"ἡ Ἐκκλησία διακηρύττει ὅτι δέν ἀποδέχεται ἄλλα τεχνητά εἴδη γάμου, ἄλλες μορφές οἰκογένειας."

Ἡ Δεσποτική καί Θεομητορική ἑορτή τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Κυρίου μᾶς δίνει τήν εὐκαιρία νά μιλήσουμε γιά τόν θεόσδοτο θεσμό τῆς οἰκογένειας καί ἰδιαίτερα γιά τήν ἱερότητα τῆς μητρότητας καί τήν ἀξία τῆς μάνας. Ὀλίγα χρόνια παλαιότερα, ἡ ἡμέρα αὐτή ἦταν ἑορτή ἀφιερωμένη στή μάνα. Ξεχάστηκε ὅμως αὐτό. Ἡ Ἐκκλησία, ὡστόσο, ὡς κοιτίδα τῆς ἀλήθειας ἔρχεται καί τό ὑπενθυμίζει.

Ὑπενθυμίζει τίς βασικές ἀρχές καί αὐθεντικές ἀξίες τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου.

Ὅ,τι ἡ διάκριση τῶν δύο φύλων εἶναι εὔνοια τῆς θείας Πρόνοιας. Ὡς λέγει ἡ Ἁγ. Γραφή: «Ὁ Θεός ἐποίησεν τόν ἄνθρωπον, κατ' εἰκόνα Θεοῦ ἐποίησεν αὐτόν, ἄρσεν καί θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς» (Γεν. 1,27).

Ὅ,τι γάμος δέν εἶναι ἁπλῶς μία δικαιοπραξία ἤ ἕνα σύμφωνο συμβίωσης ἀλλά εἶναι ἡ ἕνωση ἄνδρα καί γυναίκας, ἕνα ἱερό Μυστήριο πού εὐλογεῖ ὁ Θεός, ὡς λέγει πάλιν ἡ Ἁγ. Γραφή: «Καί εὐλόγησεν αὐτούς (ἄνδρα καί γυναῖκα) ὁ Θεός, λέγων αὐξάνεσθε καί πληθύνεσθε» (Γεν. 1,28) καί τό μυστήριον τοῦτο μέγα ἐστιν, ἐγώ δέ λέγω εἰς Χριστόν καί εἰς τήν Ἐκκλησίαν» (Ἐφεσ. 5,28).

Καί ἀκόμη καταφάσκουμε τήν ἱερότητα τῆς μητρότητας καί τήν δωρεά τοῦ Θεοῦ πού εἶναι τά παιδιά, τά ὁποῖα θέλουν πατέρα καί μητέρα γιά νά μεγαλώσουν καί νά διαπαιδαγωγηθοῦν σωστά.

Ἰδιαίτερα, ἡ μάνα εἶναι λέξη ἀναντικατάστατη, λέξη πού τήν προφέρει ὁ κάθε ἄνθρωπος ἀπό τήν κούνια μέχρι τήν τελευταία στιγμή τῆς ζωῆς του σ' αὐτό τόν κόσμο. Καί ἡ μάνα μέ τόν πλοῦτο τῆς καρδιᾶς της εἶναι τό στήριγμα σέ λῦπες καί χαρές καί ἐκείνη πού διαμορφώνει τήν προσωπικότητα τοῦ παιδιοῦ της.

Ἔτσι ἡ οἰκογένεια εἶναι ἱερός θεσμός, τό θεμέλιο μιᾶς κοινωνίας, γι' αὐτό καί ἡ Ἐκκλησία διακηρύττει ὅτι δέν ἀποδέχεται ἄλλα νομικά σχήματα, ἄλλα τεχνητά εἴδη γάμου, ἄλλες μορφές οἰκογένειας. Εἰδικότερα, ἡ Ἐκκλησία σύμφωνα καί μέ τήν πρόσφατη ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου (23.1.2024) εἶναι κάθετα ἀντίθετη πρός τό προτεινόμενο νομοσχέδιο γιά «ὁμόφυλο γάμο» - «ὁμόφυλη γονεϊκότητα», καθ' ὅτι ἀποτελεῖ κατάφωρη παραβίαση τοῦ θείου θελήματος. Ἡ ὁμοφυλοφιλία κατά τήν χριστιανική διδασκαλία εἶναι ἁμαρτία καί φέρει τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι διδάσκουν ὁ Ἀπ. Παῦλος (Ρωμ. 1, 26-28 καί Γαλ. 5,19-21) καί οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀξίζει νά τονίσουμε καί πάλιν ὅτι ὑπάρχει ἡ Χριστιανική Ἠθική καί λειτουργοῦν οἱ πνευματικοί νόμοι καί «ὁ Θεός οὐ μυκτηρίζεται» (Γαλ. 6,7), δηλαδή, δέν ἐξαπατᾶται οὔτε καί περιπαίζεται. Μποροῦν οἱ νομοθέτες νά φέρουν ἕνα νόμο πού δέν εἶναι σωστός καί νά τόν ἐπιβάλλουν, ἀλλά δέν εἶναι ἕνας καλός νόμος. Εἶναι ἀντι-εὐαγγελικός, ἄρρωστος νόμος, πού φέρει δυσνομία καί ὄχι τήν εὐνομία. Καί ἀκόμη δέν πρέπει νά ξεχνᾶμε ὅτι «δικαιοσύνη, ὑψοῖ ἔθνος, ἐλαττοῦσι δέ φυλάς ἁμαρτίαι» (Παροιμ. 14,34).

Ἔπειτα γνωρίζουμε ὅτι πάντοτε ὁ Θεός ὡς Φιλάνθρωπος καί Ἐλεήμων Πατέρας, γεμᾶτος ἀγάπη περιμένει τήν ἐπιστροφή τοῦ ἀσώτου ἀνθρώπου, δέχεται τήν μετάνοιά του, τόν εὐλογεῖ καί τόν σώζει καί ἡ θεοΐδρυτη Ἐκκλησία εἶναι τό πανδοχεῖον τοῦ «ἐλέους καί τῆς χάριτος». Δέχεται τόν ἁμαρτωλό, ἀπορρίπτει τήν ἁμαρτία.

Ἐκπληροῦντες ἱερόν καθῆκον, ἐπιβαλλόμενο ἐκ τῆς θέσεώς μας, ἀποβλέπουμε ν' ἀφυπνίσουμε καί νά καταστήσουμε ὑπευθύνους ἀπέναντι τῆς συνειδήσεώς τους τούς νομοθετοῦντες, οὕτως ὥστε, κατά τό δυνατόν, νά κάμνουν δεύτερη σκέψη καί νά ἀποσύρουν τό παρόν νομοσχέδιον, γιατί εἶναι ἀντίθετο μέ τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί μή εὐεργετικό γιά τήν πατρίδα μας. Ἡ γενναιότητα βρίσκεται στήν ἀπόσυρση τοῦ νομοσχεδίου καί ἡ σύνεση στό φόβο τοῦ Θεοῦ. Παράκληση διατυπώνουμε. Παραίνεση δίδουμε. Καί εὐχή καί προσευχή ἀναπέμπουμε πρός τόν Θεό γιά τό ἔλεός Του πρός ὅλους μας.