Ο αθλητής Βασίλης Φύκιας 1912 – 1998:Η ταραχώδη ζωή του και η περιπέτεια του στα Κύθηρα
Ο Βασίλης Φύκιας είχε μια περίοπτη θέση στα Αθλητικά & Ποδοσφαιρικά δρώμενα του Ρεθύμνου. “Αλλά ας δούμε πως μου έχει περιγράψει ο ίδιος λίγους μήνες πριν αναχωρήσει από την πολυτάραχη & δημιουργική ζωή που έζησε.”
“Τον Μάη του 1998 τον είχα επισκεφθεί στο λιτό αλλά αρχοντικό σπίτι του στα Περβόλια που έζησε με την συζυγό του Όλγα Βογιατζάκη ξαδέλφη του Γιώργη Βογιατζάκη μεγάλου οικονομικού παράγοντα της εποχής του & φίλο του Σοφοκλή Βενιζέλου.”
Ο Βασίλης Φύκιας από το 1925 δηλαδή πριν κλείσει τα 14 χρόνια ήταν τερματοφύλακας στον Ατρόμητο Ρεθύμνου που ενώθηκε αργότερα με τον Ρεθυμνιακό & έγινε η ΕΑΡ.
Πιο παλιά οι ποδοσφαιριστές ήταν πολυτάλαντοι έτσι ο Φύκιας εκτός από ποδοσφαιριστής συμμετείχε σ' αγώνες ημιαντοχής 800 μ. - 1500 - & 3000 μ. & πάντα διακρινόταν.
“Εμείς με το χαρτζιλίκι μας αγοράζαμε την μπάλα που παίζαμε τότε. Δεν αγόραζα κουλούρι στο Γυμνάσιο για να δώσω & γω το περισευμά μου για να έχουμε την μπάλα μας.”
Καλοί ποδοσφαιριστές στην εποχή μου ήταν ο Σταματάκης, ο Κλάδος Αντ., ο Χατζηαποστόλου, ο Γιαν. Πανταζής στον αθλητισμό ξεχώριζε ο Γιάννης ο Τζελέσης αλλά όλοι οι ποδοσφαιριστές συνήθως τρέχαμε στα Αρκάδια & είχαμε πάντα επιτυχίες. Παράγοντες τότε ήταν ο Τριριμονάκη ο Στέλιος δικηγόρος, ο Ζερβός Τίτος & ο Ευάγγελος Δρανδάκης δικηγόρος.
Το 1933 “ντύθηκε στα χακί μας λέει ο Βασίλης Φύκιας και κατατάγηκα στον Ουλαμό Δεκανέων στα Χανιά. Στο στρατόπεδο του Άι Γιάννη είχαν μαζευτεί όλοι οι ποδοσφαιριστές από το Ρέθυμνο & η διμοιρία μας κέρδιζε συνέχεια τους Χανιώτες όταν τέλειωσε η εκπαίδευση μου με κράτησε ο Διοικητής στην Μεραρχία στα Χανιά επειδή ήμουν καλός τερματοφύλακας συμμετείχα σε πολλούς αγώνες με τη Μικτή Χανίων και παίξαμε με κατά του Ολυμπιακού, κατά του Στόλου & με άλλες μικτές της Ελλάδος.
-Αλλά ο Βασίλης Φύκιας έχει πολλά ακόμη να διηγηθεί & σαν διαιτητής.
“Ήμουν στην Αθήνα το 1943 και εργαζόμουν σ' ένα κουρείο και μαζί με τον εξάδελφο μου Γ. Φιλιππίδη. Πηγαίναμε στο γήπεδο της Ν. ΙΩΝΙΑΣ και βλέπαμε τους ποδοσφαιρικούς αγώνες.
Κάποια Κυριακή έπαιζαν ΓΕΡΜΑΝΟΙ – ΙΤΑΛΟΙ στο γήπεδο της Ιωνίας αλλά κάτι δεν πήγε καλά και ξυλοφόρτωσαν τον διαιτητή του αγώνα που από το πολύ ξύλο αδυνατούσε να επανέλθη (ρώτησα ποιος ήταν ο διαιτητής και έμαθα ότι ήταν ο Ασπρογέρακας, αυτός ο μεγάλος διαιτητής που διοίκησε για πολλά χρόνια τη Συνομοσπονδία Διαιτητών).
Μου λέει ο ξάδελφος: Βασιλάκη να η ευκαιρία. Εσείς οι Κρητικοί δεν φοβόσαστε το ξύλο.
“Διαιτήτευσα τον αγώνα και ο διερμηνέας μου είπε ότι έμειναν ευχαριστημένοι όλοι και θέλουν απ' εδώ και το εξής κάθε Κυριακή να είμαι στο γήπεδο. Στο σπίτι του ξαδέλφου μου τακτικά μου έφερναν κουραμάνες, κονσέρβες και άλλα τρόφιμα σαν αποζημίωση της διαιτησίας μου.”
- Κύριε Βασίλη είσαστε αθλητής, ποδοσφαιριστής, διαιτητής κριτής αγώνων. Τι ήταν αυτό που σας εντυπωσίασε πιο πολύ:
“Θα σου πω για το χωριανό μας Στέλιο Λαγουδάκη ή Λαγό τον φουρνάρη. Όταν ήμουν αθλητής του Ατρομήτου μας κέρδιζαν στους αγώνες των Αρκαδίων πάντα οι ξένοι στο αγώνισμα Κρητικό βόλι.” Σκέφθηκα και βρήκα το Λαγό που ήξερα ότι αν συμμετείχε η πρωτιά ήταν σίγουρη.
