Θ.ΔΕΡΒΕΝΙΩΤΗΣ:O ΜΕΓΑΛΟΣ ΤΟΥ ΛΑΪΚΟΥ ΜΑΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ ΠΟΥ ΕΞΩΡΙΣΤΗΚΕ 3 ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΑ ΚΥΘΗΡΑ
Σαν σήμερα, το 2004, έφυγε από τη ζωή ο μεγάλος του λαϊκού μας τραγουδιού, Θεόδωρος Δερβενιώτης (1922 – 2004). Τιμώντας τον λαϊκό δημιουργό αναδημοσιεύουμε το αναλυτικό βιογραφικό του από το derbeniotis.blogspot.com (στη σελίδα αυτή μπορείτε να βρείτε στοιχεία για το έργο του). Το κείμενο για την πορεία της ζωής του έγραψε ο Αλέξανδρος Καπανιάρης, ερευνητής και υπεύθυνος Ψηφιοποίησης, Τεκμηρίωσης και Ανάδειξης του Αρχείου Δερβενιώτη
Ο Θεόδωρος Δερβενιώτης γεννήθηκε στην Ζαγορά Πηλίου στις 20 Ιανουαρίου 1922, γιος του Δημήτρη και της Ιφιγένειας Δερβενιώτη. Από μικρό παιδί δείχνει μεγάλη αγάπη για την μουσική κληρονομώντας πιθανόν το μουσικό ταλέντο του παππού του Θεόδωρου Δ. Δερβενιώτη, ο οποίος υπήρξε παραδοσιακός μουσικός παίζοντας λαούτο σε γάμους και πανηγύρια της εποχής.
Οι επιρροές της μουσικής του παππού του, καθώς και οι εξαιρετικές γνώσεις του μέλους της κομπανίας του παππού του Γιάννη Βισβίκη ενισχύουν την μεγάλη αγάπη του μικρού Θεόδωρου Δερβενιώτη και τελικώς τον βοηθούν να μυηθεί πιο εύκολα στην παραδοσιακή μουσική. Το πρώτο μουσικό όργανο που έπιασε στα χέρια του ο μικρός Θόδωρας ήταν ένα λαούτο φτιαγμένο από κολοκύθα με τρεις συρμάτινες χορδές. Ο ανερχόμενος μουσικός όλη την μέρα σύμφωνα με μαρτυρίες του ίδιου γρατζουνούσε τις συρμάτινες χορδές της κολοκύθας.
Ο Θεόδωρος Δερβενιώτης παράλληλα δείχνει το ίδιο ζήλο για την ευρωπαϊκή αλλά και για τη βυζαντινή μουσική βρισκόμενος από πέντε ετών στο ψαλτήρι εκκλησίας της συνοικίας του χωριού του. Σε ηλικία 16 ετών κάνει την πρώτη του επίσημη εμφάνιση ως μέλος παραδοσιακής κομπανίας παίζοντας λαούτο σε τοπικό πανηγύρι της Ζαγοράς. Ένα χρόνο αργότερα διορίζεται ψάλτης στην εκκλησία της Αγίας Κυριακής Ζαγοράς. Κατά την δεκαετία του 1940 ο Θεόδωρος Δερβενιώτης ως νέος με προβληματισμούς και ανησυχίες δεν λείπει από το κάλεσμα του Ε.Α.Μ. στο οποίο γίνεται μέλος από την αρχή της ίδρυσης του. Στην συνέχεια γίνεται μέλος της Ε.Π.Ο.Ν. και λίγους μήνες αργότερα μέλος του Κ.Κ.Ε.
Στα δύσκολα χρόνια της κατοχής και της αντίστασης η δράση του υπήρξε πρωτοπόρα και έντονη. Μετά τα γεγονότα του εμφύλιου οδηγείται στρατεύσιμος σε 3χρόνη εξορία στα Κύθηρα και την Μακρόνησο. Ο Θεόδωρος Δερβενιώτης παρά το ακλόνητο των θέσεων του κατά την διάρκεια της εξορίας δεν εγκαταλείπει την μουσική δημιουργία και με το μουσικό ταλέντο που διαθέτει, αναγκάζει τους διώκτες του να του αναθέσουν την διεύθυνση της χορωδίας του Β’ τάγματος. Στα επόμενα σκληρά χρόνια της δεκαετίας του 1950 ο αγώνας της επιβίωσης συνοδευόμενος από την «ρετσινιά» του αριστερού πεισμώνουν και σφυρηλατούν τον Θεόδωρο Δερβενιώτη. Η εποχή που ακολουθεί συνδέεται με την οικοδόμηση του αστικού κράτους, τις διώξεις, τους αποκλεισμούς, τη φτώχεια και την εγκατάλειψη που κυριαρχεί σε κάθε σημείο της Ελλάδος.
