Η ΣΤΑΥΡΩΣΗ ΤΟΥ ΙΕΡΕΩΣ ΓΕΩΡ. ΣΚΡΕΚΑ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ (11 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1947)
Σκληρό γι αυτές τις ημέρες μα τι πιο σκληρό απ τη σταύρωση του Χριστού. Ένα ιερομάρτυρα που δεν τίμησε ποτέ η επίσημη εκκλησία. Μεγάλη Παρασκευή ήταν , η ψυχή του πέταξε στον Παράδεισο
=============
Για να μην ξεχνιόμαστε..
Γιατί η λήθη φέρνει Τιμωρία...
Σαν σήμερα, ο ἱερέας Γεώργιος Σκρέκας σταυρώθηκε ἀνήμερα Μεγάλης Παρασκευῆς στις 11 Απριλίου τοῦ 1947 ἀπό τούς κομμουνιστές τῶν χρόνων ἐκείνων.
Όταν στή χώρα μᾶς ξέσπασε ἡ ξενοκίνητη κομμουνιστική ἀνταρσία, ὡς βασικοί στόχοι ἐξολόθρευσης τῶν ἄθεων φονιάδων, ἐπιλέχθηκαν οἱ ἱερεῖς. Ἀρκετοί ἀπό αὐτούς, ἀντιλαμβανόμενοι τόν θανάσιμο κίνδυνο ἔφυγαν ἀπό τά χωριά τους καί κατέβηκαν στίς πόλεις, ὅπου ὑπῆρχε περισσότερη ἀσφάλεια.
Πολλοί ὅμως, μή πιστεύοντας ὅτι κάποιος "ἕλληνας" θά μποροῦσε νά τούς βλάψει, καί ἀφοῦ κανέναν δέν πείραζαν παρά μόνον ἐπιτελοῦσαν τά θρησκευτικά τους καθήκοντα, ἔμειναν.
Ἀπό αὐτούς, ἑκατοντάδες δολοφονήθηκαν μέ φρικτό τρόπο, ὅπως ἐπί Νέρωνα καί Διοκλητιανού. Μάλιστα ἀρκετοί σταυρώθηκαν.
Ὅμως κανενός τό μαρτύριο δέν μοιάζει τόσο μέ τό Θεῖο Δράμα, ὅσο τοῦ ἱερέα Γιώργου Σκρέκα.
Την 27η Μαρτίου 1947, ὁ ἱερέας Γιῶργος Σκρέκας, ἐφημέριος του χωριοῦ Μεγάρχης Τρικάλων, πληροφορήθηκε ὅτι οἱ ἐαμοκομμουνιστές Μεγάρχης ἔκαμαν συμβούλιο στό ὁποῖο ἀποφασίστηκε νά τόν ἀπογυμνώσουν ἀπό κάθε περιουσιακό στοιχεῖο.
Ὄντως, τή νύχτα τῆς 27ης πρός 28η Μαρτίου μετέβηκαν οἱ λησταντάρτες στό σπίτι του καί τοῦ ἀφαίρεσαν τά πάντα. Μή ἀρκούμενοι ὅμως σέ αὐτά, ἀφοῦ ἀδείασαν τούς στάβλους ἀπό τά ζῶα καί ἀνάγκασαν τόν πατέρα καί τόν θεῖο τοῦ ἱερέα νά πᾶνε τά ζῶα στό χωριό Πρόδρομος μαζί μέ δύο λησταντάρτες, ἔκλεισαν τόν ἱερέα μέσα στόν στάβλο καί ἄρχισαν νά τόν δέρνουν ἄγρια, ζητώντας του κι ἄλλα χρήματα.
Η γυναίκα του, ἀκούγοντας τίς φωνές καί τίς κραυγές τοῦ ἄνδρα της, ἔτρεξε στόν Ἀθανάσιο Ἴτσιο, κομμουνιστή ἀπό τά σπουδαιότερα στελέχη τοῦ ΚΚΕ, καθώς καί σέ ἄλλα μέλη τῆς "αὐτοάμυνας" Μεγάρχης.
Μέ δάκρυα τούς ἐκλιπαροῦσε νά ἐλευθερώσουν τόν σύζυγό της καί νά πάψουν νά τόν χτυποῦν.
Δυστυχῶς, ὁ ἐν λόγω ἰούδας καί οἱ ἄλλοι δέν θέλησαν νά ἀκούσουν τά παρακάλια της καί δέν ἔκαναν τίποτα γιά τόν συλληφθέντα.
Τήν ἴδια νύχτα παρέλαβαν τόν ἱερέα Γιῶργο Σκρέκα αἱμόφυρτο, ἡμίγυμνο καί ξυπόλητο καί τόν ὁδήγησαν στό χωριό Γοργογύριο.
Ὁ μελλοθάνατος ζήτησε νά δεῖ τόν ἐκεῖ ἱερέα.
