Με κράνος στις κάλπες για πρώτη φορά στην ιστορία των Ευρωεκλογών

«Η ανθρωπότητα είναι στην κόψη του μαχαιριού. Ο κίνδυνος χρήσης πυρηνικού όπλου έχει φτάσει σε ύψη που δεν έχουμε δει από τον Ψυχρό Πόλεμο». Αντόνιο Γκουτέρες.

Μιχάλης Ψύλος  απο την naftemporiki.gr

Από το 1979 και τις πρώτες ευρωεκλογές στην Ευρώπη, οι πολίτες της Γηραιάς Ηπείρου δεν είχαν ξαναπάει στις κάλπες με …κράνος.

Το βλέπουμε σήμερα, μεταφορικά βέβαια, καθώς η συζήτηση που κυριαρχεί στην πολιτική ηγεσία της Ευρώπης είναι πώς θα υπάρξει ένα ποιοτικό άλμα στην πολεμική προσπάθεια στην Ουκρανία.

Πρωτοστατεί ο Γάλλος πρόεδρος Μακρόν, με την αποστολή στρατιωτικών εκπαιδευτών και τη μεταφορά πολεμικών αεροσκαφών Mirage στην Ουκρανία. Ενα βήμα που μέχρι πριν από λίγους μήνες φαινόταν ταμπού. Κυρίως γιατί αυξάνει τον κίνδυνο να εμπλέξει τη Γαλλία, μια πυρηνική δύναμη, σε μια σύγκρουση με τη Ρωσία, μια άλλη πυρηνική δύναμη.
Αλλά αυτό δεν συνιστά κλιμάκωση του πολέμου κατά της Ρωσίας, σύμφωνα με τον Γάλλο πρόεδρο.

Ο Μακρόν δεν δίστασε μάλιστα να αξιοποιήσει τους εορτασμούς της 80ης επετείου της D-Day και της συμμαχικής απόβασης στη Νορμανδία για να φανεί ως ο ηγέτης στην ΕΕ όσον αφορά τη στρατιωτική βοήθεια προς το Κίεβο. Και όλα αυτά με μεγάλη δόση εσωτερικής κατανάλωσης, μήπως και αποτραπεί στις ευρωκάλπες η συντριβή της «Αναγέννησης» του Μακρόν.

Σε αντίθεση όμως με τη «Σιδηρά Κυρία» της Βρετανίας, Μάργκαρετ Θάτσερ το 1982 και τον πόλεμο των Φώκλαντ, ο «αυταρχικός φιλελευθερισμός» του Μακρόν ως «γερακιού» της εξωτερικής πολιτικής δεν θα φέρει κανένα σημαντικό κέρδος για τους Μακρονιστές στις κάλπες. Η σαφής πλειοψηφία των Γάλλων απορρίπτει μια συγκρουσιακή πορεία, η οποία κινδυνεύει να έρθει σε άμεση αντιπαράθεση με τη Ρωσία.

«Τζόγος» με τον πόλεμο

Αλλά δεν είναι μόνο ο Μακρόν που «τζογάρει» ψυχροπολεμικά σε αυτές τις ευρωεκλογές.
Το επίπεδο της πολιτικής συζήτησης για τις προοπτικές της Ευρώπης είναι εστιασμένο σε στρατιωτικά ζητήματα. Έχοντας απορρίψει η ΕΕ όλα τα περιθώρια διαμεσολάβησης μεταξύ ΝΑΤΟ και Ρωσίας, αποκηρύσσοντας έτσι ακόμη και την προστασία των άμεσων εμπορικών και ενεργειακών συμφερόντων της, επιβεβαιώνει απλά το ρόλο «του περαστικού στο σπίτι της».

Όχι μόνο τα εκλογικά μανιφέστα, αλλά και τα πιο συγκεκριμένα και ήδη αποφασισμένα προγράμματα δαπανών των Βρυξελλών σχεδιάζουν τη συνέχιση του πολέμου στην Ουκρανία. Προωθώντας μια γιγάντια προσπάθεια επανεξοπλισμού.

Τι να περιμένουμε όμως από την ίδια Ευρωπαική ελίτ που τα τελευταία χρόνια βαδίζει από λάθος σε λάθος, σε κάθε πιθανό υπολογισμό και πρόβλεψη; Και τώρα περιορίζεται στο να παρουσιάζει ως ένδειξη ενότητας την απόφαση να στείλει όλο και πιο ισχυρά όπλα στην Ουκρανία, αν όχι ακόμη και στρατεύματα;

Είναι οι ίδιοι ηγέτες που πριν από δύο χρόνια ανακοίνωναν την επικείμενη και αναπόφευκτη νίκη της Ουκρανίας και τώρα δεν διστάζουν να εμπλέκουν την Ευρώπη πιο ενεργά στον πόλεμο.

