ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΝΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ ΠΛΑΝΗΣ ΠΑΠΙΚΟΥ ΦΥΛΛΑΔΙΟΥ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 26η Σεπτεμβρίου 2022

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΝΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ ΠΛΑΝΗΣ ΠΑΠΙΚΟΥ ΦΥΛΛΑΔΙΟΥ

Η κακοδοξία και η αίρεση είναι συνώνυμη με την απώλεια της σωτηρίας. Αυτή είναι μία βασική διδασκαλία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας μας, σύμφωνα με τον λόγο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού: «Γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς» (Ιωάν.8,32) αλλά και τον θεόπνευστο λόγο του αποστόλου: «Εγένοντο δε και ψευδοπροφήται εν τω λαώ, ως και εν υμίν έσονται ψευδοδιδάσκαλοι, οίτινες παρεισάξουσιν αιρέσεις απωλείας», (Β΄ Πετρ. 2,1).

Γι’ αυτό και από τα πρώτα χρόνια της ιδρύσεως της μέχρι σήμερα περιφρουρεί ως κόρην οφθαλμού την μόνη σώζουσα αλήθειά της. Ουδέποτε στην δισχιλιόχρονη πορεία της ιστορίας της συμβιβάστηκε με την πλάνη. Απεναντίας εξακολουθεί να επιτελεί το σωστικό της έργο, με βάση και γνώμονα την ζωή και την διαγωγή των αγίων και θεοφόρων Πατέρων μας, τους αγώνες δηλονότι και τις θυσίες των για την καταπολέμηση των αιρέσεων της εποχής των και την διαφύλαξη από κάθε νοθεία της Ορθόδοξης πίστης, την οποία με καύχηση ομολογούμε κάθε χρόνο την Κυριακή της Ορθοδοξίας: «Οι Προφήται ως είδον, οι απόστολοι ως εδίδαξαν, η Εκκλησία ως παρέλαβεν…».

Αυτό αγωνίζεται να πράξει και το Γραφείο επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών της Ιεράς Μητροπόλεώς μας, ιδιαίτερα στα ένδεκα τελευταία χρόνια της λειτουργίας του. Προβάλλει τις ανόθευτες, τις Ορθόδοξες χριστιανικές αλήθειες και ελέγχει τις κακοδοξίες, με αγάπη, με κοσμιότητα και με απώτερο σκοπό, όχι να εξευτελίσει τους πλανεμένους συνανθρώπους μας, αλλά να καταδεικνύει την πλάνη τους και να τους καλεί στην επιστροφή στην αλήθεια και την σωστική αγκαλιά της Εκκλησίας μας, που είναι η μοναδική Μια, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού. Όμως για τον πτωτικό κόσμο γενικά και ειδικά για τους φορείς της πλάνης ο έλεγχος δεν είναι ευχάριστος, αλλά λίαν δυσάρεστος. Και τούτο διότι η υπερηφάνεια και ο εγωϊσμός του παλαιού ανθρώπου, αλλά και ο διάβολος, δεν επιτρέπουν σ’ αυτούς να ομολογήσουν την πλάνη τους και να επιστρέψουν στην αλήθεια της Εκκλησίας.

Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωση μας πήραμε από την κυκλοφορία ενός πολυσέλιδου φυλλαδίου, του κ. Μάρκου Ρούσσου – Μηλιδώνη, με τίτλο: «Έλεγχος εμπαθούς κατηγορητηρίου της Καθολικής Εκκλησίας και της Σύρας». Πρόκειται για μια διαμαρτυρία, μια προσπάθεια ανασκευής «συκοφαντιών» που στρέφονται κατά της εν Ελλάδι παπικής «εκκλησίας» από Ιερά Μητρόπολη της Εκκλησίας της Ελλάδος και Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη, που δεν κατονομάζει. Επειδή όμως σ’ αυτό «φωτογραφίζει» την Ιερά Μητρόπολή μας, πήραμε την απόφαση, με την ευλογία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας, να δώσουμε μερικές γενικές απαντήσεις σε πεπλανημένες θέσεις, ανασκευάζοντας παράλληλα κάποιες σαφείς διαστροφές της ιστορικής αλήθειας.

Πιο συγκεκριμένα, μελετώντας το φυλλάδιο, διαπιστώσαμε αβίαστα ότι πρόκειται για μια προσπάθεια συγκάλυψης της αλήθειας μέσω ενός «σκοτεινού» λόγου, ο οποίος παρουσιάζεται με πάμπολλες διαστρεβλώσεις ιστορικών γεγονότων, ενώ αποσιωπούνται άλλα για ευνοήτους λόγους. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα κλασικό παπικό κείμενο, το οποίο επιχειρεί να εμφανίσει το «μαύρο άσπρο» και να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Άλλωστε είναι γνωστό τοις πάσι, πως ολόκληρο το σαθρό παπικό οικοδόμημα στηρίζεται σε πλαστά, σε χαλκευμένα, μεσαιωνικά, δόλια κείμενα (Ψευδοκωσταντίνειος Δωρεά, Ψευδοπιπίνειος Δωρεά, Ψευδοϊσιδώρειες Διατάξεις, Ψευδοκλημέντια κλπ), τα οποία πλασάρει ως «γνήσια». Παρ’ όλα αυτά το «Κράτος του Θεού» εξακολουθεί μέχρι σήμερα να τα χρησιμοποιεί επιμόνως, παρά τις αποφάνσεις των επιστημόνων για την πλαστότητά τους και συχνά για το ανιστόρητο και παιδαριώδες περιεχόμενό τους, προκειμένου να δικαιολογήσει τις αιρετικές δοξασίες του. Είναι επίσης γνωστές οι αποκαλύψεις τερατωδών πλαστογραφήσεων εκκλησιαστικών κειμένων στην ληστρική «Σύνοδο» Φεράρας – Φλωρεντίας, (1438-1439), με τα οποία προσπαθούσαν οι παπικοί να δικαιολογήσουν τις αιρετικές τους κακοδοξίες (Βλ. S. Syropulu, Vera Hit. Τομ. Η΄, σελ 218 κ.ε.)!

