην παράνοια της εποχής μας.

Το ίδιο σχολείο που μπορεί να σου ετοιμάσει έναν άβουλο σκλάβο για τη Νέα Εποχή, μπορεί να σου ετοιμάσει και έναν Άγιο – αν αυτό το παιδί έχει πνευματικά όπλα για να απαντά στο κακό με καλό, στο ψέμα με αλήθεια, στο «εγώ» με το «εμείς». Λόγο Χριστού, πνευματικά εφόδια και ευλογημένα πρότυπα, αυτά έχουν ανάγκη τα παιδιά μας για να μεταβάλλουν την κόλαση που τα περιβάλλει σε παράδεισο και να μας τραβήξουν κι εμάς τους ανάξιους μέσα.

Εκεί μπαίνει ο ιερός ρόλος της οικογένειας, το τελευταίο προπύργιο που έχει απομείνει στην άλωση της κοινωνίας που βιώνουμε σήμερα. Έναν χριστιανό όπου και να τον βάλεις, θα βλαστήσει και θα βγάλει καρπούς αργά η γρήγορα. Ακόμα και σε ένα κακό εκπαιδευτικό σύστημα, ακόμα και σε ένα ψυχρό σχολικό περιβάλλον, ακόμα και σε έναν αφιλόξενο ή και εχθρικό κόσμο.

Το κλειδί είναι να νουθετήσουν οι οικογένειες τα παιδιά με το ευλογημένο φιλότιμο και με το ανδρείο φρόνημα της πίστης, για να βρίσκουν ψυχική παρηγοριά σε κάθε περίσταση και κάθε δοκιμασία. Να διαμορφώσουν χαρακτήρες παιδιών που στη χαρά θα λένε «δόξα σοι ο Θεός» και στη λύπη θα λένε «έχει ο Θεός». Για κάθε απογοήτευση και αγωνία τους, να ξέρουν ότι πάντα ο Θεός έχει τον τελευταίο λόγο…

sportime.gr