Κύθηρα: Μαρτυρία πρόσφυγα στο documentonews.gr – «Αν μας έπιαναν στο Αφγανιστάν θα μας σκότωναν»

Λάβαμε, με την παράκληση να δημοσιευτεί στα Κυθηραϊκά μέσα ενημέρωσης, το παρακάτω μήνυμα για τις φωτιές και το τραγικό δυστύχημα με το Canadair:

Αγαπημένε και γενναιόδωρε λαέ της Ελλάδας, δέξου τη βαθύτατη συμπόνοια και τα συλλυπητήριά μας.
Δικαστής Aadil
για τους διασωθέντες ναυαγούς της 5.10.2022

----------------------------------------------------

Κύθηρα: Μαρτυρία πρόσφυγα στο documentonews.gr – «Αν μας έπιαναν στο Αφγανιστάν θα μας σκότωναν»

 

Την Τετάρτη ένα ιστιοφόρο που μετέφερε ενενηνταεπτά πρόσφυγες απ’ το Αφγανιστάν ναυάγησε στα ανοιχτά των Κυθήρων. Τα γαλάζια νερά που οι διαφημίσεις του ΕΟΤ συχνά ανάγουν σε εθνικό μας σύμβολο γέμισαν πτώματα ανθρώπων που θέλανε να φτάσουν στην Ιταλία. Το documentonews.gr συνομιλεί με τον Nazrabshah Aadil έναν απ’ τους επιζώντες ναυαγούς που στο Αφγανιστάν ήταν δικαστής και υπερασπιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Η τουαλέτα του ιστιοφόρου ήταν γύρω στα πέντε τετραγωνικά μέτρα. Εκεί μέσα βρισκόντουσαν στοιβαγμένοι σαν τις σαρδέλες έξι άνδρες από το Αφγανιστάν. Μπήκαν στο ιστιοφόρο από την Σμύρνη με σκοπό να καταλήξουν στην Ιταλία και από κει να περάσουν στην κεντρική Ευρώπη, ανάμεσά τους ο Nazrabshah Aadil. Κανείς τους δεν περίμενε πως θα ναυαγούσαν στα Κύθηρα.

Ο Nazrabshah Aadil στο Αφγανιστάν ήταν δικαστής, έγινε πρόσφυγας και κατέληξε ναυαγός στα Κύθηρα. «Ήμουν δικαστής σε διαφορετικές περιοχές του Αφγανιστάν για πάνω από δέκα χρόνια. Ήμουν επικεφαλής, πρόεδρος του δικαστηρίου. Έφυγα για να αποφύγω τους Ταλιμπάν. Υπήρχαν υποθέσεις στις οποίες ψήφισα εναντίον τους. Δεν υπήρχε πια λόγος να μείνω, θα με σκότωναν», μοιράζεται με το documentonews.gr.

Στο ιστιοφόρο επέβαιναν περί τους εκατό πρόσφυγες απ’ το Αφγανιστάν. Άρχισε να μπάζει νερά και να επικρατεί πανικός. Όσοι ήταν στο αμπάρι ανέβηκαν στο κατάστρωμα. Το πλοίο έμοιαζε περισσότερο με καρυδότσουφλο. Ο κόσμος μες στην απελπισία του ζώνονταν τα τιμαλφή του και πηδούσε στην θάλασσα, όπως κάναν οι παππούδες μας το 1922, όταν και εκείνοι ξεκινούσαν απ’ την φλεγόμενη Σμύρνη για  να αποφύγουν τη σφαγή ενός άλλου πολέμου. Τελευταίοι πήδηξαν απ΄ το ιστιοφόρο οι έξι άνδρες που βρισκόντουσαν στην τουαλέτα.

Το ταξίδι 

Ο Nazrabshah Aadil ως δικαστής είχε διαχειριστεί υποθέσεις γυναικών Ταλιμπάν που ζητούσαν διαζύγιο ή/και που είχαν  κακοποιηθεί. Είχε έρθει αντιμέτωπος επίσης με υποθέσεις καταπάτησης ιδιοκτησίας. Οι υπερασπιστικές αποφάσεις απέναντι στα θύματα των Ταλιμπάν τον οδήγησαν στην προσφυγιά. «Είχαμε εκδώσει πολλές υπερασπιστικές αποφάσεις σχετικά με τις γυναίκες και το καθεστώς ιδιοκτησίας. Ουσιαστικά οι αποφάσεις που εκδώσαμε τους τιμωρούσαν. Ήταν εκνευρισμένοι με εμάς και είχαν εξουσία. Έτσι αν μας έπιαναν ήταν προφανές πως θα μας σκότωναν. Η γυναίκα μου είναι εκεί. Έχω τέσσερα παιδιά κι αυτά στο Αφγανιστάν είναι», εξομολογείται.