Ο συντάκτης απαντά, εμμέσως πλην σαφώς, σε δημοσίευμα του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. κ. Σεραφείμ με τίτλο: «Γιατί είναι ανεπιθύμητος ο κ. Φραγκίσκος στους εορτασμούς για την εθνική μας παλιγγενεσία;». Σ’ αυτό ο Σεβασμιώτατος τεκμηριώνει απόλυτα και επιστημονικά την θέση, ότι οι εν Ελλάδι παπικοί όχι μόνον απείχαν, αλλά και εναντιώθηκαν επιδεικτικά στον Εθνικό μας αγώνα του 1821, παραθέτοντας αδιάψευστες μαρτυρίες των πλέον επισήμων ιστορικών της Επαναστάσεως (Σπ. Τρικούπης, Δ. Κόκκινος, Δ. Πασχάλης, Ν. Σπηλιάδης, κ.α.). Ως εκ τούτου εθεώρησε ανεπιθύμητη την παρουσία του «Πάπα» Φραγκίσκου στους εορτασμούς της μεγάλης επετείου μας. Ο συντάκτης αντίθετα, επεχείρησε να διαψεύσει όλους αυτούς με παραθέσεις «μαρτυριών» από κάποιους ασήμαντους και εν πολλοίς αγνώστους «ιστορικούς» με φθηνές σοφιστείες και δικαιολογίες. Και εξηγούμεθα:

Στη σελίδα 5 εκφράζει την ενόχλησή του, διότι δεν αποκαλούμε την παπική «εκκλησία» με «το όνομά της, όπως απαιτεί η στοιχειώδης ευγένεια, αλλά παρασυναγωγή» και τους «προκαθήμενους» ως «εγκάθετους του σεβάσμιου πατριαρχικού θρόνου της Αγίας έδρας της πρεσβυτέρας Ρώμης». Αν διάβαζε με προσοχή και αντικειμενικότητα τις απόλυτα τεκμηριωμένες, θεολογικά και ιστορικά, ανακοινώσεις μας, όπως και αυτές του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας, θα μάθαινε το γιατί. Εδώ με πολλή συντομία παραθέτουμε τα εξής:

Οι βάρβαροι Φράγκοι έτρεφαν εξ’ αρχής εχθρότητα προς τους Ρωμαίους, Ανατολικούς και Δυτικούς. Υιοθέτησαν έναν αιρετικό Χριστιανισμό και καλλιέργησαν μία εμφανή αποστροφή και μίσος προς την Ορθοδοξία, η οποία κυριαρχούσε σε Ανατολή και Δύση. Ο θεμελιωτής του Φραγκισμού Καρλομάγνος (747-814), αποδείχθηκε ως ένας από τους χειρότερους ανθέλληνες, κατηγορώντας τους Ορθοδόξους ως αιρετικούς! Η εχθρότητα κατά των Ορθοδόξων Ρωμαίων και κύρια των Ρωμαίων της Ανατολής, εντάθηκε με την εκδίωξη του τελευταίου Ορθοδόξου Πάπα το 993 μ.Χ. και με την κατάληψη από τους Φράγκους του πατριαρχικού θρόνου της πρεσβυτέρας Ρώμης το 1046, η οποία κορυφώθηκε με το «σχίσμα» του 1054, μεταφέροντας ταυτόχρονα όλες τις φραγκικές κακοδοξίες, αλλοιώνοντας την πίστη της Εκκλησίας στην κατακτημένη Ευρώπη και εξαφανίζοντας διά σκληρών διωγμών, σφαγών, δηώσεων και καταστροφών κάθε τι το ρωμαίϊκο και Ορθόδοξο. Όπως είχε αποδείξει με επιστημονική ακρίβεια ο μακαριστός καθηγητής πρωτοπρ. κυρός Ιωάννης Ρωμανίδης, ο βάρβαρος Φραγκισμός μισούσε την Ρωμηοσύνη, (ανατολική και δυτική). Στη Δύση, με τους επεκτατικούς και καταστροφικούς πολέμους, εξαφάνισε τη ρωμαίικη παράδοση και την Ορθοδοξία και επέβαλε την φραγκική παράδοση. Διαμαρτύρεται ο συντάκτης διότι αποκαλούμε τους Φράγκους ως βαρβάρους. Δεν τους αποκαλούμε εμείς αλλά η ιστορία μέχρι σήμερα. Αν είχε καλή γνώση της ιστορίας δεν θα διαμαρτύρονταν. Ας μελετήσει τις ανήκουστες βαρβαρότητες των Φράγκων κατά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως το 1204, μπροστά στις οποίες ωχριούν και αυτές των Οθωμανών το 1453!

Επίσης πληροφορούμε τον συντάκτη, αν δεν το γνωρίζει, ότι Φραγκικός Παπισμός είναι συνοδικά καταδικασμένος από την Εκκλησία ήδη στην επί μεγάλου Φωτίου γενομένη 8^η Οικουμενική Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως (879 – 880), η οποία καταδίκασε τις παπικές κακοδοξίες του φιλιόκβε και του πρωτείου. Στη Σύνοδο αυτή ο τότε Ορθόδοξος Πάπας Ιωάννης ο Η΄, (872-882), (δια αντιπροσώπου του), αναθεμάτισε τους αιρετικούς Φράγκους, επικυρώνοντας τα πρακτικά της Συνόδου και δηλώνοντας την προσήλωσή του στην Ορθόδοξη πίστη, αποκαλώντας την φοβερή αίρεση του φιλιόκβε «ως προδοσία, μη διαφέρουσα της προδοσίας του Ιούδα» (C. Lampryllos, Mystification fatale, Athens, 1883, pp. 61-68)! Επίσης ο Ορθόδοξος Πάπας Λέων Γ΄, (795-816), ανάρτησε το 810 τις δύο γνωστές πλάκες στο ναό του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη με το Ορθόδοξο Σύμβολο της Πίστεως. Τους αναθεματισμούς κατά των αιρετικών Φράγκων ανανέωσαν οι Ορθόδοξοι Πάπες: Αδριανός Β΄ (867-872), Μαρίνος Α΄ (882-884), Βονιφάτιος ΣΤ΄ (896), Ιωάννης Θ΄ (898-900) κ.α. Επί πλέον οι Φράγκοι με τις «Συνόδους» της Φραγκφούρτης το 795 και του Άαχεν το 809 ανέτρεψαν και ακύρωσαν τις αποφάσεις της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου το 787. Επομένως ο Φραγκικός Παπισμός είναι καταδικασμένος και λόγω της μη αποδοχής της εν λόγω Οικουμενικής Συνόδου. Επίσης είναι καταδικασμένος από σειρά Ορθοδόξων ενδημουσών Συνόδων με οικουμενικό χαρακτήρα μέχρι τα τέλη του 19^ου αιώνος. Εφόσον λοιπόν η Εκκλησία της Ρώμης καταλήφτηκε από τους αιρετικούς έπαψε για την αδιαίρετη Εκκλησία να είναι Ορθόδοξη και ως εκ τούτου έπαψε να είναι Εκκλησία! Γι’ αυτό και εμείς «επόμενοι τοις αγίοις Πατράσι» αρνούμαστε την εκκλησιαστικότητα του Παπισμού και θέτουμε σε εισαγωγικά τους εκκλησιαστικούς του όρους. Θα τους απαλείψουμε μόνον όταν απορρίψει τις δεκάδες κακοδοξίες του και ενωθεί με την αγία Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού!

Διαμαρτύρεται ακόμη γιατί θεωρούμε ανεπιθύμητο στην Ορθόδοξη Ελλάδα, τον εγκάθετο στον Θρόνο της Ρώμης κ. Φραγκίσκο. Διότι μέχρι σήμερα δεν έδειξε κανένα σημάδι μετανοίας και επιστροφής στην Ορθοδοξία και επομένως συνεχίζει όπως και οι προκάτοχοί του να ενσαρκώνει τον αιρετικό Παπισμό, αλλά και τον διαχρονικό ανθελληνισμό του Παπισμού.

