ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗΝ ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΣΑ-ΕΚΕΙ ΠΟΥ Η ΑΝΑΤΟΛΗ ΣΥΝΑΝΤΑ ΤΗΝ ΔΥΣΗ: ΣΤΟ ΑΓΙΑΣΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΥ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ

 Του Βασιλείου Δημ. Γεωργιόπουλου*

          Ένα ταξίδι στην ανατολή και ιδιαίτερα στην Πόλη, στην επιτυχώς χαρακτηρισμένη Βασιλίδα των Πόλεων δεν τελειώνει ποτέ, γιατί υπάρχει πάντα κάτι που δεν έχεις δει ή ακόμα περισσότερο δεν έχεις ζήσει και δεν θα μπορούσαμε να πούμε ακόμα και να ισχυριστούμε και εμείς ότι τέλειωσε, αλλά και πολύ περισσότερο ότι ολοκληρώθηκε, γιατί η Πόλις ολόκληρου του κόσμου, η πασίγνωστη και γεμάτη θρύλους και ιστορία Κωνσταντινούπολη των Ρωμιών είναι εκεί και σε προκαλεί να την ξανά επισκεφτείς και πάντα θα αφήνει στην καρδιά σου ένα κενό το συναίσθημα της μη συμπλήρωσης, γιατί δεν θέλει να την ξεχάσεις, ούτε να την λησμονήσεις, αλλά να σου δημιουργήσει και να γεννηθεί μέσα σου το αίσθημα της επιστροφής. Βέβαια, για έμενα και την σύζυγό μου το «Θα ξανά έρθουμε» αποτελεί δέσμευση, αλλά και επιτακτική υποχρέωση, καθώς με δάκρυα στα μάτια φεύγαμε και αποχαιρετούσαμε την Πόλη της καρδιάς μας.

          Άλλωστε, όπως μας είπε και ο Πατριάρχης του Γένους μας στον εγκάρδιο και συγκινητικό του αποχαιρετισμό στην Αδριανούπολη «Αγαπητά μου, παιδιά Βασίλειε και Μαριάννη ανανεώνουμε το ραντεβού μας και σας προσκαλούμε και πάλι στην Πόλη και την επομένη φόρα θα πάμε και στην Ίμβρο» και τα λόγιά του αντηχούν ακόμη στα αυτιά μας.

          Βέβαια, και για εμάς, για έμενα και την σύζυγό μου την Μαριάννα μου, δεν θα μπορούσε να τελειώσει το ταξίδι μας, έστω και προσωρινά, αν δεν πηγαίναμε ως απλοί προσκυνητές στο άγιασμα του προστάτη και έφορου μας του Αγίου Σεβαστιανού. Άλλωστε, η αγάπη μας και ο σεβασμό μας προς τον Άγιο Σεβαστιανό είναι μεγάλη και απερίγραπτη, που μόνο η καρδιά μας και η ψυχή μας μπορεί να περιγράψει.....!!!!

          Η συγκίνησή μας ήταν μεγάλη και πραγματικά νιώσαμε δέος, γιατί ένα όνειρο ζωής πραγματοποιήθηκε και η αγάπη μας και το τάμα μας μετά από τις κατατοπιστικές και διευκρινιστικές οδηγίες του λίαν αγαπητού του μας φίλου, του Νικολάου-Γεωργίου Παπαχρήστου, που τα τελευταία χρόνια έχει αφοσιωθεί πλήρως στην υπηρέτηση του Οικουμενικού Θρόνου, μεταφέροντας την Φωνή του Πατριαρχείου και ιδιαίτερα του Πατριάρχη μας σε όλο τον κόσμο. Ξεκινήσαμε αγόγγυστα, πεζοπορώντας από το πολυπόθητο Φανάρι, μας οδήγησε σε μια πολυπληθέστατη και πολύβουη γειτονιά της μεγάλης πόλης των 17 εκατομμυρίων ψυχών, που συνωστίζονται για την ανεύρεση ενός καλύτερου μέλλοντος στην αβέβαιη Τουρκία. Βλέπετε η αστυφιλία δεν έχει όρια, είναι φαινόμενο παγκόσμιο. Φτάσαμε πεζοπορώντας στην γειτονιά της περιοχής Σαρμασικίου, έπαψαν δυστυχώς εδώ και πολλά χρόνια να αντέχουν οι ρωμαίικες λέξεις και οι φωνές, αλλά παραμένουν ως άγρυπνοι φρουροί του μαρμαρωμένου βασιλιά της βασιλεύουσας, ως μοναδικοί φύλακες τους, που είναι οι ελληνικές ορθόδοξες εκκλησίες, τα αγιάσματα και τα μεγάλα ιερά πανσεβάσμια προσκυνήματα των Ρωμιών της Πόλις..!!!!

