«…καὶ λέγει αὐτοῖς· Εἰρήνη ὑμῖν» (Ἰω. 20, 19) του Ἱεροδιακόνου π.Ἱεροθέου Κρητικοῦ

 ΓΡΑΠΤΟΝ Θ. ΚΗΡΥΓΜΑ

«…καὶ λέγει αὐτοῖς· Εἰρήνη ὑμῖν» (Ἰω. 20, 19)

«Εἰρήνη ὑμῖν» ἦταν ὁ χαιρετισμός τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ πρός τούς μαθητές του, ὕστερα ἀπό τήν ἐκ νεκρῶν Ἀνάστασή του. «Εἰρήνη ὑμῖν» ἀκούστηκε δύο φορές στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή. «Εἰρήνη ὑμῖν» ἀκούγεται καί στή Θεία Λειτουργία πολλάκις νά ἐκφωνεῖται ἀπό τόν Θεῖο Λειτουργό. Μέ τήν προσευχή γιά εἰρήνη ἀνοίγει ἡ Θεία Λειτουργία καί μέ τήν εὐχή καί προτροπή τοῦ Λειτουργοῦ πάλι γιά εἰρήνη κλείνει αὐτό τό πασχάλιο δεῖπνο, τό ἱερό μυστήριο τῆς ἀγάπης: «ἐν εἰρήνῃ προέλθωμεν». Γιά εἰρήνη ὁμιλοῦν οἱ ἄρχοντες τοῦ κόσμου τούτου, γιά εἰρήνη ὁμιλοῦν καί οἱ ἐνδεεῖς, οἱ κατατρεγμένοι καί καταπονημένοι. Ποιά εἶναι ὅμως ἡ πραγματική εἰρήνη; Ποιά εἶναι ἡ ἀληθινή εἰρήνη πού δίνει ὁ Ἰησοῦς Χριστός στούς μαθητές του στό σημερινό ἀνάγνωσμα;

Μέ τόν χαιρετισμό αὐτόν τῆς εἰρήνης, ἀγαπητοί μου, ὁ Κύριος προσφέρει τούς εὐλογημένους καρπούς καί τά σωτήρια ἀποτελέσματα τῆς ἀνάστασής του. Εἰρήνη ὑμῖν. Εἰρήνη μέ τόν Θεό, εἰρήνη μέ τόν ἑαυτό μας καί εἰρήνη μέ τούς συνανθρώπους μας. Γιατί ὅμως λέμε ὅτι ὁ Χριστός δίνει αὐτή τήν εἰρήνη; Μήπως τήν εἶχε κάποτε ὁ ἄνθρωπος καί ἀργότερα τήν ἔχασε;

Πρῶτα – πρῶτα, ἡ εἰρηνική σχέση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό στήν κατάσταση πρίν τήν πτώση τοῦ πρώτου στήν ἁμαρτία ἦταν πραγματικότητα, ἀφοῦ ὁ ἄνθρωπος βρισκόταν σέ κοινωνία μέ τόν Θεό καί κατ’ ἐπέκταση σέ κατάσταση ἀρετῆς καί ἁγιότητας. Αὐτή ὅμως ἡ θεόσδοτη, εἰρηνική καί μακάρια κατάσταση διαταράχθηκε μέ τήν εἰσβολή τῆς ἁμαρτίας. Ὁ ἄνθρωπος ἀποκόπηκε ἀπό τόν δημιουργό του καί ἐπῆλθε διατάραξη στή μεταξύ τους σχέση, μιά καί ἡ ἀνθρώπινη φύση πλέον ἀσθενούσα καί ἀλλοιωμένη ἐπαναστάτησε κατά τοῦ Θεοῦ καί ὁ ἄνθρωπος ἀδυνατοῦσε νά ἀπευθυνθεῖ σέ αὐτόν.