Στη σελίδα 14 αναφέρεται στο Σχίσμα του 1054, κατηγορώντας ως υπεύθυνο τον καρδινάλιο Ουμβέρτο. Στην ίδια σελίδα χαρακτηρίζει την συνοδικά καταδικασμένη παπική αίρεση του φιλιόκβε ως «επεξηγηματική και διασαφηνιστική προσέγγιση της Αγίας Τριάδος». Αποφεύγει όμως να μας εξηγήσει, γιατί οι Ορθόδοξοι Πάπες, πριν από την κατάληψη της Ρώμης από τους αιρετικούς Φράγκους, την καταδίκασαν ως αίρεση και δεν την παρουσίασαν ως «επεξηγηματική και διασαφηνιστική προσέγγιση της Αγίας Τριάδος». Σχετικά με την κακοδοξία του φιλιόκβε με άκρα συντομία διασαφίζουμε τα εξής:

Τα πρώτα σπέρματα της αιρέσεως του Filioque πρέπει να τα αναζητήσουμε στον νεοπλατωνισμό και στο θρησκειοφιλοσοφικό σύστημα του ιερού Αυγουστίνου, ο οποίος ενώ ήταν γνώστης του νεοπλατωνισμού, (είχε μάλιστα θητεύσει σε και σε αιρετικές ομάδες, όπως οι Μανιχαίοι), αγνοούσε δυστυχώς την θεολογία των ελλήνων Πατέρων. Όπως παρατηρεί ο καθηγητής κ. Παν. Τρεμπέλας: «το Filioque εμφανίζεται διά πρώτην φοράν παρά τω Αυγουστίνω». Λέγει ο ιερός Αυγουστίνος στο περί Τριάδος (De Trinitate) έργο του ρητώς, ότι «δεν δυνάμεθα να είπωμεν, ότι το Άγιον Πνεύμα δεν εκπορεύεται και εκ του Υιού, επειδή ουχί μάτην το αυτό Πνεύμα και του Πατρός και του Υιού Πνεύμα λέγεται», (Necpossumusdicere, quod Spiritus Sanctus et a Filionon procedat…).[1] Bλέπουμε δηλαδή εδώ, ότι ο Αυγουστίνος ομιλεί σαφέστατα για την κακοδοξία του Filioque, και μάλιστα κατά τρόπον, που δεν επιδέχεται καμία λεκτική παρανόηση.

Η κακοδοξία αυτή στη συνέχεια διά του Αυγουστίνου μεταδόθηκε, όπως ήταν επόμενο, και εξαπλώθηκε στη Δύση. Πρώτοι οι Ισπανοί περί τα τέλη του 6^ου αιώνος άρχισαν να διακηρύττουν δια της τρίτης εν Τολέδω της Ισπανίας (το 589) Συνόδου την καινοτομία της εκπορεύσεως του αγίου Πνεύματος και εκ του Υιού «παρά την κατ’ αυτής αντίδρασιν του Αλκουΐνου και του αρχιεπισκόπου Ακυϊλίας Παυλίνου, κατακρίναντος ταύτην και δι’ επαρχιακής Συνόδου, συγκληθείσης εν έτει 791».[2] Στη συνέχεια, ήδη από τις αρχές του 9ου αιώνος, η κακοδοξία αυτή βρήκε ένθερμους υποστηρικτές τους Φράγκους αυτοκράτορες και κυρίως τον Κάρολο τον Μέγα, ο οποίος ασκούσε «πίεσιν επί του πάντοτε αρνουμένου Πάπα, όπως αποδεχθή το Filioque, όπερ ο αυτοκράτωρ κυρίως εχρησιμοποίει ως παιγνιόχαρτον κατά του ανατολικού κράτους, επιδιώκων ιδίους πολιτικούς σκοπούς».[3] Ο καθηγητής π. Ι. Ρωμανίδης, αναφερόμενος στο Filioque, παρατηρεί ότι «διά της καταδίκης της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου και διά της δογματοποιήσεως του Filioque, παρά τας διαμαρτυρίας του Πάπα Ρώμης και του Πατριάρχου Ιεροσολύμων, ο Φράγκος ηγεμών Κάρολος … εκήρυξε την δογματικήν υπεροχήν των Φράγκων έναντι των λατίνων και ελλήνων και τον δογματικόν πόλεμον, ίνα χρησιμεύση η φραγκική ορθοδοξία διά την εκτόπισιν της δήθεν πλάνης, ή οπισθοδρομικής θεολογίας των ελληνολατίνων και δια την εδραίωσιν και μονιμοποίησιν της φραγκικής επεκτεινομένης κυριαρχίας…».[4] Προς τον σκοπόν αυτόν συγκάλεσε Σύνοδο το 809 εν Ακυϊσγράνω (Άαχεν), στην οποία το Filioque κηρύχθη ως επίσημο δόγμα πίστεως. Συνήντησε όμως την σθεναρά αντίσταση του τότε Ορθοδόξου Πάπα Λέοντος του Γ΄, o οποίος όχι μόνον απεκήρυξε συνοδικώς την γενομένην κακόδοξη προσθήκη, αλλά επί πλέον διέταξε να χαραχτεί το Σύμβολο της πίστεως ελληνιστί και λατινιστί πάνω σε δύο αργυρές πλάκες χωρίς το Filioque σε κεντρική θέση του ναού του αγίου Πέτρου. Είναι αστείο να υποθέσωμε, ότι μετά από μια τόσο μεγάλη θεολογική διαμάχη περί το Filioque μεταξύ Φράγκων και Λατίνων, ο Πάπας Λέων ο Γ΄ δεν απέδωσε με πιστότητα και ακρίβεια την μετάφραση του ελληνικού κειμένου στα λατινικά, έτσι ώστε να γίνει κατανοητή από όλους η δογματική πλάνη των Φράγκων. Την ορθή μετάφραση στα λατινικά του ελληνικού κειμένου του Λέοντος Γ΄ επιδοκιμάζων και ο Μέγας Φώτιος, (ο οποίος, ας σημειωθεί, εγνώριζε άριστα τα λατινικά, ως καθηγητής του Πανεπιστημίου της Κων/πόλεως), εγκωμιάζει τον Λέοντα τον Γ΄ σε επιστολή του προς τον αρχιεπίσκοπο Ακυηλίας: «Ο μεταγενέστερος Λέων, ο την πίστιν ώσπερ την κλήσιν εφάμιλλος, ούτος δή, ούτος ο της ευσεβείας θερμός ζηλωτής, ως κατά μηδένα τρόπον μηδαμώς παραχαράττοιτο βαρβάρω γλώσση το άχραντον ημών της ευσεβείας μάθημα, ελληνίδι φωνή, ώσπερ δη και κατ’ αρχάς είρηται, τοις εν τη Δύσει δι’ αυτού δοξολογείν και θεολογείν την Αγίαν Τριάδα παραδέδωκε…».[5] Αργότερα κατά την επί μεγάλου Φωτίου εν Κωνσταντινουπόλει γενομένη Σύνοδο το 879-880, παρόντων και των Λατίνων Πατέρων, (οι οποίοι υπέγραψαν τα πρακτικά ως εκπρόσωποι του Πάπα Ιωάννη του Η΄), το θέμα της εκπορεύσεως του αγίου Πνεύματος ξεκαθαρίζεται για μια ακόμη φορά, ώστε όχι μόνον να καταδικαστεί η από τους Φράγκους γενομένη κακοδοξία του Filioque, αλλά επί πλέον να αποκλειστεί κάθε ενδεχόμενη παρερμηνεία, ή λεκτική παρανόηση.

