Ταξίδι στα Κύθηρα ένα χρόνο μετά
Hθελαν να ευχαριστήσουν τους ντόπιους που τους στήριξαν και με κίνδυνο της ζωής τους έσωσαν 80 ανθρώπους, που διαφορετικά δεν θα ζούσαν σήμερα.
Μαζί με τους ντόπιους θα συγκεντρώνονταν σε μια εκδήλωση μνήμης στην παραλία στο Διακόφτι, το μέρος που θα μείνει για πάντα στη μνήμη όλων το βράδυ της 5ης Οκτωβρίου 2022.
Η Χαντίτζα που έχασε τον αγαπημένο της σύζυγο εκείνο το βράδυ, τον Αμπτνούλ, είπε:
«Στέκομαι εδώ και θέλω να σας πω τόσα πολλά. Ομως τα κύματα που ακούω πίσω μου με στεναχωρούν πολύ και δεν βρίσκω τις λέξεις. Θέλω να σας πω ποια ήταν τα τελευταία λόγια του συζύγου μου. Είπε: "Ποιος θα μας σώσει εδώ;". Ηρθατε και με κίνδυνο της ζωής σας μας σώσατε. Είμαστε εδώ για να σας ευχαριστήσουμε. Σας αγκαλιάζουμε, είμαστε μια οικογένεια τώρα, δεν θα σας ξεχάσουμε ποτέ. Σας ευχαριστούμε!».
Ο Ζαμίρ, που έχασε τη μητέρα του, την αδερφή του και τον αδερφό του, στάθηκε με την πλάτη στη θάλασσα που έγινε τάφος και είπε:
«Έχασα όλη μου την οικογένεια εδώ, σε αυτή τη θάλασσα, αλλά εμένα με σώσατε. Ήθελα να πω ευχαριστώ. Ήθελα να πω ότι, φεύγοντας από δω, σας αφήσω την οικογένειά μου. Σας παρακαλώ να τους προσέχετε!».
Με τέτοια σπαραχτικά λόγια από τους επιζώντες περισσότερα από 100 άνθρωποι θυμήθηκαν εκείνη τη νύχτα και τους νεκρούς στις 5 Οκτωβρίου,
Τις προηγούμενες μέρες, 25 άνθρωποι επέστρεψαν στα Κύθηρα, ανάμεσά τους 12 επιζώντες, συγγενείς αγνοουμένων και αλληλέγγυοι από το Αμβούργο, την Ερφούρτη, το Βερολίνο, την Αθήνα.
Καθημερινές συναντήσεις και συζητήσεις με τους ανθρώπους που τους έσωσαν εκείνο το βράδυ. Ο Δημήτρης που πήρε το γερανό του θείου του και στάθηκε μαζί του στην άκρη της αβύσσου και έσωσε από βέβαιο θάνατο τη Χαντίν Χουσεΐν, τη Μάσια και άλλους πολλούς. Ο Κώστας, που έπαιξε κλαρίνο στην εκδήλωση μνήμης, κατάφερε να τραβήξει μαζί με άλλους αρκετούς ανθρώπους με σχοινιά, με τη δύναμη των χεριών και της θέλησής Ο αντιδήμαρχος και εθελοντής πυροσβέστης έκαναν διακριτικά τα πάντα. Ο πυροσβέστης Σπύρος, που με δύο συναδέλφους του κατέβηκε την επικίνδυνη πλαγιά με τον ατομικό του εξοπλισμό για να καθοδηγήσει τους ανθρώπους πώς να κρατήσουν το σχοινί. ¨Ανθρωποι που τις επόμενρες μέρες μαγείρεψαν, έφεραν ρούχα, περιποιήθηκαν τραύματα, παρηγόρησαν ανησυχίες, απάντησαν σε ερωτήσεις και συμπαραστάθηκαν στους συγηγενείς που ήρθαν από το εξωτερικό, προσφέροντάς τους λόγια παρηγοριάς και βοήθεια με τα γραφειοκρατικά ζητήματα.
Πολλοί επιζώντες που δεν μπόρεσαν να ταξιδέψουν μπόρεσαν να παρακολουθήσουν τις ομιλίες μέσω ζωντανής μετάδοσης. Κάποιοι μας είχαν δώσει τις δικές τους ομιλίες για να τις διαβάσουμε στα αγγλικά, όπως η Ρόζα.
Μια ηλικιωμένη κυρία με μαύρα καθόταν σε μια καρέκλα στην παραλία για δύο ολόκληρες ώρες και άκουγε με προσοχή όλες τις ομιλίες που μεταφράστηκαν στα φαρσί, στα γερμανικά και στα ελληνικά. Τέσσερις λιμενικοί, ένας ιερέας, ένας δάσκαλος με τους μικρούς του μαθητές, πολλοί άνθρωποι που προσέφεραν τη στήριξή τους εκείνες τις μέρες με ό,τι είχαν, όλοι τους δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι οι άνθρωποι επέστρεψαν, ότι είχαν τη δύναμη να επιστρέψουν και ότι είχαν κρατήσει χώρο στην καρδιά τους.
Την προηγουμένη, οι επιζώντες κάλεσαν τους διασώστες τους σε ευχαριστήριο δείπνο με αφγανικά φαγητά σε μια όμορφη κοιλάδα με πηγές και ποτάμι, την πανέμορφη ρεματιά του Αμήρ Αλί. Εδώ μπόρεσαν να αγκαλιάσουν ο ένας τον άλλον για πρώτη φορά μπροστά σε κόσμο και να ανταλλάξουν ιδέες. Πολλοί ντόπιοι είπαν ότι δεν μιλούν σε κανέναν για εκείνη τη νύχτα, δεν θέλουν να επιβαρύνουν τις οικογένειές τους, αλλά οι εικόνες έρχονται συνεχώς μπροστά στα μάτια τους. Τώρα με αυτό το ταξίδι είχαν επιτέλους κάποιον με τον οποίο μπορούσαν να μοιραστούν τις οδυνηρές τους εμπειρίες.
Δεν βγάζω τα γυαλιά ηλίου και καταλαβαίνεις γιατί, είπε ο Γιάννης. Και ο άλλος Γιάννης, ο μάγειρας, που αφού έσωσε κόσμο, άνοιξε την κουζίνα της ταβέρνας του και μαγείρεψε ό,τι είχε για τους επιζώντες, λέει: «Η αλληλεγγύη είναι ένα τσουκάλι».
*φωτογράφος, ακτιβίστρια w2eu
Δεν υπάρχουν σχόλια