“Βρήκαμε τα Κύθηρα”off season – Οδοιπορικό με την Μαρίζα Καρύδη

Θεωρώ ότι στην πραγματικότητα είναι λίγοι οι άνθρωποι που καταφέρνουν μέσα από εικόνες, λόγια μετρημένα και μικρά βιντεάκια να μας ταξιδεύουν πραγματικά στην ουσία ενός τόπου. Όχι μόνο στα μέρη, στα αξιοθέατα, τα τοπία ή εστω και τις γεύσεις και τα αξιοπερίεργα τους, αλλά στη καθημερινότητα, ανάμεσα στους ανθρώπους τους, στον ιδιαίτερο χρόνο και ρυθμό και κυρίως στην αίσθηση που μας προκαλούν όταν αφηνόμαστε στην μοναδικότητα τους. Και όσο παράδοξη και αν μοιάζει αυτή η δήλωση στην εποχή των εικόνων, της τεχνολογίας και των social media, αρκεί να κάνουμε μια βόλτα στα όμορφα Κύθηρα off season και να συναντήσουμε την Μαρίζα Καρύδη.

Μια βόλτα στα Κύθηρα με τη Μαρίζα

Η Μαρίζα ασχολείται με τη φωτογραφία και το μάρκετινγκ, ζει μόνιμα στα Κύθηρα και έχει διαμορφώσει μια καθημερινότητα που μοιράζεται στο λογαριασμό της στο Instagram με τρόπο οργανικό, χωρίς να τρέχει ή να προτρέχει όλο κάπου να φτάσει, αλλά αντιθέτως, ζώντας στο έπακρο με τον δικό της πιο πράο τρόπο την κάθε της ανάσα.

Σε μια από τις πιο πρόσφατες αναρτήσεις της την βρίσκουμε δίπλα στη θάλασσα ανάμεσα στην βουτιά και την απόλαυση μιας ήρεμη παραλίας με το πουλόβερ αμέσως ύστερα ύστερα, σε μια μακρινή βόλτα παρέα με τα σκυλάκια της μέσα στην φύση του νησιού αλλά και σε μια στάση σε ένα τραπέζι με το κλασικό καρό τραπεζομάντηλο, δίπλα σε καλαθάκια με τα φρέσκα καλούδια του νησιού πίνοντας ένα ζεστό ρόφημα με φασκόμηλο. Ενώ από το στούντιο που μόλις έφτιαξε για να εργάζεται από εκεί ανάμεσα στα κεράσματα σε βαζάκια από γλυκό του κουταλιού λεμόνι, ελιές και ελαιόλαδο από τα χεράκια των γειτόνων της μας μιλά για το νησί τον χειμώνα χωρίς θέατρα, σινεμά η βραδινή διασκέδαση αλλά με πολλά άλλα διαφορετικά.

Μονοπάτια γεμάτα φύση, τοπικά καλούδια, μεράκι και συλλογικότητα

Μας περιγράφει γλαφυρά ότι τα Κύθηρα τον Νοέμβριο γίνονται το νησί των 3.000 μόνιμων κατοίκων του. Τότε οι ίδιοι λένε αστειευόμενοι λένε ότι τα Κύθηρα ξαναγίνονται δικά τους, οι ρυθμοί αλλάζουν όπως και οι ασχολίες. Ξεκινά η εποχή για το μάζεμα της ελιάς, το σκούπισμα των φθινοπωρινών φύλλων στις αυλές γίνεται κομμάτι της καθημερινής ρουτίνας κι οι παλιές νοικοκυρές ανταλλάσσουν μεταξύ τους βολβούς για φύτεμα, ανυπομονώντας να τους δουν σύντομα ν’ ανθίσουν. Η ζωή εκεί παραμένει σε πλήρη αρμονία με τις τέσσερις εποχές, τον καιρό και τα στοιχεία της φύσης.

Η Μαρίζα προτρέπει λοιπόν ένθερμα όσους αγαπούν το περιβάλλον, να έρθουν στα Κύθηρα μετά τον Σεπτέμβρη για να δουν το νησί στην πιο μαγική του περίοδο, όπως λέει. Τα μονοπάτια γεμίζουν πολύχρωμα λουλούδια, τα βουνά μυρίζουν θυμάρι και φασκόμηλο και τα ποτάμια κι οι καταρράκτες τρέχουν ξανά μετά τις βροχές. Μάλιστα, κάθε Κυριακή μεσημέρι, νησιώτες και επισκέπτες, με την καθοδήγηση του Pyrgos House και με οδηγό τον Frank πάνε μαζί για βιάντζο, για περίπατο δηλαδή, κάθε φορά σε ένα διαφορετικό μονοπάτι για τρεις περίπου ώρες.

Επειδή ακριβώς οι μόνιμοι κάτοικοι δεν είναι πολλοί, φροντίζουν από στόμα σε στόμα – δεν χρειάζονται και πολύ τις ομαδικές συζητήσεις στο whatsapp στα νησιά- να οργανώνονται και να συχνάζουν στα ίδια μέρη, τις ίδιες ώρες. Έτσι, αν και λίγοι, δίνεται η αίσθηση πως ο τόπος παραμένει ζωντανός. Τις γιορτές τις γιορτάζουν όλοι μαζί παρέα, συνήθως στη Χώρα. Το Σάββατο το βράδυ μαζεύονται για μαγειρευτό φαγάκι στα εστιατόρια που τολμούν, όπως λέει, να μένουν ανοιχτά μετά τον Σεπτέμβριο με τα Πιέρρος, Τοξότης και Κόκκινο Σπαλέτο είναι μερικά απ’ αυτά. Τις Κυριακές, στα βόρεια, υπάρχει ο Ποταμός για καφεδάκι και μακρές συζητήσεις και νότια, στο Λιβάδι ή στο Καψάλι, στο Χρυσόψαρο, για χάζι στη θάλασσα παρέα με την ήπια αυτή την περίοδο θέρμη του ήλιου.

