Είχα κι εγώ έναν Ήρωα στα βουνά της Πίνδου... στα πέτρινα χρόνια του σίδερου και της πείνας...

Ξημερώνει η Επέτειος της Λευτεριάς και το φως της ξυπνά τη μνήμη.

Γιατί, είχα κι εγώ έναν Ήρωα στα βουνά της Πίνδου...

   Κι είναι κάτι μέρες σαν αυτές, που ξυπνούν οι θύμησες της γαλήνιας νιότης μας...

   Τότε που υγραίνονταν τα μάτια από τις συνταρακτικές αναμνήσεις του παππού για τα ατέλειωτα μερόνυχτα στο Μέτωπο.

   Τις ποτισμένες - με ανδρεία και αίμα - διηγήσεις για τη Λευτεριά.

   Τον ιερό αγώνα ενάντια στην φασιστική Ιταλία.

   Την προστάτιδα Παναγιά σε κάθε ηρωικό σχέδιο και βήμα, σε κάθε λυγμό και προσευχή.

   Τις γυναίκες της Πίνδου και τους φαντάρους «στα μετόπισθεν», την προγιαγιά που καρτερούσε τον γιό της πίσω από την κλειδαμπαρωμένη πόρτα.

   Την πείνα, τις ψείρες, τα κρυοπαγήματα και την επιστροφή στο χωριό με το κεφάλι ψηλά…

   Τον θάνατο που παραμόνευε… Και «τον Θεό που δεν κάτεχε από στόχους και τέτοια, και όπως το ‘χε συνήθειό του, την ίδια πάντοτε ώρα ξημέρωνε το φως»…

   Η ελπίδα, η χαρά της ζωής έδινε τη θέση της στο σκοτάδι που κυριαρχούσε. Ακόμα κι αυτός «ο ήλιος, ο ηλιάτορας», το σύμβολο της ζωής και της ελευθερίας, οδηγούσε στο θάνατο, όπως γράφει - και πάλι - ο Ελύτης: «κι η αχτίδα του ήλιου γίνηκεν, ιδέστε ...ο μίτος του Θανάτου!».

   Ήταν τότε που έσμιγαν σε μια αγκαλιά, τα γέρικα (και πλέον σφαλισμένα για πάντα) μάτια με την παιδική μου αθωότητα και την εφηβική αναζήτηση…

   Όλα όσα με έκπληξη, προσοχή και δέος ρουφούσα και χρόνια τώρα, μετανιώνω που δεν παράκουσα την επιθυμία του να μην μαγνητοφωνηθούν ποτέ, αλλά να μείνουν μόνο στην καρδιά μας.

 

   Ήταν τότε που η λήθη του Ήρωα λοιπόν, που «τα θεμέλιά της ήταν στα βουνά», σε αυτά τα βουνά που «σηκώνουν οι λαοί στον ώμο τους και πάνω τους η μνήμη καίει άκαυτη βάτος»… δραπέτευε από τη γωνιά της για να στείλει τα μηνύματα της αισιοδοξίας και της νίκης μετά τη μάχη, στα αλβανικά όρη τις αλλοτινές εποχές και στην καθημερινότητά μας τόσα χρόνια μετά.

   Σε αυτή την καθημερινότητα που πληγώνει την Ελλάδα των Ηρώων, των Ποιητών, της κοιτίδας του Πνεύματος και του Πολιτισμού, και που επιμένει να είναι παθητική και να μην αντιστέκεται στα όποια σκοτάδια της.

 

   Πέτρινα τα χρόνια του σίδερου και της πείνας αλλά με διαχρονικό μήνυμα...

   Να φωτίσουμε το παρόν με τη Σημαία μπροστά, και ψηλά την ανδρεία των προγόνων μας και να παραδώσουμε στα παιδιά μας την εντολή με υπερηφάνεια, να τους ξεπεράσουν.

   Μήνυμα στο σήμερα και στο διηνεκές, για μια ζωή που έχουμε χρέος όλοι να προσπαθήσουμε να γλυκάνουμε και να αναστήσουμε!

https://fays-diary.blogspot.com/

Φωτεινή Κ. Μακεδονοπούλου