Κωστής Παλαμάς:Τραγούδι των Εφτά Νησιών
Τραγούδι των Εφτά Νησιών
Από την Κέρκυρα, όνειρο μες στη χαρά του Μάη,ώς τον Καβομαλιά,σκιάχτρο κοντά στα Κύθηρα, κάθε κορφή γελάεικαι κάθε ακρογιαλιά. 5Λάμπεις, Ιόνιο πέλαγο, σα να ’σαι από διαμάντια.Μια ορμή πάντα οδηγεί,σε χάιδια, απ’ την Ελλάδα σου τα κύματά σου, αγνάντια,ώς του Ιταλού τη γη. Και μέσ’ από το πέλαγο τα Εφτάνησα χαράζουν10πλασμέν’ απ’ τον αφρό,και υψώνονται και πλέκονται σεμνά κι αναγαλλιάζουν,και στήσανε χορό· Κι η εφτάδιπλη ομορφάδα τους εφτάφωτη είναι πούλια·γύρω υποταχτικούς15έχουν τους χρυσοδέλφινες και τα θαλασσοπούλια·κι ένα τραγούδι ακούς: «Σαράντα χρόνια πέρασαν. Ω μάνα μας, η αγκάλητου ξένου είναι βραχνάς·αίμα για σένα χύσαμε και γίνηκε κοράλλι20για σένα· μην ξεχνάς. »Του κάκου ο ξένος με λογής δολώματα και βρόχιακαι μάγια μάς τραβά.Από της γης τους θησαυρούς, μάνα, η δική σου φτώχειαστοιχίζει πιο ακριβά. 25»Παρά του ξένου φόρεμα κι αρχοντικό στεφάνιμε λάμψη περισσή,κάλλιο, ω μητέρα, να είμαστε σαν τα χορτάρια, φτάνεινα μας πατάς Εσύ. »Εμείς το πίνουμε το φως απ’ τα δικά σου μάτια30που είν’ ήλιος της αυγής.Και του κορμιού σου τ’ άχραντου τ’ αχώριστα κομμάτια,μητέρα, είμαστ’ εμείς». Ζάκυθο, χαίρε, ολόανθη, Κεφαλονιά δουλεύτρα,ω Κύθηρα, ω Παξοί,35κι εσύ του νου και της καρδιάς, ω Κέρκυρα, μαγεύτρα,και Ιθάκη εσύ ακουστή. Χαίρε κι εσύ, της Ρούμελης γειτόνισσα, ω Λευκάδα,του αρματολού φωλιά!Ακόμη την ηρωική σού σπέρνει ανατριχάδα40του ψάλτη σου η λαλιά. Τ’ άνθια της πάντα η λεϊμονιά, και πάντα να σας έχεικαρπούς η ελιά, νησιά,και πάντα η Αφροδίτη σας απάνου σας να βρέχειτ’ Απρίλη τη δροσιά! 45Πάντα, καθώς απ’ τον καιρό του θείου Ομήρου, ώς τώραπου ανθίζει ο Σολωμός,καμάρι σας να τα ’χετε του τραγουδιού τα δώρα,και η γνώμη σας, ρυθμός. Σα να είστε Ηλύσια, σ’ εσάς αρχαία στοιχειά και νέα,50μακάρια, δοξαστά,του Καποδίστρια η ψυχή κι ο ίσκιος του Οδυσσέαφιλιούνται ταιριαστά. Άμποτε από το ταίριασμα κι από το φίλημά τουςκάποιος να γεννηθεί,55πλάστης, απάνου απ’ τους γκρεμούς κι απάνου απ’ τους θανάτους,με λόγο, ή με σπαθί! |
Δεν υπάρχουν σχόλια