Σ’ αυτό το σκηνικό ο Θ. Δερβενιώτης αρχίζει να εργάζεται με μοναδικό ζήλο έχοντας ως ισχυρό όπλο την μουσική του μαεστρία και την αγάπη για την μουσική πλάθοντας μεγάλα τραγούδια που μέλλει να οικοδομήσουν τη επονομαζόμενη «Σχολή του Κοινωνικού Λαϊκού Τραγουδιού». Σ’ αυτή την περίοδο σύμφωνα με μαρτυρίες του ίδιου κάποιος τον συμβούλεψε να αφήσει το λαούτο και να μάθει μπουζούκι. Τον άκουσε κι έτσι βρέθηκε στο καφενείο των καλλιτεχνών του λαϊκού τραγουδιού. Στο «μπαράκι του Μάριου», Σωκράτους και Σατωβριάνδου ήρθε σε επαφή με τους συνθέτες του λαϊκού τραγουδιού, οι οποίοι του ζητούσαν να τους γράφει τα τραγούδια τους σε νότες, για να τα στέλνουν στο Υπουργείο Τύπου. Ο Θεόδωρος Δερβενιώτης με το παρατσούκλι «ο χοντρός» ήταν ο μόνος που ήξερε να γράφει και να διαβάζει σε πεντάγραμμο. Εκτός από την εκμάθηση του μπουζουκιού ο Θεόδωρος Δερβενιώτης γρήγορα έπαιξε επίσης μπαγλαμά, μαντολίνο, μπάντζο και μαντόλα.
Για αρκετό διάστημα ο Θεόδωρος Δερβενιώτης ασχολείται με το γράψιμο των τραγουδιών σε πεντάγραμμο και σιγά-σιγά αρχίζει να διορθώνει και να προσθέτει μουσικές στους ρυθμούς που τους σιγοτραγουδούν μεγάλες μορφές του ελληνικού τραγουδιού. Αυτή του η επαφή με την μουσική, του ανοίγει τον δρόμο με την σύνθεση και έτσι το 1952 ο Χαράλαμπος Βασιλειάδης (επονομαζόμενος και ως «Τσάντας») αφού του παραδίδει το πρώτο τραγούδι που στην συνέχεια θα μελοποιήσει ο Θεόδωρος Δερβενιώτης του ζητά να φιλήσει το χέρι του στιχουργού.
Το πρώτο τραγούδι με τίτλο «ΜΟΝΟ ΨΕΜΑ και ΑΠΙΣΤΙΑ» (1953) του συνθέτη πλέον Θεόδωρου Δερβενιώτη είναι γεγονός, ηχογραφείται με την φωνή του τραγουδιστή Γιάννη Τζιβάνη από την φωνογραφική εταιρεία ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ και σημειώνει πωλήσεις που φθάνουν τους 1900 δίσκους. Το δεύτερό του τραγούδι που ηχογραφείται φέρει την μεγάλη φωνή της εποχής, τον Πρόδρομο Τσαουσάκη και ακολουθεί μια μουσική «καταιγίδα» με τραγούδια από τις μεγάλες φωνές της εποχής: Καίτη Γκρεύ, Πόλυ Πάνου, Γιώτα Λύδια, Πάνος Γαβαλάς, Στράτος Διονυσίου, Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Στέλιος Καζαντζίδης, Μαρινέλλα και άλλοι.
Το 1959 εγκαταλείπει οριστικά το πάλκο (στον «Αστέρα» Κοκκινιάς του Παράσχου Κονδύλη, γιατί δεν ανεχόταν να παίρνει ο μεν Καζαντζίδης 1300 δρχ. μεροκάματο, η δε Μαρινέλλα 600 δρχ, κι αυτός ο συνθέτης και μαέστρος των τραγουδιών τους μόνο 300 δρχ. (!).
