ΚΥΘΗΡΑ:Πώς Εξαφανίστηκε το Εκκλησάκι της Αγίας Πελαγίας τα Δύσκολα Χρόνια της Κατοχής

Πώς Εξαφανίστηκε το Εκκλησάκι της Αγίας Πελαγίας τα Δύσκολα Χρόνια της Κατοχής

Ερευνα ADELIN FM

ΚΥΘΗΡΑ

ΚΥΘΗΡΑ.Αγία Πελαγία 9η Αυγούστου 1943.Μια φοβερή τραγωδία...


Η Εκκλησία της Αγίας Πελαγίας πριν καταστραφή απο την ισχυρή έκρηξη.{ φωτό απο το αρχείο του Κοσμά Μεγαλοκονόμου}

{Το μικρό εκκλησάκι όπως έιναι σήμερα,χτίστηκε αρκετά χρόνια μετά στο ίδιο σημείο που Καταστράφηκε ολοσχερώς η εκκλησία. }

Το σημείο που σύμφωνα με τις μαρτυρίες το γερμανικό αεροπλάνο άφησε την βόμβα { φωτομοντάζ adelin 107,3 fm }

Σε εκείνα τα σκοτεινά χρόνια της Κατοχής, όταν η Ελλάδα βρισκόταν κάτω από τη βαριά σκιά της γερμανικής μπότας, η μικρή εκκλησία της Αγίας Πελαγίας υπήρξε μάρτυρας ενός ανατριχιαστικού γεγονότος, που την έσβησε από το χάρτη με τρόπο τόσο τραγικό, που έμοιαζε με κακό όνειρο. Ένα όνειρο που, για όσους το βίωσαν, δεν έληξε ποτέ.

Ο Γερμανός πιλότος, με το αεροπλάνο του να βουλιάζει στον αέρα από τα τραντάγματα της βλάβης, έκανε μία αναγκαστική προσγείωση στην άμμο, ακριβώς μπροστά στην εκκλησία της Αγίας Πελαγίας. Η στιγμή ήταν κρίσιμη, και για να σώσει τη ζωή του, αποφάσισε να απασφαλίσει τη βόμβα που μετέφερε και να την αφήσει να πέσει, ακίνδυνη, στην άμμο κοντά στον μονόλιθο, δίπλα στην εκκλησία. Οι γερμανικές δυνάμεις παρέλαβαν τον πιλότο, αφήνοντας πίσω το κατεστραμμένο αεροπλάνο και τη βόμβα που παρέμενε εκεί, ακίνδυνη για την ώρα, αλλά απειλητική.

Τα δύσκολα χρόνια της Κατοχής σφυρηλάτησαν τις ψυχές των ανθρώπων με πυρωμένο σίδερο. Η επιβίωση ήταν ένας καθημερινός αγώνας, γεμάτος θυσίες και κινδύνους. Οι κάτοικοι, εκμεταλλευόμενοι την αδυναμία των κατακτητών, άρχισαν να κατακτούν το αεροπλάνο, το οποίο, σπασμένο και εγκαταλειμμένο, ήταν πηγή χρησιμότητας για όλους. Όμως, το πιο επικίνδυνο και πολυπόθητο αντικείμενο ήταν η βόμβα.

Οι ψαράδες, με τη φτώχεια να τους τυραννάει και την ανάγκη να τους οδηγεί, δεν δίστασαν. Οι κίνδυνοι της ζωής τους δεν τους αποθάρρυναν. Χρησιμοποιούσαν δυναμίτη για το ψάρεμα, ρισκάροντας καθημερινά τη ζωή τους για να ταΐσουν τις οικογένειές τους. Έτσι, μια ομάδα δέκα ψαράδων από τον Καραβά αποφάσισε να καταστρώσει το πιο επικίνδυνο σχέδιο: να χρησιμοποιήσει την εκρηκτική ύλη από τη βόμβα. Η επιχείρηση ορίστηκε για την αυγή της 9ης Αυγούστου του 1943, την ημέρα της γιορτής της Αγίας Πατρικίας.