          Ένα τέτοιο μοναδικό άγιασμα και προσκύνημα από τα παλαιοτέρα της Πόλις είναι και του Άγιου Σεβαστιανού, που βρίσκεται στον λαμπρό ιερό ναό του Άγιου Δημητρίου Σαρμασικίου, στην περιοχή κοντά των Θεοδοσιανών Τειχών της παλιάς Πόλις κοντά στην πύλη της Ανδριανουπόλεως, εκεί όπου ο Μωάμεθ ο πορθητής το 1453, το σούρουπο της Τρίτης 29 Μαΐου, μπήκε στην πόλη θριαμβευτής, αλλά πότε δεν κατάφερε να την κατακτήσει, γιατί ο πολιτισμός της και η λάμψη της χιλιόχρονης πρωτεύουσας της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας παρέμεινε να φωτίζει την οικούμενη και αυτή η λάμψη κρατιέται ζωντανή και μεταλαμπαδεύεται από την Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία.

          Όταν φτάσαμε κοντά στην βαριά σιδερένια πόρτα του ναού, με μια μικρή μαρμάρινη πινακίδα πάνω από αυτή, γραμμένη στα ελληνικά και στα τούρκικα, μας πληροφορούσε για την εκκλησία, που βρισκόταν πίσω από αυτή. Ένα κουδούνι υπήρχε στο μαντρότοιχο και αυτό χτυπήσαμε για να έρθει μετά από λίγο μια γλυκύτατη και φιλόξενη Τούρκισσα γυναίκα μαζί με τον άντρα της να ξεκλειδώσει την πόρτα και να οδηγηθούμε στον αυλόγυρο του ναού, όπου υπάρχει μια μεγάλη κεράσια που προσφέρει τον ίσκιο της σε κάθε προσκυνητή και επισκέπτη που θέλει να ξεκουραστεί και να βρει ανάπαυση από τις ταλαιπωρίες του βίου.

          Οδηγηθήκαμε μέσα στον ναό του Άγιου Δημητρίου και στο αριστερό κλίτος, στον πρόναο βρεθήκαμε στο άγιασμα του Άγιου Σεβαστιανού. Η γυναίκα που είναι επιφορτισμένη με την φύλαξη, την προστασία και την εξυπηρέτηση του ναού και του αγιάσματος έριξε τον κουβά στο βαθύ πηγάδι για να αντλήσει με υπομονή το ολόδροσο άγιασμα και με αυτό να λάβουμε την ευλογία και να ξεδιψάσει το σώμα μας από την κουραστική πεζοπορία, αλλά και η ψυχή μας.

          Εκπληρώνοντας και το τάμα μας, το άγιασμα πλέον κοσμούν τα εικονίσματα της Παναγίας της Βουλκανιώτισσας από το Όρος Ιθώμη της Μεσσηνίας, που προσφέραμε για ανάπαυση της ψυχής του πατέρα μας Δημητρίου Γεωργιόπουλου του Βασιλείου από το Πλατύ Καλαμάτας Μεσσηνίας και του Αγίου Σεβαστιανού, αντίγραφο της ιεράς εικόνας, που βρίσκεται στην μοναδική ομώνυμη ορθόδοξη εκκλησία στην Κω και είναι δέηση από εμένα και την σύζυγό μου την Μαριάννα μου.