Έφθασε η ώρα των αγώνων. Ο γίγαντας των Περβολιών με την καλή καρδιά χωρίς προπονήσεις, χωρίς ΠΑΛΜΟ σηκώθηκε και πέταξε το βόλι στη θάλασσα. Οι αγώνες γίνονταν στη Σοχώρα (πριν διαμορφωθεί το στάδιο της Σοχώρας). Η βολή ήταν τόσο μεγάλη που ο χώρος των ρίψεων δεν έφθανε για το Λαγό αφού το δεύτερο τον πέρασε 5 μέτρα. Είχαν σηκωθεί όλοι όσοι ήταν στο γήπεδο και χειροκροτούσαν για 5 λεπτά.”
Αυτός είναι ο Βασ. Φύκιας παρά τα 86 του χρόνια αλλά και σαν παράγοντας ήταν άξιος σε όλους τους Αρκαδίους αγώνες ήταν κριτής και έφορος.
Ο Βασίλης Φύκιας όπως μου περιέγραψε ο γιος του Μαρίνος είχε μεγάλη περιπέτεια όταν κατέρευσε το Αλβανικό μέτωπο & ήθελε να επιστρέψει στην αγαπημένη του Κρήτη. Ξεκινώντας από το λιμάνι του Πειραιά ήταν με τον συγχωριανό του Γεωργ. Λαγουδάκη “Λαγό” & με άλλους δύο Ηρακλειώτες. Επιβιβάσθηκαν σε ένα ψαράδικο μεγάλο καίκι για να τους μεταφέρει στην Κρήτη.
Όταν είχαν φτάσει στα Κύθηρα τους αντιλήφθηκαν τα Γερμανικά αεροπλάνα & βομβάρδισαν το καίκι. Οι Ρεθυμνιώτες έπεσαν στην θάλασσα & μετά από τέσσερις ημέρες κολυμπώντας βγήκαν στα Χανιά κοντά στην ιερατική σχολή. Από τους τέσσερις είχαν μείνει ο πατέρας μου Βασίλης Φύκιας & ο Περβολιανός Γιώργης Λαγουδάκης, για τους υπόλοιπους δεν έμαθαν ποτέ τίποτα για την τύχη τους. Στην παραλία αυτή περιμένανε τρεις μέρες, αδύναμοι & εξουθενομένοι από το πολυήμερο ταξίδι κολυμπώντας στα άγρια κύματα. Την Τρίτη ημέρα ακούσανε ένα σκυλί να γαβγίζει & είδανε τον βοσκό που είχε το σκύλο να τους κάνει σηνιάλο από ποιο σημείο είχαν την δυνατότητα να ανέβουν στην στεριά. Αφού ανέβηκαν τους πήγαν σε ένα μικρό χωριουδάκι & τους φιλοξένησε στο υπόγειο του σπιτιού της η οικογένεια Βαλυράκη. Εκεί έμειναν περίπου μια εβδομάδα μετά βρήκαν τρόπο & φθάσανε στο Ρέθυμνο.
Ο Βασίλης Φύκιας μετά την από την ταραχώδη ζωή του με πολλές περιπλανήσεις επέστρεψε στο Ρέθυμνο & έζησε στα Περβόλια. Εξάσκησε για λίγα χρόνια το επάγγελμα του κουρέα μαζί με τον Ζαχαρία Σαββάκη & αργότερα λόγω των γυμνασιακών του γνώσεων διορίσθηκε υπάλληλος του Δήμου Ρεθύμνου. Αξιώθηκε να ζήσει με την γυναίκα του Όλγα & τα τρία παιδιά του Μαρίνο, Νίκο & Στέλλα & να τα ιδεί όλα παντρεμένα & επαγγελματικά αποκαταστημένα. Γνώρισε εγγόνια & έφυγε ήρεμος όπως ήταν για να συναντήσει τους φίλους του στην άλλη ζωή.
Ο Βασίλης Φύκιας ήταν ένας αξιόλογος Ρεθυμνιώτης που εκτός την προσφορά του στον Αθλητισμό, στο Ποδόσφαιρο & στην Διαιτησία Ποδοσφαίρου ήταν ακόμα & κριτής αγώνων στα Αρκάδια & στα Βαρδινογιάννεια.
Είχε μεγάλη εκτίμιση από την κοινωνία του Ρεθύμνου. Οι Περβολιανοί του θεωρούσαν άρχοντα του χωριού τους & τον καμάρωναν όταν στη διπλανάσταση αναγίγνωσκε το Ευαγγέλιο στα Ιταλικά. Είχε ακόμη τιμηθεί με βραβείο Ανδρείας από την Ελληνική πολιτεία για την συμμετοχή του στο έπος του 1940 & στην αντίσταση. Οι Περβολιανοί ακόμη θυμούνται τον καλό Περβολιανό Βασίλη Φύκια & πάντα ακούγεται ένας καλός λόγος για το όνομά του.
Δεν υπάρχουν σχόλια