ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ!

ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ!

Πολλά καλά θα ειπωθούν για τον Παναγιώτη, γιατί του αξίζουν… μα εγώ θα γράψω για τα πιο παλιά χρόνια… τότε που συναντηθήκαμε στα θρανία της πρώτης τάξης του Δηλαβέρειου σχολείου του Ποταμού και γίναμε όλοι μια παρέα. Παρέα στην αίθουσα, μα και στο προαύλιο και το γήπεδο του σκολειού μας την ώρα του διαλείμματος και του παιχνιδιού, στην καλύβα που σχημάτιζε ο μεγάλος σκίνος, στο συσσίτιο με το κίτρινο τυρί και το εύγευστο σκόνη γάλα που μόνοι μας «μαγειρεύαμε», στο κόψιμο των ξύλων για τις ξυλόσομπες του σχολείου, στο πότισμα του κήπου με νερό που αντλούσαμε με την τρόμπα του πηγαδιού, στο φύτεμα τόσων δέντρων περίγυρα, στις μικρές εκδρομές μας μέχρι τη Χαρουπιά και το γήπεδο του Ποταμού, μα και στις πιο μεγάλες, στη Γκάλανη την Πρωτομαγιά για να φτιάξουμε το τεράστιο στεφάνι με τις μεθυστικές φασκομηλιές και στην Αγία Πελαγία για να μπούμε στην πελώρια ανεμότρατα μέχρι να φτάσουμε στον Αβλέμονα και να δούμε της παλαμίδας το ψάρεμα, μαζί και στην επίδειξη του Ταχυδακτυλουργού που ήρθε στο σκολειό με τα γυμνασμένα σκυλάκια του και την όμορφη Τζούλια, μαζί στη γυμναστική και τ’ αγωνίσματα των γυμναστικών επιδείξεων, μα και στις παρελάσεις μας στον Στρατηγό Κορωναίο και στα κάλαντα με το μεγάλο αστέρι σε κορφή κονταριού να κρατάμε. Μα πιότερο θυμάμαι την επιτόπια ντρίπλα του και το χάρισμά του να σκοράρει. Όλοι τον θέλαμε στην ομάδα τον χαρισματικό Παναγιώτη. Απογεύματα του Σαββάτου τις περισσότερες φορές που παίρναμε τη μπάλα από το Ποταμό και φτάναμε στο μεγάλο Γήπεδο τρέχοντας, μα κάνοντας διαγώνιες πάσες ο ένας στον άλλο κατά πλάτος του δρόμου, σε όλη την τρεχάλα μας μέχρι να βρεθούμε στην άπλα με τα δοκάρια. Μετά από χρόνια ξαναβρήκα τον Παναγιώτη στο γήπεδο να παίζει ακόμα σε αγώνα ποδοσφαίρου. Ενθουσιάστηκα και του είπα: «Μπράβο Παναγιώτη!» και μου απάντησε: «Τώρα, Κοσμά, παίζω μπάλα με το μυαλό». Τώρα, Παναγιώτη, παίζεις μπάλα με τ’ αστέρια. Πού ξέρεις; Περίμενε… ίσως ξαναφτιάξουμε τον Α.Ο.Π.