Όταν οι άνθρωποι φεύγουν, η ζωή συνεχίζεται, χωρίς αυτούς, αλλά με την ζωντανή ανάμνηση αυτών.

Γράφει η Κορίνα Θεοδωρακάκη

Όταν οι άνθρωποι φεύγουν, η ζωή συνεχίζεται, χωρίς αυτούς, αλλά με την ζωντανή ανάμνηση αυτών. Τούτη η μέρα λοιπόν, θυμίζει εκείνον που έφυγε από τη ζωή, αλλά δεν έφυγε ποτέ από την καρδιά, την ψυχή, τη μνήμη μου. Αχ ρε μπαμπά, έφυγες νωρίς.

Είχες ακόμα χρόνια που θα μπορούσες να ζήσεις δημιουργικά, προσφέροντας απλόχερα όσα πάντα συνήθιζες να προσφέρεις χωρίς να ζητάς αντάλλαγμα. Έδινες και δεν περίμενες να λάβεις. Κι αυτό ήταν το μεγαλείο σου.

Έδωσες μουσική παιδεία σε δεκάδες παιδιά, έδωσες μαθήματα πολιτισμού σε εκατοντάδες συμπατριώτες μας, αλλά και άγνωστους.

Έδωσες δείγμα της αξίας του αγώνα για καλύτερη ζωή. Έδωσες ιδέες, έδωσες αρχές, δίδαξες ήθος. Γι αυτό και το όνομά σου μένει χαραγμένο στη μνήμη και τις καρδιές όσων εκτίμησαν αυτά που έδωσες.

Δεν πειράζει Στρατή Θεοδωρακάκη που εφτά χρόνια μετά το θάνατό σου, ούτε ένα στενό δρομάκι του Ποταμού, δεν φέρει το όνομά σου και οι εφήμεροι άρχοντες κάνουν σα να μην ξέρουν τι ήσουν εσύ για τα Κύθηρα.

Αυτές οι τιμές δεν σε ένοιαζαν άλλωστε. Έκανες όσα έκανες, γιατί μπορούσες και ήθελες. Όχι για την υστεροφημία σου. Γι αυτό εσύ κρατάς και θα κρατάς τη θέση σου, εκεί που αξίζει.

Στις καρδιές της οικογένειάς σου της στενής, αλλά και της ευρύτερης. Όλων των Τσιριγωτών αλλά και όλων των μη Κυθηρίων που σε γνώρισαν, έστω και για λίγα λεπτά και είπαν μαζί σου δυό κουβέντες, κι άκουσαν τη μουσική σου, τις διηγήσεις σου, το γέλιο σου και το σφύριγμά σου, που ακόμα και στα δύσκολα απέπνεε αισιοδοξία και δύναμη για ζωή και δημιουργία, για όνειρα και αγώνα για την πραγματοποίησή τους. Στρατή Θεοδωρακάκη, μπαμπά, δεν σε ξεχνάμε...

Φωτό 1 από μονόπρακτο του Τσέχωφ που ανεβάζατε το 1956

Φωτό 2 το αγαπημένο σου παιδί η Φιλαρμονική, από το φακό του Μανώλη Σοφίου, το 1970