Για μία ακόμη φορά ανακύπτει το ζήτημα του Filioque το 1054 στην τότε γενομένη σφοδρή αντιπαράθεση μεταξύ Ορθοδοξίας και Παπισμού, που αποτέλεσε την κυριότερη αιτία του τελευταίου και μεγάλου σχίσματος, που έκτοτε παραμένει μέχρι σήμερα. Όπως παρατηρεί ο αρχ. π. Σ. Μπιλάλης «αντί να αποκηρύξη ο (τότε) Πάπας Λέων ο Θ΄ το ‘βλάσφημον δόγμα’ του Filioque, το εχρησιμοποίησεν ως σημαίαν, δια να καταπολεμήση και αφορίση, διά των απεσταλμένων του ως αιρετικήν την Ανατολικήν Εκκλησίαν, την μη δεχομένη το Filioque…Το 1014 το Filioque προστίθεται εις το Σύμβολον Νικαίας- Κωνσταντινουπόλεως εν τη Ρώμη, τη πιέσει του αυτοκράτορος Γερμανίας Ερίκου, και, μετά τεσσαράκοντα μόλις έτη, τω 1054, οι παραχαράκται του Συμβόλου, του επικυρωθέντος υπό πασών των Οικουμενικών Συνόδων, κατηγορούν ως αιρετικούς τους Ορθοδόξους, διότι απέκοψαν δήθεν εκ του ιερού Σύμβολου το αιρετικόν νεόπλασμα του Filioque».[6] Οι παρά πάνω επισημάνσεις μαρτυρούν πλέον ξεκάθαρα, ότι οι Παπικοί, προκειμένου να κρατήσουν πάση θυσία την βλάσφημη αυτή κακοδοξία, δεν δίστασαν να προχωρήσουν ακόμη και στη διαστρέβλωση των ιστορικών γεγονότων.

Στη σελίδα 15 διαμαρτύρεται, διότι καταφερόμαστε κατά του Καρλομάγνου, ως αιρετικού και ανθέλληνα. Δεν τον χαρακτηρίζουμε εμείς, αλλά η ιστορία. Αν είχε υπόψη του το κατάπτυστο «θεολογικό» του έργο «Contra Grecorum» θα αποκτούσε άλλη γνώμη γι’ αυτόν, αν βέβαια πραγματικά αγαπά την αντικειμενική ιστορική αλήθεια. Ο αιρετικός αυτός «θεολόγος» του αιρετικού Φραγκισμού και εισηγητής της φρικώδους αιρέσεως του Φιλιόκβε, δια της συγκλήσεως της ληστρικής «Συνόδου» του 809 από τον ίδιο, η οποία βεβηλώνει το Δόγμα της Αγίας Τριάδος, αποκαλούσε, στα αθεολόγητα και ανιστόρητα συγγράμματά του τους Ορθοδόξους Έλληνες ως «αιρετικούς». Αυτός εγκαινίασε τον κατοπινό ανθελληνισμό, μέχρι σήμερα, των αιρετικών δυτικών! Ιδού ένα δείγμα του ανθελληνικού του Φραγκισμού, εκπεφρασμένο από τον Παπισμό: «Ο Βενετός μοναχός Paolo Sarpi (1552-1623) αποκαλούσε τους Έλληνες «απίστους» και έλεγε ότι χρειάζονται «λίγο ψωμί και πολύ ξύλο» (“poco pane e molte bastonate”) και ότι θα πρέπει να αντιμετωπίζονται ως άγρια θηρία, να ταπεινώνονται συνεχώς και να εμποδίζονται από την εξάσκηση στα όπλα» (Βλ. Δ. Πασχάλη, «Η Δυτική Εκκλησία εις τας Κυκλάδας», Ανδριακά Χρονικά 2-3 (1948), σ. 18).

Για τον ανθελληνισμό του Καρλομάγνου και γενικά του Φραγκισμού σημείωσε τα εξής διαφωτιστικά και αποκαλυπτικά ο διαπρεπής ιστορικός και Καθηγητής του Πανεπιστημίου της Οττάβα και Τακτικό Μέλος της Καναδικής Ακαδημίας Επιστημών, κ. Δημήτριος Κιτσίκης: «Ο ανθελληνισμός των Φράγκων προήλθε από την προσπάθειά τους, από την εποχή του Καρλομάγνου, να αλώσουν το Βυζάντιο, να του αρπάξουν το αυτοκρατορικό στέμμα και να ανακηρυχθούν στην θέση του, οικουμενικοί αυτοκράτορες. Η δημιουργία τού Σχίσματος εντάσσεται σε αυτή την προσπάθεια! Παρά το αδυσώπητο μίσος τους κατά των Ελλήνων που συνεχίζεται ακόμη σήμερα μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η ανωτερότης του ελληνικού πολιτισμού ήταν τέτοια ώστε μέσω της Αναγεννήσεως του ΙΕ' αιώνος, να επιβληθεί και πάλι επί των βαρβάρων. Με την διαφορά ότι οι Φράγκοι ισχυρίσθησαν ότι οι Έλληνες είχαν εξαφανισθεί εξ’ αιτίας της οθωμανικής προελάσεως (ένας μύθος που τους συνέφερε) και ότι κληρονόμοι τού αποβιώσαντος ελληνικού λαού ήσαν οι ίδιοι οι Φράγκοι! Όλοι οι μονάρχες της Δύσεως προτίμησαν να αντικαταστήσουν την παρουσία τού ελληνισμού με τον μύθο τού ρωμαϊκού πολιτισμού ως διαφορετικού από τον ελληνικό και αυτό από τον Λουδοβίκο ΙΔ' και τον Ναπολέοντα μέχρι τον Μουσολίνι» https://www.oodegr.com/oode/istoria/fragoi/kakoi1.htm#%CE%B4)!

Προσπερνά επίσης την φρικώδη άλωση της Κωνσταντινουπόλεως και την κατάλυση του Ανατολικού Κράτους από τους σταυροφόρους Φράγκους της Δ΄ Σταυροφορίας, (1204), και όσα θηριώδη εγκλήματα διεπράχθηκαν σ’ αυτήν από τους παπικούς. Το αβυσσαλέο μίσος τους εκδηλώθηκε με σφαγές, βιασμούς, ληστείες και με καταστροφές, οι οποίες δεν έχουν προηγούμενο στην παγκόσμια ιστορία. Το ίδιο και οι ασέβειες κατά της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Βεβήλωσαν όλες τις Εκκλησίες της Βασιλεύουσας και κατέκλεψαν ό,τι πολύτιμο υπήρχε. Ως και βιασμούς γυναικών διέπραξαν μέσα στους Ναούς. Μάλιστα στην Αγία Σοφία, ανέβασαν μία διαβόητη πόρνη στην Αγία Τράπεζα, να χορέψει πορνικούς χορούς! Διέλυσαν την αυτοκρατορία και εγκατέστησαν Φράγκους αυτοκράτορες, «Επισκόπους» και ηγεμόνες σε όλη την επικράτειά της. Από τότε δεν μπόρεσε να ανακτήσει η ρωμαϊκή Αυτοκρατορία της Ανατολής ούτε στο ελάχιστο την πρότερη δύναμή της, οδηγώντας την στην παρακμή και την υποταγή στους Οθωμανούς!