Σπέρνουν τον φόβο

Που αποσκοπούν; Μα να φοβίσουν τους πολίτες. Όπως πέτυχαν με όλες τις προηγούμενες κρίσεις. Από την χρηματοπιστωτική ως την πανδημία. Γιατί όταν οι άνθρωποι φοβούνται, σταματούν να σκέφτονται. Είμαστε πεπεισμένοι ότι η τέλεια πλέον επικάλυψη των συνόρων του ΝΑΤΟ υπό την ηγεσία των ΗΠΑ με αυτά της ΕΕ είναι κάτι καλό για εμάς τους Ευρωπαίους; Νιώθουμε πραγματικά πιο ασφαλείς, όταν όλοι επανεξοπλίζονται σαν τρελοί, ξεκινώντας από την Πολωνία και τη Γερμανία; Εχουμε πείσει τους εαυτούς μας ότι, σε περίπτωση νίκης στην Ουκρανία, ο Πούτιν θα προσπαθήσει επίσης να επιτεθεί στο ΝΑΤΟ;

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν είναι κακός, πέρα από κάθε αμφιβολία. Εισέβαλε στην Ουκρανία. Είναι ξεκάθαρο το ποιος είναι ο επιτιθέμενος και ποιος ο αμυνόμενος. Ωστόσο, ο Πούτιν είναι στην εξουσία εδώ και 24 χρόνια, όχι δύο μέρες. Και είχε εξηγήσει ορισμένα πράγματα πολύ καλά εδώ και πολύ καιρό. Για παράδειγμα το 2007, όταν στη Διεθνή Διάσκεψη για την Ασφάλεια στο Μόναχο είπε, με τη Μέρκελ και τον Ολάντ παρόντες, ότι η Ρωσία δεν θα δεχόταν ποτέ έναν μονοπολικό κόσμο υπό την ηγεσία των ΗΠΑ.

Αυτό συνέβαινε ενώ οι ΗΠΑ, η Πολωνία και η Τσεχία διαπραγματεύονταν την εγκατάσταση ενός αντιπυραυλικού συστήματος που προφανώς άλλαξε ολόκληρη την αρχιτεκτονική ασφαλείας στην Ευρώπη.

Μια κίνηση, που τότε ο Λευκός Οίκος, με μεγάλη αίσθηση του χιούμορ, είπε ότι όλα ήταν σχεδιασμένα για να υπερασπιστούν την Ευρώπη… από το Ιράν! Οι Ρώσοι μουρμούριζαν πολύ, ενώ το ΝΑΤΟ προχωρούσε προς τα ανατολικά κατά 1.600 χιλιόμετρα (Ουγγαρία, Τσεχία και Πολωνία εντάχθηκαν το 1999, Βουλγαρία, Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, Ρουμανία και Σλοβακία το 2004). Αλλά ουσιαστικά η Μόσχα δεν έκανε τίποτα.

Η κόκκινη γραμμή

Ακόμη και οι ηλίθιοι ωστόσο, θα έπρεπε να είχαν καταλάβει ποια ήταν η κόκκινη γραμμή για τη Μόσχα: όχι στην Ουκρανία και τη Γεωργία στο ΝΑΤΟ, όχι στην πιθανή παρουσία της Συμμαχίας σε δύο χώρες που συνορεύουν με τη Ρωσία. Η Ουκρανία έχει σύνορα μήκους 1576 χιλιομέτρων με τη Ρωσία, η Γεωργία 723 χιλιόμετρα.

Φυσικά, υπάρχει πάντα η ελεύθερη βούληση των κρατών, η αυτοδιάθεση των λαών… όλα αυτά πρέπει να ισχύουν. Αλλά αυτές οι όμορφες αρχές άλλοτε τηρούνται και άλλοτε όχι.
Για τον υψηλότερο κίνδυνο μιας πυρηνικής σύγκρουσης από τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991 έκανε λόγο ο ΓΓ του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες στην ετήσια συνάντηση της Ένωσης Ελέγχου Όπλων στην Ουάσινγκτον.

«Η ανθρωπότητα είναι στην κόψη του μαχαιριού. Ο κίνδυνος χρήσης πυρηνικού όπλου έχει φτάσει σε ύψη που δεν έχουμε δει από τον Ψυχρό Πόλεμο», πρόσθεσε ο Γκουτέρες.
Φωνή βοώντος… Ή μήπως η πραγματικότητα δεν έχει πλέον σημασία; Αλλά μόνο τα συμφέροντα; Εσωτερικά και γεωπολιτικά…