Ἀρχιμ. π. Φρουμέντιος Δημητρίου:ΓΡΑΠΤΟΝ Θ. ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ (10-3-2026)

 ΓΡΑΠΤΟΝ Θ. ΚΗΡΥΓΜΑ

   Τήν περασμένη Κυριακή τοῦ Ἀσώτου τό Ἱερό Εὐαγγέλιο μίλησε γιά τήν ἀγαθότητα καί εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ - Πατέρα, πού περιμένει τό πλάσμα Του νά ἐπιστρέψει. Αὐτό ὅμως δέν πρέπει νά μᾶς κάνει νά ξεχάσουμε καί τήν δικαιοσύνη Του. Ὁ Θεός δέν εἶναι μονάχα στοργικός Πατέρας, ἀλλά καί δίκαιος Κριτής· «οὔτε τό ἔλεος Αὐτοῦ ἄκριτος, οὔτε ἡ κρίσις ἀνελεήμων», λέει ὁ Μ. Βασίλειος.

Τό σημερινό Εὐαγγέλιο μᾶς λέγει, ὅτι ὁ Θεός θά κρίνει τόν κόσμο, καί μάλιστα σύμφωνα μέ τά ἔργα μας καί ὄχι αὐθαίρετα. Ἡ εἰκόνα, πού χρησιμοποιεῖ ὁ Χριστός μέ τά πρόβατα καί τά ἐρίφια, εἶναι πολύ παραστατική καί δηλώνει, ὅτι ἡ κρίση θά εἶναι παγκόσμια. Κριτής εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός καί τό κριτήριο εἶναι ἡ συνείδηση τοῦ κάθε ἀνθρώπου. Διότι ἡ φωτεινή συνείδηση ἀντικρίζει στόν «ἐλάχιστο ἀδελφό» του τό πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου, ἐνῶ ἡ σκοτεινή τόν ὁδηγεῖ στήν ἐγωπάθεια, τήν ἀδιαφορία καί τήν περιφρόνηση.

Θά γίνει ἡ παγκόσμια τελική κρίση στό τέλος τῆς ἱστορίας, στούς ἔσχατους καιρούς, μέ τή Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ.

Θά εἶναι παγκόσμιος ὁ νόμος καί θά κριθοῦν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, Χριστιανοί καί μή, πιστοί καί ἄπιστοι· βάση τῆς κρίσεως, τό κριτήριο θά εἶναι ἡ ἀγάπη, ἡ στάση μας δηλαδή στούς συνανθρώπους μας.

Ἐκείνη τήν ὥρα τῆς κρίσης δέν ὑπάρχει χῶρος καί χρόνος γιά προφάσεις καί δικαιολογίες. Ἡ πεῖνα, ἡ δίψα, ἡ γύμνια, ἡ ἀρρώστια καί ἡ φυλακή, πού ἀναφέρονται στό σημερινό Εὐαγγέλιο καί ἐξακολουθοῦν νά βοοῦν καί σήμερα, δέν μποροῦν νά μείνουν κρυφά, γιά νά ἔχει τό δικαίωμα νά ἰσχυριστεῖ κάποιος πώς δέν τά πρόσεξε. Δέν μπορεῖ κανείς νά ἀγνοήσει, χωρίς προηγουμένως νά παύσει νά ἔχει συναισθήματα ἀνθρώπου, ἄν δέν ἔχει τελείως «ἀχρειώσει», ἐξαθλιώσει τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ μέσα του.

Τό φοβερότερο, ἀδελφοί μου, εἶναι ὅτι στίς ἡμέρες μας καί γύρω μας γίνονται φρικτά ἐγκλήματα καί φόνοι ἄδικοι κατά τῶν συνανθρώπων μας ἀπό ἄκαρδους, ἄσπλαχνους καί ἀντίχριστους, πού δέν ἔχουν συναίσθηση ἀνθρωπιᾶς. Πολλοί ἀθῶοι καί δίκαιοι ἄνθρωποι μαρτυροῦν κι ὑποφέρουν ἀπό ἀνθρώπους ἀνίκανους στήν ἀγάπη.

Γι’ αὐτό θά ἔλθει ὁ Χριστός στή Δευτέρα Παρουσία Του γιά νά κρίνει καί νά σώσει: δέν θά σώσει ἄν δέν κρίνει, καί κρίνει μόνο καί μόνο γιά νά σώσει. Θά κρίνει ὄχι γιά νά κατακρίνει ἁπλῶς, ἤ νά ἐκδικηθεῖ, ἀλλά γιά νά δικαιώσει ὅλα τά θύματα τῆς ἱστορίας, ἔτσι ὥστε, τελικά, νά μή θριαμβεύσει ὁ δήμιος ἐπί τοῦ θύματός του.

Ὁ κάθε πιστός Χριστιανός, δήλαδή ὁ ἐκκλησιαστικός ἄνθρωπος, γνωρίζει δύο πράγματα : τό ἕνα εἶναι ὅτι θά πεθάνει, ὅπως ὅλοι οἱ συνάνθρωποί του, τό ἄλλο εἶναι ὅτι τελικά θά ζήσει ὁ δίκαιος, πού συνήθως εἶναι τό θύμα τῆς ἱστορίας. Γνωρίζει ἐπίσης, ὅτι τό κακό θά κυριαρχεῖ στόν κόσμο, ὅτι θά κερδίσει ὅλες τίς μάχες τῆς ἱστορίας, ἀλλά θά χάσει μόνο μία μάχη, τήν τελευταία, πού αὐτή θά σημάνει τή νίκη, τό τέλος κάθε πολέμου καί τό θρίαμβο τῆς ζωῆς ἐπί τοῦ θανάτου.

Αὐτή εἶναι ἡ βέβαιη ἐλπίδα τοῦ πιστοῦ, καί γι’ αὐτό ἀκριβῶς τό τέλος τῆς Ἀποκάλυψης, τό «ναί ἔρχου, Κύριε Ἰησοῦ» εἶναι μία ἀνθρώπινη κραυγή ἐλπίδας καί ὄχι ἀπελπισίας. Ἀμήν.-

Ἀρχιμ. π. Φρουμέντιος Δημητρίου