Ἔπειτα διαταράχθηκε καί ἡ σχέση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν ἑαυτό του. Ἡ προσωπικότητά του ὑπέστη διάσπαση καί διατάραξη. Ἡ πρότερη τέλεια ψυχοσωματική σχέση καί ἑνότητα ἐντός τοῦ ἀνθρώπου καί τά φρονήματα τῆς σάρκας καί τοῦ πνεύματος κατεστάθησαν μαχόμενα πρός ἄλληλα καί ἀλληλοεχθρεύονταν. Ἐξ αἰτίας τῆς ἀλλοίωσης τῶν πνευματικῶν δυνάμεων, ἐπικράτησε πλέον ἐσωτερική ταραχή καί σύγχυση, πού προερχόταν ἀπό τά πάθη.

Ἀλλά καί ἡ σχέση τοῦ κάθε ἀνθρώπου μέ τούς συνανθρώπους του διαταράχθηκε, ἐξαιτίας τῆς κυριαρχίας τῆς ἁμαρτίας. Ἀρκεῖ νά παρατηρήσει κάποιος τήν ἀνθρώπινη ἱστορία καί τή σημερινή περιρρέουσα ἀτμόσφαιρα, προκειμένου νά τό ἐπιβεβαιώσει.

Πράγματι καί ἡ δική μας κατάσταση καί ζωή χαρακτηρίζεται πολλές φορές, ἄν ὄχι διαρκῶς, ἀπό ἔχθρα καί πόλεμο. Πολεμοῦμε τόν Θεό, πολεμοῦμε τόν συνάνθρωπο, πολεμοῦμε καί τόν ἑαυτό μας. Πολεμιόμαστε ἀπό τόν συνάνθρωπο, πολεμιόμαστε καί ἀπό τή συνείδησή μας.

Μόνο ὁ Χριστός μέ τό πάθος του καί τήν ἀνάστασή του μποροῦσε νά σώσει τήν ἀνθρωπότητα ἀπό αὐτόν τόν πόλεμο. Μόνο ὁ Χριστός εἶναι αὐτός πού μποροῦσε νά ἐπαναφέρει καί νά προσφέρει τήν ἀληθινή εἰρήνη στόν ἄνθρωπο· «ὁ ζητῶν εἰρήνην, Χριστὸν ἐκζητεῖ, ὅτι αὐτός ἐστιν ἡ εἰρήνη» (Διαταγές Ἀποστόλων 2, 20, PG 1, 637A). Mόνο ὁ Χριστός μποροῦσε νά συμφιλιώσει τόν πεσόντα ἄνθρωπο μέ τόν Θεό καί τούς ἀνθρώπους μεταξύ τους. Μυστηριακά – ἐνεργειακά μετά τήν ἀνάσταση τοῦ Κυρίου λειτουργεῖ ἡ ἐνοποιητική δύναμη τῆς χάριτος στό σῶμα τῆς ἐκκλησίας, ἐξασφαλίζοντας ὁμόνοια, ἁρμονία, εἰρήνη καί ἀδελφική διάθεση πρός τούς ὑπόλοιπους πιστούς καί τόν κόσμο ὁλόκληρο, διασφαλίζοντας ἔτσι τήν ὁμαλή καί ἀπρόσκοπτη πνευματική ἀνάπτυξη καί πρόοδο τοῦ ἀνθρώπου.

Ὁ Χριστός προσφέρει τήν εἰρήνή του σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους. Τό μόνο πού ἀπομένει εἶναι νά συγκατανεύσουμε στό θέλημά του καί νά ἀπαντήσουμε θετικά μέ ἀγάπη στό κάλεσμά του.

«Κύριε, μᾶς ἔδωσες τήν εἰρήνη, τήν μεταξύ μας ὁμόνοια. Δῶσε μας
καί τήν εἰρήνη, τήν ἀδιαίρετη ἕνωση μαζί σου, ὥστε εἰρηνεύοντας
μέ τό ἅγιο Πνεῦμα σου πού τοποθέτησες μέσα μας ὅταν ἀρχικά μᾶς
δημιούργησες, νά εἴμαστε ἀχώριστοι ἀπό τήν ἀγάπη σου»
(Ἰσιδώρου Πηλουσιώτου, ἐπιστ. 1, 122, PG 78, 264C).

Ἱεροδιακόνου π.Ἱεροθέου Κρητικοῦ