Μέ δάκρυα στά μάτια εἶπε στόν ἱερέα πού ἦρθε νά τόν παρηγορήσει:
"Ὁ Θεός γνωρίζει τί θ'ἀπογίνω.
Ἄν μέ τό μαρτύριο μέ καλεῖ δίπλα Του, ἄς εἶναι εὐλογημένο τό ὄνομά Του, ἄς γίνει τό θέλημά Του".
Κατόπιν τόν παρέλαβαν ἔφιπποι λησταντάρτες καί τόν ἔσυραν πεζό μέχρι τό χωριό Τύρνα.
Δέν σταμάτησαν ἐκεῖ, ἀλλά τόν μετέφεραν σέ ἄθλια κατάσταση πρῶτα στό Ξυλοπάροικο καί μετά στό Νεραϊδοχώρι.
Ἐκεῖ τόν βασάνιζαν ἀπό τίς 29-3, Σάββατο τοῦ Λαζάρου, μέχρι τήν Μ.Παρασκευή.
Γυναῖκες συμμορίτισες τοῦ ἔλεγαν "γιατί δέν προσεύχεσαι στό Χριστό νά ἔρθει νά σέ σώσει;", οἱ δέ δήμιοι πιό ὠμά "Ἐσύ πού πιστεύεις στό Χριστό, θά σέ σταυρώσουμε σάν Ἐκεῖνον τήν ἴδια μέρα".
Αὐτό πού ἔγινε πρίν 2 χιλιετηρίδες στόν Γολγοθά, ἐπαναλήφθηκε στήν Πίνδο.
Μεγάλη Παρασκευή, καί οἱ συμμορίτες ἔσυραν τόν βασανισμένο ἱερέα στόν Σταυρικό θάνατο.
Τόν σταύρωσαν ἐπάνω σέ ἕνα ἔλατο πού εἶχε τό σχῆμα σταυροῦ.
Τοῦ τρύπησαν τή δεξιά πλευρά μέ ξιφολόγχη καί ἄνοιξαν πληγές στό μέτωπό του μέ περόνια.
Ὅταν ξεψύχησε, ἔρριξαν τό γυμνό σῶμα του σέ μία χαράδρα καί τό σκέπασαν μέ πέτρες καί κλαδιά, γιά νά κρύψουν τό ἔγκλημά τους.
Ὅταν ἀπελευθερώθηκε τό Νεραϊδοχώρι ἀπό τόν Ἑλληνικό στρατό, ὁ ἀξιωματικός Νικόλαος Χόνδρος ἀναζήτησε καί βρῆκε τό λείψανο τοῦ Μάρτυρα.
Τό μετέφερε στά Τρίκαλα, ὅπου ἔγινε πάνδημη κηδεία.
Τό φέρετρο τοῦ συνόδευαν 60 ἱερεῖς, ψάλλοντας "Ἐγώ γάρ τά στίγματα τοῦ Κυρίου ἐν τῷ σώματί μου βαστάζω".
Ὁ ἱερέας Γεώργιος Σκρέκας, στά πλαίσια τῆς "συμφιλίωσης" δέν ἀνακηρύχθηκε Ἅγιος ἀπό τήν Ἐκκλησία, μέχρι σήμερα.
Επειδή η απόλυτη μίμηση της σταύρωσης του Χριστού είναι κατα την αντίληψή μου αφελής, προσπάθησα να βρω ιστορικά στοιχεία. Εκτός απο παραλλαγές της παραπάνω ανάρτησης δεν υπάρχει τίποτα. Αναπαράγω μια πιο μετριοπαθή άποψη: "Πολλά γράφονται για τον ιερέα Γεώργιο Σκρέκα από τη Μεγάρχη Τρικάλων και το θάνατό του στο Νεραϊδοχώρι το 1947.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑφορμή για να γράψω αυτό ήταν μια ερώτηση από ένα φίλο μου, αν γνωρίζω κάτι για το θέμα, καθώς κατάγομαι από το Νεραϊδοχώρι Τρικάλων. Η ιστορία του παπασκρέκα ήταν από τις πρώτες που άκουσα στο χωριό, στα παιδικά μου χρόνια από πολλούς συγχωριανούς,(οι περισσότεροι μακαρίτες) όλων των πολιτικών χώρων. Έχω και μαγνητοφωνημένη μαρτυρία από τον άνθρωπου που πήρε την πρωτοβουλία και τον μάζεψε για να τον θάψει. Όλοι λένε το ίδιο. Και είναι άτομα που έζησαν τα γεγονότα.
Το 1947 ήταν η χειρότερη χρονιά για το Νεραϊδοχώρι Τρικάλων καθώς εκεί είχε την έδρα του το αρχηγείο του ΕΑΜ. Όλοι οι κάτοικοι, με τη βία ή όχι, βοηθούσαν τους κομμουνιστές. Αυτό κατέληξε σε βιαιότητες και εκτελέσεις, τόσο από τους κομμουνιστές , όσο και από τις ομάδες (δεξιών) και το στρατό.