Το φθινόπωρο του ’60 ο Δερβενιώτης επιχειρεί ένα άλλο παρότολμο εγχείρημα για την εποχή και ανοίγει τη Σχολή λαϊκού και ελαφρού τραγουδιού στα Σεπόλια, στην οδό Κωνσταντινουπόλεως με συνεργάτη τον Γιάννη Βέλλα. Ο Δερβενιώτης ήταν υπεύθυνος για το λαϊκό τραγούδι και ο Βέλλας για το ελαφρό. Παράλληλα σ’αυτή την σχολή ο Δερβενιώτης διδάσκει κιθάρα και μπουζούκι. Στην συνέχεια η σχολή μεταφέρεται Ακομινάτου και Φαφιέρου ενώ με το τέλος της συνεργασίας του Θεόδωρου Δερβενιώτη με τον Γιάννη Βέλλα λόγω διαγωνίας σχετικά με τον τρόπο λειτουργίας η σχολή του Δερβενιώτη μεταφέρεται στην Βίκτωρος Ουγκώ 27 και αργότερα στην Λ. Αλεξάνδρας κοντα στην καφετέρια Σόνια.
Κατά την δεκαετία του 1960 το έργο του Δερβενιώτη εμπλουτίζεται συνεχώς και γρήγορα καταξιώνεται ως ένας από τους μεγαλύτερους λαϊκούς συνθέτες της εποχής. Στην ίδια δεκαετία η σύνδεση του με τον μεγάλο λαϊκό τραγουδιστή Στέλιο Καζαντζίδη, κύριο εκφραστή των λαϊκών συναισθημάτων της εποχής αφήνει ως παρακαταθήκη 95 μοναδικά λαϊκά τραγούδια που έγραψαν ιστορία. Επίσης είχε την τύχη να συνεργαστεί με τους κορυφαίους στιχουργούς του λαϊκού τραγουδιού όπως η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, ο Κώστας Βίρβος, ο Χαράλαμπος Βασιλειάδης, ο Κώστας Μάνεσης και ο Χρήστος Κολοκοτρώνης. Το 1963 συνεργάζεται με την δισκογραφική εταιρεία «COLUMBIA» και μετέπειτα στις εταιρείες «ODEON», «PARLOPHONE» που αργότερα έγινε «ΜΙΝΟΣ».
Στην δεκαετία του 1970 ο Θεόδωρος Δερβενιώτης εξακολουθεί να δημιουργεί μεγάλα τραγούδια και να συνεργάζεται με τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες της εποχής: Λάκης Χαλκιάς, Σπύρος Ζαγοραίος, Βαγγέλης Περπινιάδης, Πέτρος Αναγνωστάκης, Τόλης Βοσκόπουλος, Μάνος Παπαδάκης, Γιώργος Νταλάρας και άλλοι. Η επιτυχία του Θεόδωρου Δερβενιώτη στο λαϊκό τραγούδι δεν αποτυπώνεται μόνο από τις μεγάλες συνεργασίες αλλά και από τις μεγάλες πωλήσεις στις δουλειές που υπογράφει συνθετικά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο δίσκος που περιείχε τα τραγούδια «Ψύλλοι στ’ αυτιά μου μπήκανε» και «Σε ικετεύω» με τον Τόλη Βοσκόπουλο που σημειώνει πωλήσεις που φθάνουν τα 150.000 αντίτυπα, ενώ το τραγούδι «Ένα πιάτο άδειο στο τραπέζι» με τον Στέλιο Καζαντζίδη σημειώνει πωλήσεις που φθάνουν τα 100.000 αντίτυπα.
Η δεκαετία του 1980 βρίσκει τον Θεόδωρο Δερβενιώτη προς το τέλος της μεγάλης του πορείας με επισφράγισμα τη συνεργασία του με τον Μανώλη Μητσιά, στο δίσκο «Εξ Αδιαιρέτου», με τον Πασχάλη Τερζή στο δίσκο «Εθνική Θεσσαλονίκης» και σε άλλους δίσκους με συμμετοχές. Ο Θ. Δερβενιώτης ανέπτυξε επίσης έντονη συνδικαλιστική δράση στο χώρο του τραγουδιού όπου και διατέλεσε ιδρυτικό μέλος, πρόεδρος της ΕΜΣΕ (Ένωση Μουσικοσυνθετών Ελλάδας) και μέλος Δ.Σ. για είκοσι έτη. Επίσης υπήρξε πρόεδρος σε αρκετά Δ.Σ. του Συλλόγου Ζαγοριανών Αθήνας.