Ενώ η Μαρίζα συνεχίζει τη νοερή βόλτα και τις προτάσεις της για γοητευτικά ταβερνάκια με τη Fiorenza, το Λεμονόκηπο και το καφενείο του Χαλικόκου μα με τη συμβουλή να παίρνουμε πάντα τηλέφωνο πριν αναζητήσουμε ζεστασιά στα τραπεζάκια τους αφού δεν μένουν συνέχεια ανοιχτά, ενώ και στους μαγαζάτορες ορίζουν καλύτερα τα των πιάτων τους όταν γνωρίζουν πόσα άτομα να περιμένουν. Όσο για τα πιο σημαντικά ζητήματα, και πάλι τα αντιμετωπίζουν σε ομάδες. Τα μεγάλα χωριά έχουν τους δικούς τους Συλλόγους με εθελοντές που βοηθούν στη συντήρηση και τη φροντίδα του τόπου αλλά και στην οργάνωση διαφόρων μορφών ψυχαγωγίας. Αν κανείς αγαπά τα ζώα, μπορεί να συμμετέχει εθελοντικά στη φιλοζωική ομάδα Animal Aid Kythira κι αν ενδιαφέρεται για τη φύση, τότε γίνεται μέλος του Kythira Green.

Στα Κύθηρα βέβαια τα παιδιά έχουν ένα σωρό εξωσχολικές δραστηριότητες, πολεμικές τέχνες, αθλήματα, ξένες γλώσσες αλλά αντίστοιχα υπάρχουν κάθε λογής ασχολίες και για τους ενήλικες που θα βρεθούν τις πιο φθινοπωρινές αλλά και χειμωνιάτικες μέρες στο νησί, μεταξύ των οποίων μαθήματα χορού, κεντήματος, πιλάτες, γιόγκα, kenpo, kick boxing και αθλητικές δραστηριότητες.

Βλέποντας το πλοίο να φεύγει, μα και να ξανάρχεται

Για τους κατοίκους όμως και η ενασχόληση με το σπίτι είναι κάτι ιδιαίτερο, ένα κομμάτι φροντίδας στο οποίοι οι περισσότεροι αφιερώνουν αρκετές ώρες. Ζώντας οι περισσότεροι σε μονοκατοικίες με κήπο ασχολούνται με τη φροντίδα των δέντρων, των φυτών και των λουλουδιών καθημερινά πέρα από τα να βάζουν φρέσκα λουλούδια στα βάζα τους δίνοντας αυτή την στους εσωτερικούς χώρους του σπιτιού τους αλλά και με το βάψιμο των τοίχων, τη ανανέωση της μπογιάς στις αυλόπορτες, την αναδιαμόρφωση παλαιών ξύλινων ή άλλων επίπλων, το μαγείρεμα με τα φρέσκα προϊόντα των κήπων και του τόπου.

Η Μαρίζα περιγράφει ότι τις μέρες που το καράβι δεν έρχεται, τις εβδομάδες που ο αέρας δεν τους επιτρέπει να βγαίνουν και πολύ έξω, είναι οι ώρες που κυλούν πιο αργά, που το νησί δείχνει να κοιμάται. Μα μέσα σε αυτή τη σιωπή κρύβεται για εκεινη κάτι το θεραπευτικό. Είναι ο χρόνος που μπορεί κανείς να σκεφτεί, να δημιουργήσει, να ξαναβρεί τον εαυτό σου. Να μαγειρέψει σιγοβράζοντας φακές με δάφνη, να διαβάσει δίπλα στη φωτιά, να ακούσει τον ήχο της βροχής στη στέγη και να νιώσει ευγνωμοσύνη για τα απλά πράγματα. Και κάπως έτσι φεύγουν οι μήνες και φτάνει πάλι ο Μάρτιος. Συνήθως, η 25η Μαρτίου είναι η εκκίνηση, η μέρα που όλοι ξεκινούν να προετοιμάζονται ξανά για την τουριστική σεζόν. Τα δωμάτια των ξενοδοχείων προετοιμάζονται, τα Airbnb ξεσκονίζονται, τα πιο σύγχρονα εστιατόρια αναζητούν προσωπικό και ο Δήμος βιάζεται να ολοκληρώσει τα δημοτικά έργα που εκτελούνται.

Η Μαρίζα καταλήγει ότι ο χειμώνας στα Κύθηρα δεν είναι για όλους. Είναι όμως για εκείνους που επιλέγουν συνειδητά την ησυχία, τη φύση και τους πιο αργούς και οργανικούς ρυθμούς. Είναι για εκείνους που ίσως ανακαλύψουν πως πολλά απ’ όσα φοβόντουσαν μην τους λείψουν, δεν έχουν πραγματικά σημασία. Και πως τελικά, στο τέλος της ημέρας είναι απλές ασχολίες και στιγμές είναι που θα μας γεμίσουν περισσότερο, πως τα Κύθηρα τελικά θα τα βρούμε, ακόμα και αν χάσουμε το πλοίο “της γραμμής”.