Το Σάββατο του Λαζάρου ή την Κυριακή των Βαΐων, οι κομμουνιστές έφεραν άλλο έναν αιχμάλωτο στο χωριό. Ήταν ο ιερέας Γεώργιος Σκρέκας από τη Μεγάρχη Τρικάλων. Αυτός είχε διαφορές ιδεολογικές και προσωπικές, με τον ιερέα Ίτσιο (παπαίτσιο). Ήταν γνωστή η από χρόνια διαμάχη τους. Ο παπασκρέκας υπέστη ξυλοδαρμό από τους κομμουνιστές μέχρι θανάτου. Αυτό έγινε τη Μ. Δευτέρα. Στη συνέχεια πέταξαν το άψυχο σώμα, μέσα σε ένα ρέμα, κοντά στο εξωκκλήσι του Αγ. Παντελεήμονα, ακριβώς πάνω από το χωριό. Οι χωριανοί έζησαν όλα τα δρώμενα, όμως λόγω της κατάστασης δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα.
Τη Μ. Παρασκευή, δύο ικανοί άνδρες από το χωριό, ανέλαβαν την πρωτοβουλία να περισυλλέξουν το άψυχο σώμα και να το κηδεύσουν, ώστε να μη μείνει άταφο τις ημέρες του Πάσχα. Πήγαν, πήραν το σώμα, το οποίο βρίσκονταν σε ελαφρά αποσύνθεση, (λόγω του ψύχους και του κρύου νερού από το ρέμα δεν είχε προχωρήσει η σήψη), και αφού το έπλυναν σε μία βρύση(Ταμπάκου) στην πλατεία του χωριού, διακόνεψαν ρούχα από τον κόσμο, και ένα ράσο από τον παπά του χωριού και αφού έντυσαν το νεκρό, τον κήδεψαν με όλες τις τιμές και τον έθαψαν στο νεκροταφείο.
Δύο ώρες περίπου, μετά την ταφή, μετέβηκαν στο Νεραϊδοχώρι οι συγγενείς του παπασκρέκα, και τον ξέθαψαν (άκουσον , άκουσον). Τον πήγαν στα Τρίκαλα στο νοσοκομείο και μετά τον ξανακήδεψαν, δίνοντας στην τελετή πολιτικό χαρακτήρα. Μαζεύτηκε πολύς κόσμος.
Μετά από χρόνια ήρθε στα Τρίκαλα δεσπότης ο Διονύσιος. Εκείνος έγραψε ότι τον παπασκρέκα τον σταύρωσαν τη Μ. Παρασκευή του 1947 στον πλάτανο στην πλατεία του Νεραϊδοχωρίου. Στην πλατεία του χωριού, υπήρχαν και υπάρχουν τρία πλατάνια τα οποία φυτεύτηκαν το 1930. Ο δεσπότης είδε τον ένα πλάτανο μεγάλο και έγραψε την ιστορία του μετά το 1960. Ο Αυγουστίνος που κήρυττε σταυρικό θάνατο του παπασκρέκα, πού ήταν το 1947; Στο Νεραϊδοχώρι; Ασφαλώς όχι. Είδε κανείς σημάδια σταύρωσης στο άψυχο σώμα του νεκρού; Στην κηδεία του στο Νεραϊδοχώρι κανείς. Όποιος θέλει ας ρωτήσει τους γέροντες που ζουν ακόμη. Στα Τρίκαλα μετά το νοσοκομείο δεν γνωρίζω τι έγινε.
Όσα γράφηκαν, γράφηκαν από πολιτικά μπλεγμένα άτομα, την περίοδο του ψυχρού πολέμου για ευνόητους λόγους. Ο παπασκρέκας όπως και ο παπαίτσιος, ήταν άτομα που ασχολούνταν με τα πολιτικά, ιδεολογικά αντίπαλα, και μάλωναν γι’ αυτό. Οι συγγενείς του παπασκρέκα εκμεταλλεύτηκαν στο μέγιστο το θάνατό του. Δεν πρέπει να συμβαίνουν τέτοια πράγματα στους κόλπους των ιερέων και να ευχόμαστε να μη ζήσουμε ποτέ τέτοιες βαναυσότητες.
Κάποια στιγμή είχαν ανεγείρει και μπρούτζινη προτομή του παπασκρέκα στην πλατεία, μπροστά από το Ι.Ν του Αγ. Στεφάνου στα Τρίκαλα. Μετά από αρκετές βαρβαρότητες στην προτομή, κάποια στιγμή, γύρω στο 1984 την έκλεψαν. Σήμερα χάλασαν και τη βάση, για τη διαμόρφωση της πλατείας και δεν υπάρχει τίποτα. Στα Τρίκαλα δεν μιλάει κανείς για σταυρικό θάνατο του παπασκρέκα.
Ένας Νεραϊδοχωρίτης που θέλει να
αποκαταστήσει την αλήθεια. "