«Ξεκίνησα το ταξίδι μου πριν από περίπου σαρανταπέντε μέρες. Ξεκίνησα απ’ την Καμπούλ. Πήγα στο Ιράν. Από κει βρέθηκα στην Τουρκία. Ήθελα να πάω στην Ιταλία. Αλλά το πλοίο μας καταστράφηκε στα ελληνικά ύδατα, κοντά σε ένα νησί που έμαθα πως ονομάζεται Κύθηρα. Τώρα είμαι εδώ», αναφέρει. «Φτάσαμε στην Τουρκία και κατευθυνθήκαμε προς τη Σμύρνη. Ο καιρός δεν ήταν καλός. Είχε φουρτούνα στη θάλασσα. Όταν παραπονεθήκαμε πως δεν μπορεί να ταξιδέψουμε υπ’ αυτές τις συνθήκες μας είπαν πως η θάλασσα θα φτιάξει και δεν θα υπάρχει πρόβλημα. Πως θα φτάσουμε Ιταλία. Αντ’ αυτού το πλοίο μας συνεθλίβη σε έναν βράχο. Κάποιοι πνίγηκαν. Όσοι ζούμε είμαστε τυχεροί», υπογραμμίζει περιγράφοντας την προσφυγική διαδρομή που ακολούθησε. «Πλήρωσα περίπου 9.500 ευρώ για να πάω από την Τουρκία στην Ιταλία με σκοπό να φτάσω στους συγγενείς μου στην κεντρική Ευρώπη. Απ’ την Κωνσταντινούπολη έφτασα στη Σμύρνη κρυμμένος σ’ ένα τρέιλερ.  Νομίζαμε πως το πλοίο συνετρίβει στα νερά της Ιταλίας», συμπληρώνει.

«Το πλοίο ήταν πολύ μικρό και στενό. Ήμασταν περίπου εκατό άνθρωποι εκεί μέσα. Δεν μπορούσες να κουνηθείς. Ήταν αδύνατο να κάτσεις. Εμένα με έβαλαν στην τουαλέτα. Ήταν αδύνατο να κουνηθώ. Ήμασταν εκεί μέσα, ακούνητοι, όρθιοι, με άλλους πέντε, για τρεις νύχτες και δύο μέρες. Το τρίτο απόγευμα ακούσαμε έναν δυνατό θόρυβο. Σαν να συγκρουστήκαμε με κάτι. Άνθρωποι άρχισαν να φωνάζουν, να προσπαθούν να βγουν έξω. Όταν πέσαμε πάνω στα βράχια, άλλοι πήδηξαν στην θάλασσα και άλλοι πήδηξαν από το πλοίο κατ ευθείαν στα βράχια. Είδαμε ένα ελληνικό πλοίο (κρουαζιερόπλοιο) και φωνάζαμε να μην έρθει προς τα δω και αναταράξει τα νερά και πνιγούν όσοι ήταν στην θάλασσα», σημειώνει περιγράφοντας την στιγμή του ναυαγίου.

«Επειδή εξέδωσα αποφάσεις που δικαίωναν τις γυναίκες και ήταν εναντίον των Ταλιμπάν, όπως συμβαίνει με καθέναν που εναντιώνεται στο καθεστώς τους, μου χρέωσαν την κατηγορία της συνεργασίας με ξένες δυνάμεις», είπε προσπαθώντας να εξηγήσει πως αποφάσισε να εγκαταλείψει την χώρα του. Ένα απολυταρχικό καθεστώς κατονόμασε έναν υπερασπιστή ανθρωπίνων δικαιωμάτων εθνικό προδότη. Το γεγονός πως σε αυτή την τακτική έχει προχωρήσει και το ελληνικό κράτος απέναντι σε διασώστες, δικηγόρους και εργαζόμενους σε ΜΚΟ θα πρέπει ενδεχομένως να μας προβληματίσει αναφορικά με την κατάσταση του κράτους δικαίου στη χώρα.

Οι γυναίκες του Αφγανιστάν και η υπεράσπισή τους

Το γυναικείο κίνημα του Ιράν αποδεικνύει πως το πεδίο των έμφυλων δικαιωμάτων αντανακλά στην κατάσταση του κράτους δικαίου, και πως μπορεί να μετατραπεί σε πεδίο διεκδίκησης για την κοινωνική αλλαγή. Αλήθεια με αυτή την αφορμή πόσοι από μας αναρωτηθήκαμε τι συμβαίνει στο γειτονικό Αφγανιστάν;

Η γυναίκα του Αφνανιστάν σήμερα είναι ταυτισμένη στερεοτυπικά με την μπούρκα της. Τα πράγματα όμως δεν ήταν πάντα έτσι. Οι γυναίκες του Αφγανιστάν απέκτησαν δικαίωμα ψήφου το 1919, μόλις έναν χρόνο μετά την θέσπιση της γυναικείας ψήφου στη Βρετανία. Το 1970 φορούσαν μίνι φούστες, άκουγαν Rolling Stones και σπούδαζαν στο πανεπιστήμιο. Στα μέσα της δεκαετίας του ’90 οι Ταλιμπάν κατέλαβαν την εξουσία και το τοπίο άλλαξε ριζικά. Το καθεστώς των Ταλιμπάν ουσιαστικά μεταχειρίζονταν τιμωρητικά όποια έκανε το «έγκλημα» να γεννηθεί γυναίκα.