Μόνο ως κακόγουστο αστείο θεωρούμε την άποψη του συντάκτη, ότι οι ελληνορθόδοξοι «έχαιραν πραγματικής ελευθερίας» κατά την Φραγκοκρατία, με τον διορισμό των «πρωτοπαπάδων»! Όπως μας πληροφορεί ο καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. Νίκος Ζαχαρόπουλος στο περισπούδαστο βιβλίο του με τίτλο: «Η Εκκλησία στην Ελλάδα κατά την Φραγκοκρατία», (Εκδ. Πουρναρά, Θεσσαλονίκη 1992) οι ελληνορθόδοξοι κληρικοί υπέστησαν σε όλη την φραγκοκρατούμενη Ελλάδα και καθ’ όλη την περίοδο της Φραγκοκρατίας και της ιταλοκρατίας στα Δωδεκάνησα, ως το 1948, διωγμούς και ποικίλες πιέσεις, με ταυτόχρονη αρπαγή της εκκλησιαστικής περιουσίας των Ορθοδόξων. Ενδεικτικά σταχυολογούμε τα εξής: «Η συνύπαρξη των Ελλήνων με τους Λατίνους και πολύ περισσότερο βεβαίως η υποταγή των Ελλήνων στους δευτέρους ήταν κάτι, που ούτε να το φαντασθεί κάποιος ήταν δυνατό από τα πράγματα. Η συνύπαρξη προσέκρουσε στη μη εφαρμογή της αρχής της ισοτιμίας από μέρους των Δυτικών. Η υποταγή πάλι δεν κατορθώθηκε εξ’ αιτίας της εμμονής των Ορθοδόξων να εφαρμοσθεί το αρχαίο έθος της διατηρήσεως από μέρους της κάθε τοπικής Εκκλησίας της διοικητικής ανεξαρτησίας της. Οι ελληνορθόδοξοι που ενέμειναν στη διαφύλαξη των αρχών αυτών, ή αναγκάστηκαν από τα πράγματα να αυτοεξοριστούν, ή εκδιώχτηκαν από τις διοικητικές θέσεις τους και απομακρύνθηκαν και από αυτήν ακόμη την πατρίδα τους…. Πολλοί που δεν συμμορφώθηκαν προς τις απαιτήσεις της Δυτικής Εκκλησίας, υποβλήθηκαν σε φοβερά μαρτύρια. Το αποτέλεσμα της όλης προσπάθειας ήταν να αντικατασταθεί κατά το μεγαλύτερο μέρος του ο ελληνορθόδοξος κλήρος από τον φραγκικό», (σελ. 110). «Ο κλήρος των Λατίνων και οι ευγενείς ιδιοποιήθηκαν τους ναούς και τις μονές , αφού προηγουμένως εκδίωξαν τους ελληνορθοδόξους κληρικούς και μοναχούς», (σελ. 125). «Πλήθη ιπποτών κάτω από τις σημαίες των ιεροϊπποτικών ταγμάτων κατέκλυσαν τα νησιά και επιχείρησαν όχι μόνο την υποδούλωση των κατοίκων, αλλά και την αλλαγή του δόγματός τους. Μια από τις πρώτες ενέργειές τους ήταν να εκδιώξουν τους ελληνορθοδόξους ιεράρχες και να τους αντικαταστήσουν με Λατίνους», (σελ. 146). «Η απαρχή της εκκλησιαστικής υποταγής φαινομενικά τουλάχιστον παρουσιαζόταν με το μνημόσυνο του πάπα από μέρους των ελληνορθοδόξων κληρικών, που υποχρεώθηκαν να κάνουν κατά τις διάφορες εκκλησιαστικές ιεροτελεστίες τους», (σελ. 148).

Στη σελίδα 35 αποκαλεί τον μεγάλο εθνικό μας ιστορικό Σπ. Τρικούπη «φραγκόπληκτο», επειδή με ιστορική αντικειμενικότητα αποκαλύπτει την εχθρική στάση των ελλήνων παπικών κατά την Ελληνική Επανάσταση. Δεν τον προβληματίζει όμως το γεγονός, ότι την εχθρική στάση των Φράγκων δεν την αναφέρει μόνον ο «φραγκόπληκτος» Σπ. Τρικούπης, αλλά όλοι οι έγκυροι ιστορικοί της νέας Ελλάδος, μερικούς από τους οποίους μνημονεύσαμε παρά πάνω. Σίγουρα θα θεωρούνται και αυτοί «φραγκόπληκτοι»! Προφανώς για τον συντάκτη όλοι οι παρά πάνω ιστορικοί πλανήθηκαν. Κατ’ επέκταση «φραγκόπληκτοι» θεωρούμαστε όλοι οι Έλληνες, που στηλιτεύουμε τα διαχρονικά εγκλήματα του φραγκικού Παπισμού κατά του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, παρά το γεγονός ότι τα τεκμηριώνουμε ιστορικά και επιστημονικά!

Στις σελίδες 44-45 εξαίρει την κατάληψη από τους Φράγκους της «Αγίας Έδρας», παρά το γεγονός ότι αυτοί δεν ήταν Ρωμαίοι, αλλά βάρβαροι και καταδικασμένοι ως αιρετικοί ακόμη και από την Εκκλησία της Ρώμης. Για την εν λόγω κατάληψη αναφερθήκαμε παρά πάνω και δεν θα επανέλθουμε.

