Πρωτ. π. Π. Μαριᾶτος:ΓΡΑΠΤΟΝ ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ Τίς πλησίον δοκεῖ σοι γεγονέναι;

 

Ἕνα ἀπό τά ἀγαθά τῆς ἀνθρώπινης ἐργατικότητας εἶναι -ἐνδεχομένως- ὁ θεμιτός πλοῦτος.

Ἀντέστρεψε ὁ Χριστός μας, χριστιανοί μου, τό ἐρώτημα τοῦ νομικοῦ, πού ζητοῦσε νά βρεῖ ποιός εἶναι ὁ «πλησίον» του. Σάν νά τοῦ ἔλεγε: «Μή ψάχνεις. Γίνε ἐσύ πλησίον».

Καί περιγράφοντας τό ὑπόδειγμα τῆς προσφορᾶς εἶπε τήν σπουδαῖα παραβολή. Κι ἔδειξε τόν Σαμαρείτη - ἀπόβλητον γιά τούς Ἰουδαίους- νά νοιάζεται μέ ἀγάπη καί φροντίδα.

Ἐκτός ἀπό τό πρῶτο καί ἐπεῖγον, δηλαδή τό πλύσιμο καί δέσιμο τῶν πληγῶν του, μιά σειρά ἄλλων μερίμνων ὁλοκλήρωναν τήν εἰκόνα τοῦ σωστοῦ πλησίον : Τό ξεπέζεμα ἀπό τό «ἴδιον κτῆνος» (ὥστε νά ἀνεβεῖ σ’ αὐτό ὁ πληγωμένος), ἡ ὑπόσχεση τῆς ἐπί πλέον πληρωμῆς «τῇ ἐπαύριον», τί ἄλλο μαρτυροῦν παρά τήν βαθειά φροντίδα γιά τόν «πάσχοντα»;

Καί μιά τέτοια φροντίδα δέν θά μποροῦσε νά ὑπάρξει, ἄν ὁ Σαμαρείτης δέν ἔμπαινε στήν θέση τοῦ ἑτοιμοθάνατου. Ἔτσι μπόρεσε νά διακρίνει τίς ἀνάγκες του, μέχρι τήν τελευταῖα λεπτομέρεια καί νά τίς θεραπεύσει. Τίποτε, ὅμως, ἀπό τήν ἑτοιμότητά του γιά φροντίδα δέν θά ὑπῆρχε ἄν ὁ Καλός ἄνθρωπος τῆς παραβολῆς δέν διέθετε ἀγάπη.

Ὁ Χριστός μας στόν τελευταῖο Δεῖπνο μέ τούς Μαθητές Του, δέν δίδαξε ἀνθρώπινη δικαιοσύνη, δέν ὑπέδειξε δικαιολογίες, δέν κήρυξε ἐπαναστατική βία. Ἔδωσε τήν τελευταῖα Του ἐντολή: «Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους». Λίγες ὧρες πρίν τόν Σταυρό.

(Τό ἄλλο δύσκολο τήν ἑνότητα, ἐπιφυλάχθηκε νά τήν ζητήσει προσωπικά ἀπό τόν Πατέρα Του, στόν κῆπο τῆς Γεσθημανῆ).

Κι ἐμεῖς ξεχνᾶμε αὐτήν τήν ἐντολή; Εἴτε μέ μίση, εἴτε μέ ἀντιπάθειες, εἴτε μέ καταλαλιά φερόμαστε σάν νά θέλουμε νά ἀπορρίψουμε τήν ἀγάπη. Καί δίπλα μας ὑπάρχουν ἀδελφοί μας πού ζητοῦν τό ἐλάχιστο: τήν παρουσία μας. Κι ἄς μήν ἔχουμε θεραπευτικές ἱκανότητες, κι ἄς μή διαθέτουμε χρήματα γιά τό πανδοχεῖο. Ἄς εἴμαστε, ὅμως, ἕτοιμοι νά πλησιάσουμε. Νά μή κάνουμε ὅτι δέν βλέπουμε (παρ’ ὅτι διακρίναμε καλά).

Δικαιολογίες ὑπάρχουν πολλές. Ἴσως ὁ Ἰουδαῖος ἱερεύς, πήγαινε γιά κάποια «ἱεροτελεστία». Ἴσως ὁ Λευΐτης αἰσθανόταν ἐπαρκῆ τήν καταγωγή του ἀπό τήν ἱερή φυλή. Ἴσως κι ἐμεῖς ἔχουμε τόσα πολλά νά μεριμνήσουμε. Τό σπουδαιότερο γιά τόν ἑαυτό μας, τό πολύ – πολύ γιά τούς δικούς μας.

Χριστιανοί μου, ἄς μή μᾶς εἶναι οἱ ἄλλοι ξένοι.

Ἄς μή φοβόμαστε τήν ἔκθεση σέ ὑποχρεώσεις καί κινδύνους. Ἄς «ρισκάρουμε» τήν ἀγάπη, φτωχοί καί ἀνάξιοι μιμητές Ἐκεῖνου… Ἀλλά μιμητές!.