Εφαρμόζοντας την δικιά τους εκδοχή του ισλαμικού νόμου της Σαρίας, οι Ταλιμπάν κατάργησαν το αστικό δίκαιο και έπαψαν να αναγνωρίζουν τις γυναίκες ως πολίτες. Τους απαγόρευσαν να πηγαίνουν στο σχολείο, να δουλεύουν, να ξεμυτίζουν απ’ το σπίτι τους χωρίς την συνοδεία άντρα. Αν το έκαναν τις ξυλοκοπούσαν δημόσια. Τις μαστίγωναν αν τυχόν φανέρωναν έστω και μια σπιθαμή από το δέρμα τους. Τους αφαίρεσαν το δικαίωμα της πρόσβασης στην υγειονομική περίθαλψη, της εμπλοκής με την πολιτική, της συμμετοχής στον δημόσιο διάλογο, το δικαίωμα στην ανεξαρτησία και την αυτοκυριαρχία.

Έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας σημειώνει το εξής περιστατικό «Στη Καμπούλ, οι κάτοικοι έλαβαν εντολή: να καλύψουν τα παράθυρά τους στο ισόγειο και τον πρώτο όροφο, ώστε οι γυναίκες να μην φαίνονται από το δρόμο» και λίγο πιο κάτω «Το 1996 στην Καμπούλ μια γυναίκα ακρωτηριάστηκε επειδή είχε βαμμένα νύχια».

Οι Ταλιμπάν έφυγαν από την εξουσία το 2001. Το επόμενο διάστημα δεν άλλαξαν και πολλά για τη θέση της γυναίκας. Το 2011 μελέτη του Ιδρύματος Thomson- Reuters αναγνωρίζει το Αφγανιστάν ως την πιο επικίνδυνη χώρα για τις γυναίκες. Το 2021 οι Ταλιμπάν επανέρχονται στην εξουσία κι έτσι οι γυναίκες του Αφγανιστάν σήμερα συνεχίζουν να υφίστανται διακρίσεις, βία και διώξεις. Τις γυναίκες αυτές προσπάθησε να προστατέψει ο Nazrabshah Aadil, που πριν καταλήξει ναυαγός – αιτών άσυλο στα Κύθηρα, υπήρξε υπερασπιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και ο λόγος που γράφτηκε αυτό το άρθρο είναι για να προβληματιστούμε γύρω από το ποιοι είναι στην πραγματικότητα οι άνθρωποι οι οποίοι έχουν παρουσιαστεί από τα χείλη δημοσιογράφων και πολιτικών αξιωματούχων ως «λαθροεισβολείς».

Η αιτία της προσφυγιάς

Μια σειρά δικαστικών αποφάσεων μετατράπηκε σε αιτία για την απόδοση απειλών θανάτου κατά του Nazrabshah Aadil από τους Ταλιμπάν. «Κατάλαβα ότι κινδυνεύει η ζωή μου μετά από μια δικαστική υπόθεση. Όταν γυναίκες που είχαν παντρευτεί Ταλιμπάν, ξεκίνησαν να έρχονται από το κατεχόμενο στο δημοκρατικό κομμάτι του Αφγανιστάν. Απευθύνθηκαν στο δικαστήριο για να αιτηθούν διαζύγιο. Η έκδοση διαζυγίου αποτελεί για τον νόμο της Σαρία έγκλημα για τον δικαστή που το αποφασίζει. Μια από αυτές τις γυναίκες είχε παντρευτεί κάποιον υψηλόβαθμο των Ταλιμπάν. Ένας συνάδελφος τότε με ενημέρωσε πως ο άντρας της ζήτησε να μου μεταφερθεί το εξής μήνυμα, είπε: “ενημέρωσε τον πως από σήμερα είναι νεκρός”. Δεν αποφάσισα αμέσως να φύγω. Αιτήθηκα προστασία στον χώρο εργασίας μου. Είχα φρουρό. Αυτό μέχρι την στιγμή που οι Ταλιμπάν κατέλαβαν και το δημοκρατικό κομμάτι». Η οικογένειά του είναι ακόμα στο Αφγανιστάν. «Αλλάζουν τοποθεσία κάθε λίγο και λιγάκι γιατί φοβούνται πως θα τους συλλάβουν», σημειώνει.

Ο Nazrabshah Aadil είναι στα Κύθηρα. Ζητά να του δoθεί άσυλο.

Γράφει: Χριστίνα Μαργιώτη

Πηγη: Documento