Στη σελίδα 45 αναφέρει και αυτό το πρωτάκουστο: Την Ουνία «ουδείς επινόησε. Προέκυψε αυθόρμητα από τους πιστούς φιλενωτικούς Έλληνες, οι οποίοι μετανάστευσαν στη Δύση μετά την Άλωση. Το παράδειγμά τους ακολούθησαν το 1595 και το 1684 εκατοντάδες χιλιάδες Ορθόδοξοι Ουκρανοί και Ρουμάνοι»! Ωστόσο η ιστορική αλήθεια τον διαψεύδει. Η Ουνία, άγνωστη στην προ του σχίσματος εποχή, κάνει τη εμφάνισή της κατά τον 13^ον αιώνα στη «Σύνοδο» του Λατερανού το 1215 και στη Βούλα του «Πάπα» Ιννοκέντιου του Δ'. Ο Παπισμός, μετά τη απόσχισή του από τον κορμό της Καθολικής Ορθόδοξου Εκκλησίας το 1054, επεδίωξε κατ’ αρχήν, μέσω των Σταυροφοριών, να κυριαρχήσει και να επιβληθεί εκκλησιαστικά στην Ορθόδοξη Ανατολή με την μέθοδο του βιαίου εκλατινισμού, χωρίς όμως ουσιαστικά αποτελέσματα. Τότε επενόησε και εφήρμοσε το εκκλησιολογικό σχήμα της Ουνίας, που αποτελεί την πλέον δόλια και πονηρά μέθοδο προσηλυτισμού των Ορθοδόξων. Θέλει να αγνοεί ο συντάκτης ότι αυτή προβλήθηκε ως τρόπος «ενώσεως των εκκλησιών» στην ψευδοσύνοδο Φεράρας – Φλωρεντίας, (1438-1439). Θέλει επίσης να παραβλέπει τα διαχρονικά ανείπωτα εγκλήματα των ουνιτών σε βάρος των Ορθοδόξων! Κλασικό παράδειγμα οι πρόσφατες θηριωδίες των ουνιτών της Ουκρανίας κατά των Ορθοδόξων. Για τη διαβόητη Ουνία, την οποία δίκαια κάποιοι αποκαλούν ως «πέμπτη φάλαγγα» και ως «δούρειο ίππο» του Παπισμού, παραπέμπουμε τον συντάκτη σε δημοσίευμά μας με τίτλο: «Ουνίτες: ‘Εν ενδύμασι προβάτων λύκοι άρπαγες’», (10.4.2014).

Στις σελ. 46-52 αναφέρει τις δήθεν προσπάθειες των «παπών» να βοηθήσουν τους Έλληνες πριν και μετά την Άλωση και στις σελ. 62- 70 στον δήθεν φιλελληνισμό τους κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας. Η επίσημη ιστοριογραφία αγνοεί κάτι τέτοιο. Δεν αποκλείονται κάποιες «φιλελληνικές» κινήσεις των «παπών» οι οποίες όμως είχαν διπλωματικό χαρακτήρα και αποσκοπούσαν στην υποταγή της Ορθόδοξης Ανατολής στην παπική εξουσία μέσω της εφαρμογής της ληστρικής «Συνόδου» της Φεράρας – Φλωρεντίας. Εις ό,τι αφορά τις «φιλάνθρωπες ενέργειες» από τον «πάπα» Πίο τον Ζ΄ με την υποδοχή από αυτόν «χιλιάδων προσφύγων» κατά την Επανάσταση στην παπική Ιταλία «και για τους έλληνες εκπροσώπους στο συνέδριο της Βερόνας το 1822», έχουμε να απαντήσουμε τα εξής: Και αν ακόμη δεχθούμε, ότι όσα παραθέτει ο συντάκτης είναι ιστορικά βεβαιωμένα, όμως οι όποιες «φιλάνθρωπες ενέργειες» ορισμένων «παπών», αποτελούν σπάνιες εξαιρέσεις, που δεν αναιρούν τον κανόνα: Το ότι δηλαδή η συντριπτική πλειοψηφία των «παπών» έδειξε παγερή αδιαφορία απέναντι στα βάσανα που υπέφεραν οι πρόγονοί μας στα 400 χρόνια της πιο φρικτής σκλαβιάς στον τουρκικό ζυγό. Ουδεμία συμπαράσταση, κανένα διάβημα προς την «Υψηλή Πύλη» για την ανακούφιση των Ορθοδόξων ραγιάδων, παρά την πολιτική δύναμη που διέθετε, δεν έκαμε ποτέ το Βατικανό. Αντίθετα, έκανε ό,τι μπορούσε, για να εκμεταλλευτεί τη δύσκολη κατάσταση των Ορθοδόξων, για να πραγματοποιήσει το σχέδιο υποταγής τους στην εξουσία του Παπισμού. Με την ανοχή των Οθωμανών, προφανώς και την εξαγορά με πακτωλούς χρημάτων, έστελνε «ιεραποστόλους» για την «κατήχηση» των «ακατήχητων» Ρωμηών, μεταστρέφοντάς τους στην αίρεση του Παπισμού. Επίσης στίφη παπικών μοναχικών ταγμάτων, κύρια των Ιησουϊτών, αλώνιζαν τον ελληνικό χώρο, ασκώντας ασφυκτική κατάσταση στους Ορθοδόξους και ιδρύοντας παπικά σχολεία, προσελκύοντας πλήθος ελληνοπαίδων στο παπικό δόγμα.

Εις ό,τι αφορά την μη συμμετοχή των παπικών της Ελλάδος στον Εθνικό μας αγώνα, ο συντάκτης πασχίζει να την δικαιολογήσει ως δήθεν «ουδετερότητα» λόγω διεθνών συνθηκών, (Γαλλίας – Υψηλής Πύλης)! Θα μπορούσε να ισχύσει αυτή η δικαιολογία, μόνον εάν η ηγεσία του Βατικανού τηρούσε στάση ουδετερότητος, όχι όμως και οι εν Ελλάδι παπικοί. Οι τελευταίοι, αν είχαν πραγματική αγάπη για την ελευθερία της πατρίδος, θα έπρεπε να είχαν επιστρατευτεί στον Εθνικό αγώνα. Αλλά κάτι τέτοιο δεν έγινε! Οι παπικοί της Ελλάδος, κατοικώντας κυρίως στα νησιά του Αιγαίου, δε γνώρισαν ποτέ δουλεία, διότι είχε φροντίσει το Βατικανό, με ειδικές συμφωνίες με την «Υψηλή Πύλη», να ζουν ελεύθερα, όπως οι μουσουλμάνοι! Οι παπικοί κάτοικοι της Σύρου, απολάμβαναν ιδιαιτέρων προνομίων από τον Σουλτάνο και το νησί τους γνώρισε μεγάλη οικονομική άνθηση εξαιτίας της εμπορικής κίνησης που είχε. Αυτό αποδεικνύει, ότι αν ήθελε το Βατικανό, θα μπορούσε να ασκήσει την ίδια πίεση και για το σεβασμό των δικαιωμάτων των Ορθοδόξων, αλλά δεν το έκανε.

Το μίσος των Ελλήνων παπικών κατά των Ορθοδόξων και τα φιλοτουρκικά τους αισθήματα αλλοίωσαν εντελώς το εθνικό τους φρόνημα, ώστε να μη λάβουν μέρος στην Επανάσταση. Με την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης οι επαναστατημένοι Ορθόδοξοι Έλληνες δεν είχαν απέναντί τους μόνο τον κατακτητή, αλλά και τους παπικούς Έλληνες των νησιών των Κυκλάδων, οι οποίοι αντιτάχτηκαν στον ξεσηκωμό των Ελλήνων και συντάχτηκαν με τους Τούρκους! Οι Παπικοί Συριανοί, με το ξέσπασμα της Επανάστασης διάλεξαν στρατόπεδο, το Τουρκικό! Αφού δήλωσαν την πιστή υποταγή τους στο Σουλτάνο, ανέλαβαν σημαντική δράση διευκολύνσεων του τουρκικού στόλου, τον οποίο εφοδίαζαν καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα! Και όχι μόνον αυτό: Εκδήλωναν αισθήματα χαράς και ικανοποίησης για τις αποτυχίες των Ελλήνων! Είναι ιστορικά μαρτυρημένο, πως όταν πληροφορήθηκαν οι παπικοί των Κυκλάδων τη φοβερή σφαγή της Χίου, πανηγύρισαν και εξεδήλωσαν τη χαρά τους «δια χορών και ασμάτων»! «Η άτοπος χαρά —τονίζει ο Χέρσμπεργκ— μεθ’ ης λέγεται ότι οι Λατίνοι κάτοικοι της Σύρου εχαιρέτιζον τας συμφοράς των Ελλήνων, και ιδίως την πτώσιν της Χίου, και άλλα δείγματα εχθρικών φρονημάτων επήνεγκον εν Σύρω ήδη περί τα τέλη του 1822 πολλάς πολλάκις γενομένας συγκρούσεις προς τους Ιονίους Ναύτας και προς άλλους Έλληνας Νησιώτας». Ναι, πανηγύριζαν για τις σφαγές των Ορθόδοξων Ελλήνων οι «έλληνες» παπικοί!

