Πρεσβ. π. Παῦλος Καλλίκας:ΓΡΑΠΤΟΝ Θ. ΚΗΡΥΓΜΑ

Ἐκεῖνο τόν καιρό, πῆρε ὁ Ἰησοῦς τούς δώδεκα μαθητές Του κι' ἄρχισε νά τούς λέει τά ὅσα νά τοῦ συμβοῦν: «Ἀκοῦστε», τούς ἔλεγε «τώρα πού ἀνεβαίνουμε στά Ἱεροσόλυμα, ὁ Υἱός τοῦ Ἀνθρώπου θά παραδοθεῖ στούς ἀρχιερεῖς καί στούς γραμματεῖς, οἱ ὁποῖοι θά τόν καταδικάσουν σέ θάνατο καί θά τόν παραδώσουν στούς ἐθνικούς. Θά τόν περιγελάσουν, θά τόν μαστιγώσουν, θά τόν φτύσουν καί θά τόν θανατώσουν καί τήν τρίτη ἡμέρα θά ἀναστηθεῖ».

     Τί ἀποδεικνύουν αὐτά τά λόγια; Ἀποδεικνύουν γιά τόν Σωτήρα μας, ὅτι καί ὁ χρόνος Του εἶναι γνωστός, καί ὅτι ἑκουσίως ἔρχεται πρός τό Πάθος. Τά Ἄχραντα Πάθη θά τά τολμοῦσαν μέν παρανόμως οἱ Ἰουδαῖοι, τά εἶχε ὅμως οἰκονομήσει γιά τήν σωτηρία μας ὁ Θεός. Ὁ Βασίλειος Ἐπίσκοπος Σελευκείας προσθέτει βάζοντας τά παρακάτω λόγια στό στόμα τοῦ Χριστοῦ: «Θά ἠμποροῦσα, λέγει, καί νά παραιτηθῶ ἀπό τό πάθος ἀλλάζοντας πορεία, καί νά ἀποφύγω τήν θανάτωσή μου ἀπομακρυνόμενος ἀπό τόν τόπο τοῦ φόνου. Ἀλλά ὁ καιρός ἀπαιτεῖ τόν Σταυρό, ἡ ἀνάγκη κυοφορεῖ τό πάθος, ἡ προθεσμία τῆς παρουσίας μου ἀναζητεῖ ἀφορμή γιά νά λήξει».

     Ἀλλά, ὁ φιλόχριστος χορός τῶν Ἀποστόλων ἀθυμοῦσε, ἀκούγοντας γιά τό Πάθος. Ὁ λόγος πλήγωνε τήν ψυχή τους, κάνοντάς τους νά προγευθοῦν τό Πάθος μέ πένθος. Ἁπαλύνοντας τήν ὑπερβολική αὐτή λύπη τῶν μαθητῶν, ὁ Σωτήρ συνέπλεκε τήν μνήμη τοῦ Πάθους μέ τήν χαρμόσυνη προαγγελία τῆς Ἀναστάσεως. «Ἰδοῦ, ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα, καί ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου παραδοθήσεται εἰς χεῖρας πρεσβυτέρων καί γραμματέων, καί ἀποκτενοῦσιν αὐτόν… καί τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἀναστήσεται». Μήν ὀλιγοψυχᾶτε, λοιπόν. Σέ σᾶς, τούς ἰδικούς μου, προλέγω μέν τό Πάθος, θεραπεύω δέ τήν λύπη, προμηνύοντας τήν Ἀνάσταση. Ἐάν φρίττετε τόν Σταυρό, εὐφρανθεῖτε γιά τήν νίκη. Καί σχολιάζει πάλι ὁ Βασίλειος Ἐπίσκοπος Σελευκείας βάζοντας τά παρακάτω λόγια στό στόμα τοῦ Χριστοῦ: «Πορεύομαι σέ ἕτοιμη νίκη, σύντομα θά ἐγείρω το τρόπαιο, ἔχει ὁρισθεῖ ὁ χρόνος τῆς στεφανώσεως. Πορεύομαι στόν θάνατο, γιά νά τόν ὑποχρεώσω νά μήν εἶναι ἡ ἐξουσία του στούς ἀνθρώπους ἀθάνατη. Καί θά ἀναστηθῶ ἀπό τόν τάφο ἐγκαινιάζοντας τήν Ἀνάσταση. Μέ ἐμένα παύει ὁ θάνατος καί φυτεύεται ἡ ἀθανασία».

     Σέ τί μᾶς παροτρύνει σήμερα ὁ Λυτρωτής τῶν ψυχῶν μας; Νά μιμηθοῦμε τόν θάνατο Του, νά δεχθοῦμε τόν Σταυρό, νά ὑπομείνουμε τό Πάθος, νά ποθήσουμε τόν κίνδυνο μέ ζῆλο. Διότι «εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ, καί ἀκολουθείτω μοι». Τό Πάθος μου, δηλαδή, εἶναι ὁδός σωτηρίας. Καί ὁ Σταυρός μου, πρόξενος Βασιλείας. Μέ τήν κοινωνία τῶν Παθῶν μου νά δείξετε ὅτι εἶστε μαθητές μου. Καί ἔτσι, ἐπειδή θά πάθετε πρός χάρη μου, θά βασιλεύσετε μαζί μου. «Αὐτῷ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰώνας. Ἀμήν.»

Πρεσβ. π. Παῦλος Καλλίκας