γιώργης π. κ-δρυμωνιάτης: ΑΓΙΑ ΠΕΛΑΓΙΑ, Η ΕΠΑΝΕΡΧΟΜΕΝΗ ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟΝ ΤΟΥΡΙΣΜΟ ΤΩΝ ΚΥΘΗΡΩΝ

 

ΑΓΙΑ ΠΕΛΑΓΙΑ, Η ΕΠΑΝΕΡΧΟΜΕΝΗ ΔΥΝΑΜΗ

. ΣΤΟΝ ΤΟΥΡΙΣΜΟ ΤΩΝ ΚΥΘΗΡΩΝ

Κι εκεί λοιπόν , ανάμεσα στους λουκουμάδες και τις βάφλες και τα απίθανα γλυκά μας κι ακόμα πιο εκεί , στους φοβερούς μεζέδες και στα ούζα και στα τσίπουρά μας, την ώρα που το σώμα λιώνει απ' την κούραση, μα η ψυχή πετάει από το δόσιμο της ομορφιάς και της ζωής , σκάει κι η έμπνευση και, η αγάπη μου για το νησί, τον κάθε κόπο, κάθε ανόητο , κάθε στραβό, κάθε πικρό τα σβήνει και την σκέψη μου απαλύνει κι η ποίηση, γαλίφα κι αιωνίως θεϊκή, από τα γήινα, ω ευτυχία μου καλή!, -έστω και στιγμιαία- με απαλείφει και στον άλλο μου εαυτό με δίνει .

. Ίχνος φυγής

Σώμα μου , χώμα μου, άρνηση

του τίποτα, ευχή ζεστή,

πέτρα χτιστή

στη θάλασσά μου επάνω

κι είσαι νησί,

απέραντο, σαν την ψυχή

και θέλω ν’ αποθάνω

στην πέτρα σου,

μια νύχτα φωτεινή,

που το φεγγάρι απ’ τα μάτια μου θα χάνω.

Μα εσύ εκεί,

πέτρα χτιστή,

ολόγιομο το σώμα μου

απάνω σου σαν χάνω,

θα μείνει στο κορμί σου

η παρθένα μου φωνή,

μια ξεχασμένη λατρεμένη μουσική,

στην θάλασσα, στην άμμο,

για εκείνους που με γέννησαν εκεί

κι αθάνατη την σκόνη μου

προσμένουν κειδά χάμω.

Και να και η ηχώ, θα τραγουδεί,

-κιθάρα του Θεού μελωδική-,

στα πέλαγα μακριά θα πάει να το πει.

Με τι χαρά! Με τι φωτιά!

το σώμα μου στο χώμα σου

ο χρόνος το χαράζει

και τ' άπειρον, με έγνοια περισσή,

πόσ’ όμορφα τον ίσκιο μου

στο φως σου συνταιριάζει.

Νησί εσύ

κι εγώ αφρός που φεύγει,

δάκρυ βραχύ και στάζει

στα βράχια σου αφήνοντας

το ίχνος της μεγάλης μου σιωπής.

που «σ’ αγαπώ» φωνάζει.

γιώργης π. κ-δρυμωνιάτης