ΚΥΘΗΡΑ: ΑΛΟΪΖΙΑΝΙΚΑ 1965

Στα Αλοϊζιάνικα του ’65 ο χρόνος κυλούσε αλλιώς. Ο ήλιος ανέβαινε αργά πάνω από τις ξερολιθιές και το πρωινό αεράκι κουβαλούσε μυρωδιές από θυμάρι, στάρι και φρεσκοσκαμμένο χώμα. Στην μέση του χωραφιού στεκόταν η αλωνιστική μηχανή∙ σιδερένια, βαριά, μα γεμάτη ζωή. Έτριζε και βούιζε σαν να είχε ψυχή, κι ο ήχος της απλωνόταν στο χωριό σαν κάλεσμα.

Άντρες με σηκωμένα μανίκια, γυναίκες με μαντήλια στο κεφάλι, παιδιά ξυπόλυτα που έτρεχαν ανάμεσα στα δεμάτια. Τα χέρια σκονισμένα, τα πρόσωπα ιδρωμένα, μα τα μάτια φωτεινά. Κάθε στάχυ που χανόταν μέσα στη μηχανή ήταν κόπος μιας χρονιάς, ελπίδα για τον χειμώνα που ερχόταν. Και όταν το σιτάρι έπεφτε σωρός, χρυσό και ζεστό, μια σιωπηλή ικανοποίηση απλωνόταν στις καρδιές.

Στα διαλείμματα, λίγο ψωμί, ελιές, μια γουλιά νερό ή κρασί. Γέλια χαμηλόφωνα, ιστορίες παλιές, βλέμματα που καταλάβαιναν χωρίς λόγια. Εκεί, δίπλα στην αλωνιστική μηχανή, δεν δούλευαν μόνο τα χέρια∙ δούλευε το μαζί.

Σήμερα, η μηχανή ίσως σιωπηλή, σκουριασμένη από τον χρόνο. Μα στα Αλοϊζιάνικα των Κυθήρων, αν κλείσεις τα μάτια, ακόμα ακούς το βουητό της. Ακόμα βλέπεις τη σκόνη να χορεύει στο φως και νιώθεις εκείνη τη γλυκιά κούραση που μύριζε ζωή, γη και πατρίδα.

______________________________

ΑDELIN FM

ΚΥΘΗΡΑ

____________________