          Αφού περιηγηθήκαμε στον λαμπρό ναό του Άγιου Δημητρίου Σαρμασικίου και στην αυλή του, γεμάτη χαρά αναχωρήσαμε με ιδιαίτερη συγκίνηση για να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής, ανανεώνοντας το ραντεβού μας και δίνοντας την υπόσχεση ότι θα ξαναέρθουμε.

          Στην αυλόπορτα του οικοδομήματος έστεκε αυτή η Τούρκισσα γυναίκα και μας αποχαιρετούσε, που είχε το ιερό καθήκον να φυλάει όλα αυτά, που οι Έλληνες άφησαν πίσω τους όταν έφυγαν και με την ελπίδα ότι κάποτε θα ξανά έρθουν για να συνεχίσουν ότι άφησαν πίσω τους, για να αποκτήσει και πάλι η ενορία του Άγιου Δημητρίου ζωή και με πλήθος κόσμου να τιμάται η μνήμη του Άγιου Σεβαστιανού, που ενώ υπέφερε τα πάντα ουδέποτε αρνήθηκε την αλήθεια και η αλήθεια αυτή είναι ο ένας και μοναδικός αναστημένος ξυλουργός της Ναζαρέτ.

          *Βιογραφικό:

          Ο Βασίλειος Γεωργιόπουλος του Δημητρίου και της Θεώνης το γένος Πράσινου γεννήθηκε στο Πλατύ Καλαμάτας Μεσσηνίας στις 30 Μαρτίου 1977 είναι παντρεμένος με την Φιλόλογο Μαριάννα Γκρόγκου του Αδάμ και μαζί έχουν μια ευτυχισμένη οικογένεια και διαμένουν στο Πλατύ Καλαμάτας Μεσσηνίας

          Είναι στρατιωτικός και έχει υπηρετήσει σε επιχειρησιακές Μονάδες και σε ιδιαίτερα απαιτητικές και υψηλές θέσεις ανταποκρινόμενος με τον καλύτερο δυνατόν τρόπο και για αυτό έχει τιμηθεί με εύθυμες μνείες και μετάλλια.

          Στον ελεύθερο χρόνο του ασχολείται με την αρθογραφία και με το γράψιμο σε ενημερωτικές σελίδες και διάφορα έντυπα τόσο στον ηλεκτρονικό όσο και στον έντυπο τύπο. 

          Ιδιαίτερη αγάπη έχει για την ιστορία τα έθιμα και ην λαογραφία, για την θρησκευτική ιστορία αλλά και για την βυζαντινή εκκλησιαστική μουσική όπως και με την συγγραφή κείμενων που δημοσιεύονται και αναδημοσιεύονται σε πλήθος μέσων.

          Προσπαθεί μέσα από την πένα του και με τις διαχρονικές και ρεξικελευστες ιδέες του να της αποτυπώσει και να δώσει ουσιαστικά και πολύπλευρα μηνύματα για σεβασμό στις πανανθρώπινες αξίες όπως η ισότητα δικαιοσύνη ελευθέρια για την ανεξιθρησκία και για την δημοκρατία.

                       Έχει λάβει πτυχία τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, και παρακουλουθήσει πλήθος σεμιναρίων, συνεδρίων, διαλέξεων, προγραμμάτων, πιστοποιήσεων και επαγγελματικών καταρτίσεων της Ελλάδας και χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

          Ασχολείται με την φωτογραφία και συμμετέχει σε επιστημονικά συνεδρία και σε πολύπλευρες εκδηλώσεις

          Ιδιαίτερη Αγάπη και έντονο προβληματισμό έχει  για το μέλλον της ιδιαίτερης πατρίδας του το ιστορικό Πλατύ Καλαμάτας Μεσσηνίας λογω τον σοσορευμενων προβλημάτων που αντιμετωπίζει τα τελευταία χρόνια και για αυτό δίνει καθημερινό αγώνα προβάλλοντας τα προβλήματα αλλά και δίνοντας λύσεις που για πόλους φαντάζουν επίπονες αλλά όπως χαρακτηριστικά λέει « αν δεν σπάσεις αυγά ομελέτα δεν τρως».