Ολοκληρώνοντας την πορεία του μεγάλου λαϊκού συνθέτη και δάσκαλου Θεόδωρου Δερβενιώτη θα πρέπει να αναφέρουμε τα πιο γνωστά τραγούδια που υπογράφει ο ίδιος τα περισσότερα σε στίχους του Κώστα Βίρβου: «Αναστενάζει ο μπαγλαμάς», «Παράπονα και κλάματα», «Στο ’πα μια, στο ’πα δυό», «Μίσος κι αγάπη», «Η αμαρτωλή», «Όσες βρω καρδιές θα κάψω», «Οι 10 συμβουλές», «Άλλα μου λεν’ τα μάτια σου», «Να καεί το πελεκούδι», «Αφήστε με στον πόνο μου», «Βίρα τις άγκυρες», «Δειλινό σε γνώρισα»,
«Λογαριασμός δικός μου», «Αφού απόφαση το πήρες», «Τί να πω και τί να κάνω», «Γλυκοχαράζει», «Φύγε κι άσε με», «Χαδιάρα μου», «Η Ντόλτσε βίτα ή Γλυκειά ζωή», «Ένα πικρό παράπονο», «Η νέα ντόλτσε βίτα», «Η πεθερά μου», «Κατεδαφίζεται», «Της νύχτας το μινόρε», «Σού ‘χω έτοιμη συγγνώμη, γύρισε ξανά», «Θα φύγω πρώτος για να φταίω μόνο εγώ», «Κλαίνε μαζί μου τα βουνά», «Μια γυφτοπούλα αγάπησα», «Ένας μπαγλαμάς μουρμούρης», «Δέκα νύχτες, δέκα βράδια», «Μια μάνα απόψε χαίρεται», «Στου Θωμά το ταβερνάκι», «Το τελευταίο μας φιλί», «Μέσ’ στης αγάπης μας το τζάκι», «Σκοτεινιασμένε ουρανέ», «Εμείς μαζί θα ζήσουμε», «Μοίρες, μοίρες», «Παλαμάκια, παλαμάκια», «Παραπονιάρα μου», «Σαν σήμερα χωρίσαμε», «Σ’ αυτόν τον ψεύτη τον ντουνιά», «Σβήσε το φως», «Τα τελευταία τα σκαλιά», «Ίσως», «Της κοινωνίας ναυαγός», «Τσιγγάνε σπάσε το βιολί», «Φίλα με, φίλα με», «Στις φάμπρικες της ξενιτιάς», «Ένα σφάλμα έκανα», «Γόησσα», «Αγαπώ την Άννα», «Χτύπα με, μοίρα, χτύπα με», «Ρεμπέτικο ιστορικό», κ.λ.π.
Τα προσωπικά L.P. του Θεόδωρου Δερβενιώτη είναι: «Τραγούδια της ξενιτιάς» (1965), «Το ρεμπέτικο περιβόλι» (1974), «Αξέχαστες επιτυχίες 1953-75» (1975), «Αντιλαλούν οι γειτονιές» (1976), «Λαϊκοί καημοί» (1977), «Όλα για σένα» (1978), «Ένα συστημένο γράμμα» (1979), «Έτσι σε θέλω, έτσι μ’ αρέσεις» (1980), «Τριαντάφυλλο κι αγκάθι» (1981), «Τα λαϊκά του Θοδωρή Δερβενιώτη» (1982), «30 χρόνια Νο 1» (1984), «Τα καινούργια» (1985), «Μια αγάπη όταν ξαναρχίζει» (1986), «Δερβενιώτης:30 χρόνια Νο 2» (1987), «Ξυπνήσαν οι αναμνήσεις» (1993), κ.λ.π. Μετέχει επίσης «κατά το ήμισυ» στους δίσκους: «Αγάπη και φιλότιμο» (1975), «Ρεμπέτικα και θαλασσινά» (1978), «Εξ’ αδιαιρέτου» (1984), «Όλα μου τα παράπονα» (1985), «Εθνική Θεσ/νίκης» (1986), «Τα μάγκικα του Βίρβου» (1988).