Είναι γνωστό επίσης ότι το Βατικανό, καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα, συντάχθηκε πλήρως με τις αντιδραστικές Ευρωπαϊκές δυνάμεις της εποχής και κύρια της διαβόητης «Ιεράς Συμμαχίας». Τη στιγμή που χιλιάδες Ευρωπαίοι έβλεπαν με συμπάθεια και θαυμασμό τον τιτάνιο αγώνα των Ελλήνων, να αποτινάξουν την οθωμανική τυραννία, γενόμενοι ένθερμοι φιλέλληνες και συμμετέχοντες υλικά, ηθικά, ακόμα και ως πολεμιστές στο πλευρό των Ελλήνων, το «κράτος του Θεού» παρέμεινε παγερά αδιάφορο. Προφανώς, ωθούσε κρυφά τους Έλληνες παπικούς να εναντιωθούν στην Επανάσταση και να συνταχτούν με τους Τούρκους! Μάταια οι αγωνιστές έστελναν αντιπροσωπείες στο Βατικανό, να αποσπάσουν έστω και μία τυπική υποστήριξη. Μετά το Συνέδριο της Βερόνας (1822) ο απεσταλμένος της Ελληνικής Διοίκησης πήγε στο Βατικανό, να ζητήσει βοήθεια, αλλά ο «πάπας» δεν έδειξε την παραμικρή ανταπόκριση. Ο Μαυροκορδάτος με τον Νέγρη προχώρησαν σε μυστικές διαβουλεύσεις με το Βατικανό, υποσχόμενοι την «ένωση των Εκκλησιών», αν αυτό βοηθούσε την έκβαση του αγώνα. Και πάλι βρήκαν κλειστές τις πόρτες της «Αγίας Έδρας»! Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός μετέβη στην Ιταλία και ζήτησε να δει τον «πάπα» Πίο Ζ΄, αλλά εκείνος έδειξε απροθυμία και έθεσε ως προϋπόθεση, για να προσφέρει τη βοήθειά του στους επαναστατημένους Έλληνες, την «επιστροφή των Ορθοδόξων στην δικαιοδοσία του υπερτάτου ποντίφηκα»! Τον Απρίλιο του 1822 ο Μαυροκορδάτος προσκαλεί τον Αρχιεπίσκοπο της Νάξου Ανδρέα Βεγγέτι, να μεταβή στην Κόρινθο για συνομιλίες σχετικά με υποθέσεις της Εκκλησίας της Ρώμης, πρόσκληση που επανέλαβε και ο Θεόδωρος Νέγρης. Ο Βεγγέτι βολιδοσκόπησε τη Ρώμη, αλλά εκείνη του σύστησε να παραμείνει στη Νάξο, αν η ελληνική πλευρά δεν ήθελε την ένωση στη βάση των αποφάσεων της Φερράρας-Φλωρεντίας και δεν του παρείχε ασφάλεια και προστασία η Πύλη και ο Γάλλος πρέσβης. Τελικά η συνάντηση δεν πραγματοποιήθηκε λόγω και της απροθυμίας των Παπικών!

Πληροφορούμε τον συντάκτη ότι και άλλες περιοχές της Ελλάδος είχαν προνόμια και απολάμβαναν ελευθερίες από την Υψηλή Πύλη, όπως η Μάνη, η Χίος, κλπ, αλλά προτίμησαν τον αγώνα για την Εθνική Απελευθέρωση και όχι να «βολευτούν» προσωρινά. Υπάρχουν μαρτυρίες ότι ακόμη και μουσουλμανικές περιοχές συντάχτηκαν με τους επαναστατημένους Έλληνες, σε αντίθεση με τους εν Ελλάδι παπικούς, οι οποίοι προτίμησαν την «ουδετερότητα»! Προτείνουμε στον συντάκτη, να δει την πραγματική αλήθεια για την στάση των παπικών στον αγώνα για την Εθνική μας Παλιγγενεσία στην διδακτορική διατριβή του κ. Κων. Μανίκα: «Σχέσεις Ορθοδοξίας και Ρωμαιοκαθολικισμού στην Ελλάδα κατά τη Διάρκεια της Επαναστάσεως (1821-1827)», η οποία εγκρίθηκε από το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών για την επιστημονική του εγκυρότητα και αρτιότητα! Ο λόγιος Σεβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος σχολίασε τα εξής σημαντικά για την σπουδαία αυτή επιστημονική εργασία: «Γενικά η στάση των Λατίνων στο επαναστατημένο Αιγαίο ήταν “μία στάση ενεργώς αντεπαναστατική, και γι' αυτό τον λόγο κατ' εξοχήν ανθελληνική”. Γι' αυτό και ο συγγραφεύς καταλήγει ότι επιβάλλεται μια μελλοντική ανίχνευση και συστηματική διερεύνηση της εθνικής συνειδήσεως των ρωμαιοκαθολικών κατοίκων του Αιγαίου, τόσο κατά την κρίσιμη και μεταβατική εκείνη περίοδο, όσο και μεταγενέστερα, σε συνδυασμό με την παράλληλη διερεύνηση των σχέσεων της εν Ελλάδι ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας με την ελληνική Πολιτεία και τη νεοσυσταθείσα αυτοκέφαλη Ορθόδοξο Εκκλησία της Ελλάδος» («Ορθόδοξος Τύπος», αρ. φύλ. 1827-1828)!

