π.Π. Καλλίκας: ΓΡΑΠΤΟΝ Θ. ΚΗΡΥΓΜΑ

 

ΓΡΑΠΤΟΝ Θ. ΚΗΡΥΓΜΑ

Ἀληθῶς, ὁ Θεός εἶναι παντεξούσιος, πανυπερτέλειος καί αὐτoδόξαστος. Ὡς πνεῦμα ὑπερτέλειο, δέν μετέχει οὔτε ἀπολαμβάνει καθόλου ἀπό τά σωματικά καί ὑλικά πράγματα πού τοῦ προσφέρονται γιά εὐχαριστία. Οὐδεμία ἀνάγκη πάλι ἔχει ἀπό τήν εὐχαριστία καί τήν δοξολογία μας. Ἡ θεία Του φύση ἔχει ἀφ’ ἑαυτῆς ἄπειρη καί ἀκατάπαυστη τήν δόξα καί τήν αἴνεση. Πρός τί λοιπόν, ἡ διά λόγου καί ἡ δι’ ἔργου προσφερομένη σέ Αὐτόν εὐχαριστία-εὐγνωμοσύνη;

     Πρῶτον, διότι ἡ εὐχαριστία εἶναι βεβαία ἔνδειξη διακριτικῆς καί καλοδιάθετης ψυχῆς, γι’ αὐτό ἄλλωστε καί τήν δέχεται ὁ Θεός εὐμενῶς. Δεύτερον, διότι ἡ εὐγνωμοσύνη εἶναι ἀρετή μεγάλη καί στολίδι. Εἶναι δηλαδή γνώρισμα τῶν Δικαίων καί Ἁγίων ἀνθρώπων τόσο τῆς Παλαιᾶς, ὅσο καί τῆς Καινῆς Διαθήκης, τῶν ὁποίων μιμητές καλούμαστε νά γενοῦμε. Kαί τρίτον, διότι ὁ εὐγνώμων εἶναι συνάμα καί διακριτικός. Ἡ διάκριση εἶναι τό ἁλάτι πού κάνει τήν κάθε ἀρετή ἄρτια καί τήν τελειοποιεῖ. Κανείς διακριτικός δέν εἶναι ἀχάριστος καί κάθε ἀχάριστος εἶναι ἀδιάκριτος.
    Ὅμως, ἄς προσέξουμε καί αὐτό. «Τό νά εὐχαριστοῦμε τόν Θεό ὅταν ὑγιαίνουμε, ὅταν πλουτίζουμε, καί εὐτυχοῦμε, καί ὅταν γενικά πηγαίνουν ὅλα ὁμαλά, δέν εἶναι σπουδαῖο, ἐπειδή σ’ αὐτό ὡθεῖ ἡ ἴδια ἡ φύση τῶν πραγμάτων», θά μᾶς πεῖ ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης. Ὁ Ἅγιος Χρυσόστομος, ὁ πολύπαθος, θά πεῖ «δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν». Καί αὐτό τερματίζοντας τήν ἐπίγειο ζωή του στήν ἐξορία καί μετά ἀπό παρατεταμένο μαρτύριο καί ἐξευτελισμούς. Νά εὐχαριστοῦμε δηλαδή γιά ὅλα τό Θεό, γιά ὅ,τι κι ἄν συμβεῖ. Αὐτό εἶναι εὐχαριστία. Πράγματι, συνεχίζει ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, «ὅταν ἐμεῖς εὐχαριστοῦμε γιά ἐκεῖνα τά ὁποῖα ἄλλοι βλασφημοῦν καί ἀποθαρρύνονται (ἐννοεῖ κάποια ὀδυνηρή ἀσθένεια, ἐπιδημία, φτώχεια, ἀποτυχία, θάνατο προσφιλοῦς προσώπου καί ἄλλα κακά ἀκόμη), ὅταν, λοιπόν, εὐχαριστοῦμε καί γιά αὐτά, κοίταξε πόση φιλοσοφία! Πρῶτο, εὔφρανες τόν Θεό. Δεύτερο ντρόπιασες τόν διάβολο. Καί τρίτο αὐτό πού συνέβη τό ἀπέδειξες μηδαμινό. Δηλαδή, συγχρόνως, καί σύ εὐχαριστεῖς, καί ὁ Θεός ἀπομακρύνει τήν λύπη, καί ὁ διάβολος ὑποχωρεῖ».
     Τίποτε ἁγιότερο δέν ὑπάρχει ἀπό τήν γλῶσσα πού μέσα στά κακά εὐχαριστεῖ τόν Θεό. Αὐτό καί ἄς κάνουμε. «Δόξα σοι ὁ Θεός» γιά ὅλα, διότι μέ ὅλα οἰκονομεῖ τή σωτηρία μας ὁ Πανυπερτέλειος Θεός. Ἀμήν.

π.Π. Καλλίκας