Ο Θεόδωρος Δερβενιώτης έφυγε στα 82 του χρόνια αφήνοντας πίσω του μια λαμπρή πορεία, που ξεκινά από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ΄50, μέχρι και τις ημέρες μας. Με τα τραγούδια του στήριξε την καριέρα πολλών μεγάλων ερμηνευτών: Στέλιου Καζαντζίδη, Βαγγέλη Περπινιάδη, Πόλυς Πάνου, Μανώλη Αγγελόπουλου, Πάνου Γαβαλά, Γρηγόρη Μπιθικώτση, Καίτης Γκρέυ, Μπάμπη Τσετίνη, Γιώτα Λύδια, Στράτο Διονυσίου, Σπύρο Ζαγοραίου, Μάνο Παπαδάκη, Πέτρο Αναγνωστάκη, Τόλη Βοσκόπουλου, Μανώλη Μητσιά κ.α., υπογράφοντας αθάνατες επιτυχίες.
Ο μεγάλος συνθέτης είχε συνεργαστεί με κορυφαίους λαϊκούς στιχουργούς και τα κομμάτια τους που αποδόθηκαν από τους σπουδαιότερους ερμηνευτές, είχαν μεγάλη απήχηση στο λαϊκό αίσθημα.
Ο Χρήστος Νικολόπουλος τον περιγράφει όπως τον έζησε: « Τον Θοδωρή τον αγαπώ, πήγαινα στη Σχολή του. Όταν τον γνώρισα ήμουν ακριβώς 16 χρονών. Μου έδωσε τις συμβουλές του είχε πολλή γνώση, μου έδειξε τους λαϊκούς δρόμους..»
Τα διαχρονικά κομμάτια του, ερμηνεύουν στο αφιέρωμα, οι εξαίρετοι καλλιτέχνες Νίκος Κουρκούλης – Κέλλυ Κελεκίδου – Μαίρη Μαράντη – Θάνος Τζάνης – Αγνή Καλουμένου
Στην παρέα μας ο Δημήτρης και ο Σπύρος Δερβενιώτης μας βοηθούν να ξετυλίξουμε την προσωπικότητα και το έργο του πατέρα τους. Επίσης η συγγραφέας Τάνια Χαροκόπου, όντας πάρα πολλά χρόνια, συνεργάτης του, σκιαγραφεί τον άνθρωπο Δερβενιώτη, μέσα από τη δουλειά του και πλέκει το εγκώμιο του. «Ήξερε να συγχωρεί, να συμφιλιώνει, να αγωνίζεται για τους άλλους.. Ήταν σπουδαίος σε όλα ..Τα τραγούδια του ήταν για τον πατριωτισμό, το άδικο, την ανεργία… »
Ο καλλιτεχνικός επιμελητής της εκπομπής , Κώστας Μπαλαχούτης, στο ειδικό ένθετο, προχωρά σε ένα ταξίδι στο χρόνο της ζωής του μεγάλου λαϊκού συνθέτη, ξεκινώντας από τα τέλη της δεκαετίας του ’50 με αρχές του ’60, τότε που ήταν μαέστρος στην Columbia. Κάνει στάση σε τόπους και περιστατικά της μακράς πορείας του Δερβενιώτη και πολύ παραστατικά, δίνει τη φυσιογνωμία του ως άνθρωπο και δημιουργό. Δεν παραλείπει να αναφερθεί στη φιλία, τη συναναστροφή, τις συνεργασίες μαζί του που τιμή, γνώση και πνευματικό πλούτο του χάρισαν..
H προσφορά του Θόδωρου Δερβενιώτη, στον χώρο του πενταγράμμου πέρα από το έργο του ως συνθέτη, δασκάλου του λαϊκού τραγουδιού και μαέστρου, συνδέεται και με πλούσια συνδικαλιστική δράση, αφού για πάνω από δύο δεκαετίες, ήταν Πρόεδρος της Ενώσεως Μουσικοσυνθετών Στιχουργών Ελλάδας και αγωνίστηκε για τα δικαιώματα των δημιουργών.
«Δεν ήθελε το υποτιμημένο νυχτοκάματο, ήθελε την ευημερία των μουσικών» επισημαίνει η Τάνια Χαροκόπου. «Δεν του πήγαινε η νύχτα, δεν ήθελε να σπαταλιέται σε αυτή πια.. όταν άρχισε να δημιουργείται η οικογένεια του και δεν άντεχε και αυτή την αδικία με τις απολαβές..» λέει ο γιός του, Σπύρος.