Στις σελ. 75-88 αναφέρεται στη συμβολή των παπικών στον αγώνα του Έθνους στη περίοδο της Ιταλικής επίθεσης και της τριπλής κατοχής, (1940-1944). Θεωρούμε ότι δεν μας έπεισε για το αν, κατά τον ελληνοϊταλικό πόλεμο οι Έλληνες παπικοί έλαβαν οδηγίες από το Βατικανό, πως να προφυλαχτούν από τους βομβαρδισμούς των ιταλικών αεροπλάνων, με ειδικά σήματα στις ταράτσες των σπιτιών τους. Όσον αφορά τις 2-3 αναφορές στο φυλλάδιο, για βομβαρδισμούς παπικών κτηρίων, κατανοούνται μόνον ως «παράπλευρες απώλειες» και δεν αναιρούν την πραγματικότητα. Διερωτόμαστε: είχαν άραγε συμμετοχή οι Έλληνες πολίτες παπικοί στην αντίσταση κατά των κατακτητών Ιταλών, όπως όλοι οι Έλληνες; Μπορεί να μας αναφέρει αν έγιναν και πόσοι βομβαρδισμοί από ιταλικά αεροπλάνα στις Κυκλάδες; Αν έκαψαν χωριά και πόσα, όπως έκαναν στην υπόλοιπη Ελλάδα; Πόσοι «αντιστασιακοί» παπικοί εκτελέστηκαν από τους Ιταλούς; Κι ακόμα, μπορεί να μας αποδείξει, ότι πραγματικά οι Έλληνες παπικοί ένοιωσαν τη φρίκη της κατοχής και ότι οι ιταλικές κατοχικές δυνάμεις δεν τους προμήθευαν τρόφιμα, φάρμακα, κλπ, και όχι την υπόδειξη ενός νεκροταφείου με «νεκρούς από την πείνα», όπως αναφέρει στο φυλλάδιο; Αντίθετα, είναι ιστορικά απόλυτα βεβαιωμένο, πως όταν ο τότε πατριώτης και ηρωικός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κυρός Δαμασκηνός επισκέφτηκε τον παπικό Νούτσιο στην Αθήνα Τζοβάννι Μπαττίστα Μοντίνι, για να τον παρακαλέσει να μεσολαβήσει για τη σωτηρία του λιμοκτονούντος Ελληνικού Λαού, έλαβε την εξής κυνική απάντηση: «Γίνετε καθολικοί, για να σωθείτε από την πείνα»! Ρωτάμε και πάλι: υπήρξε ανάλογο αίτημα και από τον Έλληνα παπικό «αρχιεπίσκοπο»; Απ’ ότι γνωρίζουμε, όχι!

Επί τη ευκαιρία, μπορεί ο συντάκτης να μας αποδείξει και την αντίσταση των Ελλήνων παπικών της Δωδεκανήσου κατά των Ιταλών κατακτητών, τη στιγμή που ο ορθόδοξος λαός υπέφερε τα πάνδεινα και έκανε την δική του ηρωική αντίσταση; Μπορεί να μας αποδείξει ότι η παπική «εκκλησία» στα υπόδουλα Δωδεκάνησα δεν συνεργάζονταν με τις ιταλικές δυνάμεις κατοχής;

Τέλος στις σελ. 89-90 αναφέρεται στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας (1941-1945) και στην, (κατ’ εμάς), γενοκτονία των παπικών φασιστών Κροατών «Ουστάσι» κατά των Ορθοδόξων Σέρβων. «Τσουβαλιάζει» τους θύτες Κροάτες με τα θύματα Σέρβους! Μας ρωτάει, που βρήκαμε τα στοιχεία και ειδικά τους 880.000 νεκρούς Σέρβους. Του απαντάμε: Στο πολύκροτο και λίαν αποκαλυπτικό βιβλίο του παπικού, Marco Aurelio, με τίτλο: «Ο Αρχιεπίσκοπος της γενοκτονίας», (Εκδ. «Προσκήνιο», Αθήνα 2000), ο οποίος παραθέτει μια πληθώρα εγκύρων πηγών, αφηγήσεων και φωτογραφικού υλικού και αποκαλύπτει ένα από τα τρομακτικότερα και φρικωδέστερα γεγονότα της ιστορίας. Εμείς τον προκαλούμε να παραθέσει εκείνος τα δικά του στοιχεία για την «γενοκτονία» των Σέρβων «Τσέτνικ» κατά των Κροατών! Φυσικά δεν μας εκπλήσσει η απουσία μιάς, έστω τυπικής, καταδίκης των παπικών κατά του φοβερού αυτού εγκλήματος από το Βατικανό. Αντίθετα εκείνο «αγιοποίησε» τον πρωτοστάτη της γενοκτονίας Κροάτη «Αρχιεπίσκοπο» Αλουΐσιο Στέπινατς, τον καταδικασμένο από το δικαστήριο εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητος. Και ίσως δούμε και την οσονούπω «αγιοποίηση» του φρικτού σφαγέα, διαβόητου εγκληματία φραγκισκανού «φρέρη» Μίροσλαβ Μαϊστόροβιτς, ο οποίος εκτέλεσε δια των ιδίων χειρών 5.000 Ορθοδόξους Σέρβους και διέταξε την εκτέλεση 150.000, (βλ. Χ. Βασιλόπουλου, Ο «Οικουμενισμός χωρίς μάσκα», σελ. 242, Αθήναι 1972)!

Δεν θα επεκταθούμε περισσότερο, διότι είμαστε σίγουροι, ότι οι αγαπητοί μας αναγνώστες σχημάτισαν σαφή εικόνα, για το τι είναι τελικά ο Παπισμός και ποια είναι η διαχρονική του σχέση με την Ορθοδοξία και την Ελλάδα. Δυστυχώς για τον συντάκτη ακολουθεί την πεπατημένη οδό της συσκότισης της αλήθειας, όπως την ακολουθεί η «εκκλησία» του εδώ και δέκα αιώνες! Τελειώνουμε με την σαφή δήλωση μας, η οποία εκφράζει και τις εσώτατες πεποιθήσεις μας: Δεν μισούμε κανέναν, αλλά και δεν έχουμε σκοπό να αποσιωπήσουμε την αλήθεια. Η όντως σκληρή κριτική μας στον Παπισμό, όπως και σε κάθε άλλη πλάνη, έχει ως αποκλειστικό σκοπό την μετάνοιά του από τις δεκάδες πλάνες (φιλιόκβε, κτιστή χάρη, καθαρτήριο, ικανοποίηση της θείας δικαιοσύνης, πρωτείο και αλάθητο του «Πάπα», παποκαισαρισμός, άσπιλη σύλληψη της Θεοτόκου, μαριολατρία, συγχωροχάρτια, κλπ) και την επιστροφή του στην Ορθοδοξία, από την οποία απεκόπη και διεστρέβλωσε το ευαγγέλιο.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

[1] Παν.Τρεμπέλα, Δογματική, Αθήναι 1978, τόμ. Α΄, σελ. 286.

[2]Παν. Τρεμπέλα, Δογματική…ο.π. σελ. 280.

[3] Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, Το πρωτείον του επισκόπου Ρώμης, Εκδ. Β΄, Αθήναι 1964, σελ. 205-206, υποσημ. 1.

[4] «Γρηγόριος ο Παλαμάς», τεύχος 624, Ιούλιος- Αύγουστος 1971, σελ. 274.

[5] Φωτίου Κωνσταντινουπόλεως, Επιστολή Ι, 24,5, ΑρχιεπισκόπωΑκυηλίας, PG. 102,800 ΑΒ.

[6]Αρχ. Σ. Μπιλάλη, Η αίρεσις του Filioque, Εκδ. «Ορθ. Τύπου» τομ. Α΄, Αθήναι 1972, σελ.82