Ο καθένας τους είχε το ρόλο του και η σιωπή κυριαρχούσε στην ατμόσφαιρα, ενώ η ανησυχία και ο ιδρώτας στα πρόσωπά τους έδιναν τη σκυτάλη στην αγωνία. Καθώς έβγαζαν το καψούλι, χτυπούσαν με σφυρί και καλέμι, το αίμα έσφιγγε στις φλέβες τους, και η καρδιά τους χτυπούσε πιο δυνατά από κάθε άλλο ήχο. Έπρεπε να είναι απόλυτα προσεκτικοί, γιατί μια λάθος κίνηση θα σήμαινε τον θάνατο.

Και τότε, χωρίς προειδοποίηση, ακούστηκαν γέλια. Δυο κοπέλες από τα Λογοθετιάνικα, οι κόρες του Αμοργιανού, πλησίασαν το εκκλησάκι, αθώες και ανυποψίαστες. Ένας από τους ψαράδες, γεμάτος άγρια αγωνία, τις σταμάτησε και τις απέτρεψε από το να μπουν μέσα. Οι κοπέλες, αμηχανίες και φοβισμένες, στροφίστηκαν να φύγουν. Μα πριν προλάβει να κλείσει την πόρτα, μια τρομερή δύναμη εκτινάχτηκε από μέσα. Ένα συγκλονιστικό κρότο, και η εκκλησία ανατινάχθηκε στον αέρα με δύναμη που άφησε άφωνο τον κόσμο.

Η έκρηξη ήταν τόσο δυνατή που τα πάντα γύρω έτρεμαν, ο κόσμος έμεινε άναυδος. Η εκκλησία της Αγίας Πελαγίας, αυτό το ιερό καταφύγιο, που είχε υποστεί τόσες φορές την απειλή της καταστροφής από τους κατακτητές, εξαφανίστηκε. Ό,τι απέμεινε από αυτήν ήταν συντρίμμια, θρύψαλα και σκορπισμένα σώματα. Οι δύο ψαράδες που είχαν αναλάβει τη δουλειά, ο Νίκος Σουρής και ο Χαράλαμπος Κορωναίος, χάθηκαν στη σφοδρότητα της έκρηξης. Κανείς δεν ήξερε ακριβώς τι προκάλεσε την καταστροφή, αν ήταν μια σπίθα, μία λάθος κίνηση ή απλά η κακή τύχη.

Η μικρή κοινότητα, που είχε απομακρυνθεί για την εκκλησιαστική γιορτή, έσπευσε αμέσως στο σημείο της καταστροφής. Εκεί, στον τόπο που λίγα λεπτά πριν ήταν γεμάτος ζωή και ελπίδα, αντίκρισαν το θλιβερό θέαμα: Η εκκλησία, το καταφύγιο, είχε εξαφανιστεί. Δεν υπήρχε τίποτα παρά θρύψαλα και τα διαλυμένα σώματα των δύο άτυχων ψαράδων, που ο κόσμος κατάφερε να περισυλλέξει με δυσκολία, ενώ τα σκυλιά τους τραβούσαν από τα μέλη τους.

Οι δύο άτυχοι ψαράδες ήταν πλέον αόρατοι, όπως και το εκκλησάκι, που κάποτε είχε γλυκαίνει τις καρδιές των πιστών. Και το μανιτάρι καπνού που υψώθηκε στον ουρανό παρέμεινε το μόνο σημάδι της φρίκης που έζησαν οι κάτοικοι εκείνης της ημέρας.

Όπως γράφει ο ιστορικός Παναγιώτης Τσιτσίλιας, η χρονολογία του χτίσιμου της εκκλησίας παραμένει αβέβαιη, αλλά το τραγικό γεγονός εκείνης της ημέρας θα γραφόταν με μελανά γράμματα στην ιστορία των Κυθήρων. Χρόνια αργότερα, ένα μικρό εκκλησάκι θα ανεγερθεί στον ίδιο τόπο, ως ανάμνηση αυτής της φοβερής τραγωδίας.

Το εκκλησάκι της Αγίας Πελαγίας δεν ήταν πια εκεί. Εξαφανίστηκε για πάντα, όπως και οι άνθρωποι που πλήρωσαν με τη ζωή τους την ανάγκη της επιβίωσης.

Ιστορικά στοιχεία Κοσμάς Μεγαλοκονόμος.
Ερεύνα Ρεπορτάζ ADELIN 107,3 FM.