Ο Θόδωρος Δερβενιώτης αφήνει πίσω μια λαμπρή πορεία, υπογράφοντας αθάνατες επιτυχίες που ακούγονται στο Αφιέρωμα, όπως: Μπορεί’, ‘Πάρτε βουνά τον πόνο μου, ‘Τι να πω και τι να γράψω’, ‘Πόσο μου ’λειψες’, ‘Πάρε τα χνάρια μου’, ‘Κέρνα με γλυκιά μου αγάπη’,
«Το μέγεθος του έργου του πατέρα μας το καταλάβαμε, όταν ‘έφυγε’. Όλο αυτό το άφηνε έξω από την οικογένεια. Στο σπίτι ήταν αλλιώς, δεν του άρεσε να βγαίνει, να πίνει, να ξενυχτάει, του άρεσε η φύση, το κυνήγι, απλά πράγματα…»
‘’Παράπονα και κλάματα’’, όλα σε στίχους του Κώστα Βίρβου, με τον οποίο αποτέλεσαν δίδυμο τρανών επιτυχιών. « Με τον Θόδωρο Δερβενιώτη, νιώθαμε ο ένας τον άλλον κάτι περισσότερο από αδέλφια. Γράψαμε μαζί, 725 τραγούδια από το 1955 ως το 1985» είχε πει ο Βίρβος. Ο Δερβενιώτης έχει υπογράψει δεκάδες συνθέσεις που ερμήνευσε ο Καζαντζίδης, όπως και αυτό, το 1965, μαζί με τη Μαρινέλλα. Το τραγούδι κινείται σε μοντέρνους, για την εποχή του, ρυθμούς, ενδεικτικό της γκάμας του ρεπερτορίου του, της ευελιξίας αλλά και της δημιουργικής αφομοίωσης των μουσικών ρευμάτων των καιρών.
‘Θα φύγω πρώτος’, ‘Σου ‘χω έτοιμη συγγνώμη’, ’Σε ικετεύω’,
‘‘Ψύλλοι στα αυτιά’. Απ’ τα μεγαλύτερα σουξέ των καιρών του που νίκησαν τη μάχη με τον χρόνο. Το πρωτοερμήνευσε το 1969, ο Τόλης Βοσκόπουλος, στην ταινία ‘Σε ικετεύω, αγάπη μου’’. Τραγουδάει ο Νίκος Κουρκούλης
‘Ένα σφάλμα έκανα’ σε στίχους του Νίκου Μουρκάκου.
Πρώτη εκτέλεση: Πόλυ Πάνου, Γρηγόρης Μπιθικώτσης, 1960.
Απ’ τα πιο όμορφα και διαχρονικά λαϊκά τραγούδια
«Ήταν ο λαϊκός συνθέτης της ψυχής. Έκανα μεγάλες επιτυχίες με δικά του τραγούδια» είχε πει η Πόλυ Πάνου.
Με τη γνήσια λαϊκή φωνή της, το ερμηνεύει εξαιρετικά η Μαίρη Μαράντη που ‘μεσουρανούσε’ τη δεκαετία του ’70.
‘Αχ Μουσταφά’ μία πολύ μεγάλη επιτυχία των Βίρβου –Δερβενιώτη, διασκευή, σε ανατολίτικο μοτίβο. Αποδόθηκε το 1960 από τη Γιώτα Λύδια και τον Μανώλη Αγγελόπουλο
Δυνατή στιγμή, αυτή που ο Χρήστος Νικολόπουλος πιάνει το μπουζούκι και με το ιδιαίτερο ταξίμι του, βάζει την σφραγίδα του σ’ ένα από τα πιο συγκλονιστικά τραγούδια της ξενιτιάς που τραγούδησε ο Στέλιος Καζαντζίδης, το 1967, το ‘Ένα πιάτο άδειο στο τραπέζι’. Ερμηνεύει ο Νίκος Κουρκούλης
‘Άλλα μου λεν τα μάτια σου’, ‘Καθένας με τον πόνο του’, ‘Παλαμάκια παλαμάκια’, ‘ Τα Χρυσά κλειδιά’ κ.α…
Δεν υπάρχουν σχόλια