Ο ΠΑΠΑΣ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ ΚΑΘΙΕΡΩΝΕΙ ΚΑΙ ΝΕΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ «ΑΓΙΟΠΟΙΗΣΕΩΣ» ΣΤΟΝ ΠΑΠΙΣΜΟ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 13η Νοεμβρίου 2023

Ο ΠΑΠΑΣ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ ΚΑΘΙΕΡΩΝΕΙ ΚΑΙ ΝΕΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ «ΑΓΙΟΠΟΙΗΣΕΩΣ» ΣΤΟΝ ΠΑΠΙΣΜΟ

(Σχόλιο σε πρόσφατη απόφαση του «Πάπα» Φραγκίσκου)

Σε προηγούμενες πρόσφατες ανακοινώσεις μας παραθέσαμε ορισμένα στοιχεία γύρω από την Ορθόδοξη διδασκαλία περί της αγιότητος με βάση μαρτυρίες μεγάλων αγίων Πατέρων και διδασκαλών της Εκκλησίας μας, όπως επίσης και τις απαραίτητες προϋποθέσεις για την αγιοκατάταξη πιστών. Αφορμή πήραμε από την πρόσφατη «αγιοκατάταξη» της μακαριστής μοναχής Γαρβριηλίας, η οποία προκάλεσε πολλές και δικαιολογημένες επιφυλάξεις από πολλά πιστά μέλη της τοπικής μας Εκκλησίας. Τονίσαμε ότι σύμφωνα με την Ορθόδοξη παράδοση και πατερική διδασκαλία: «η αγιότητα δεν έχει μια ουμανιστική και ηθικολογική έννοια, αλλά θεολογική. Άγιοι είναι όσοι θεραπεύθηκαν πνευματικά, δηλαδή όσοι, αφού η καρδιά τους καθαρίσθηκε, έφθασαν στον φωτισμό του νου και την θέωση». Τονίσαμε ακόμη ότι είναι μεγάλο λάθος να θεωρούνται ως άγιοι, (και κατ’ επέκταση να αγιοκατατάσσονται), πρόσωπα που είτε έζησαν ως ασκητές και παρουσίασαν κάποια μέτρια ασκητική ζωή, είτε είχαν απλώς κάποια πνευματικότητα, είτε ανέπτυξαν κάποια ποιμαντική, είτε φιλανθρωπική διακονία, είτε, (το χειρότερο), ήταν διαβρωμένα από οικουμενιστικές θέσεις, αλλά μόνον εκείνοι που έφτασαν στο φωτισμό και την θέωση. Δεν παραλείψαμε να επισημάνουμε ότι τις τελευταίες δεκαετίες εισχωρεί όλο και πιο επικίνδυνα μέσα στο χώρο της Ορθοδοξίας αυτό το αλλότριο οικουμενιστικό πνεύμα, να υιοθετούνται δηλαδή άλλα κριτήρια αγιοκατατάξεως, δανισμένα συνήθως από τον Παπισμό με κυρίαρχο αυτό του ηθικισμού, ή της ποικίλης φιλανθρωπικής δράσης.

Στην παρούσα ανακοίνωσή μας θα παραθέσουμε ένα ακόμη πρόσφατο παράδειγμα της οικουμενιστικής ιδεολογίας που κυριαρχεί μέσα στον Παπισμό γύρω από το θέμα των «αγιοποιήσεων», ώστε να είναι εις θέσιν ο αναγνώστης, να διακρίνει την παράλληλη, ή καλύτερα συγκλίνουσα, πορεία που ακολουθούν οι Ορθόδοξες αγιοκατατάξεις και οι παπικές «αγιοποιήσεις». Πρόκειται για έναν ακόμη πικρό καρπό του Οικουμενισμού.

Το ενδιαφέρον δημοσίευμα έχει τίτλο: «Ο Πάπας Φραγκίσκος άλλαξε τους κανόνες αγιοποίησης – Ποιοί μπορούν να γίνουν Άγιοι». Σ’ αυτό ο συντάκτης μας αποκαλύπτει ότι ο «Πάπας» Φραγκίσκος, κάνοντας χρήση του «παπικού αλαθήτου» του, έθεσε και μια νέα προϋπόθεση για «αγιοποίηση». Σύμφωνα με το δημοσίευμα: «O Πάπας Φραγκίσκος μόλις άλλαξε τους κανόνες αγιοποίησης. Ποιοι μπορούν πλέον να είναι υποψήφιοι για Άγιοι; Μέχρι σήμερα στην περίπτωση της Καθολικής Εκκλησίας, η αγιοποίηση αφορούσε τρεις κατηγορίες ανθρώπων: τους μάρτυρες, όσους έζησαν τη ζωή τους ακολουθώντας αυστηρά, (σε ‘ηρωικό βαθμό’), των κώδικα αξιών της

Χριστιανοσύνης και όσους έχουν κατά κοινή ομολογία τα χαρακτηριστικά αγίου και υπάρχουν ξεκάθαρες μαρτυρίες επ’ αυτού. Επίσης για να γίνει κάποιος άγιος θα πρέπει πρώτα ο Πάπας να έχει προβεί σε μια σχετική ανακοίνωση για την μεταθανάτιο κατάσταση του συγκεκριμένου ατόμου.

Τώρα όμως ο Πάπας Φραγκίσκος αποφάσισε αυτή η αναγνώριση περί της μεταθανάτιας κατάστασης – και άρα το πρώτο βήμα για την αγιοποίηση- μπορεί να αφορά και μια τέταρτη κατηγορία ανθρώπων: αυτούς που θυσίασαν τη ζωή τους για να σώσουν κάποιον/κάποιους, άλλον/άλλους, ακολουθώντας δηλαδή τα βήματα και τα διδάγματα του Χριστού. ‘Η ηρωική προσφορά της ζωής, που προτάσσουν και υποστηρίζουν οι κανόνες της φιλανθρωπίας, αποτελεί την έκφραση μιας γνήσιας και υποδειγματικής μίμησης, (σ.σ του παραδείγματος, της ζωής και των διδαγμάτων), του Χριστού’, αναφέρει ο Πάπας στην σχετική αποστολική επιστολή»1.

Σε άλλο σημείο υπογραμμίζει: «Υπό αυτό το πρίσμα, το πρώτο βήμα προς την αγιοποίηση, μπορεί να αφορά, όπως αναφέρει το Osservatore Romano, (το επίσημο περιοδικό του Βατικανού), ανθρώπους που φρόντισαν ασθενείς με πανούκλα και στη συνέχεια έχασαν τη ζωή τους από την ασθένεια. Όπως όμως αναφέρει το Ι. Μedia μπορεί να αφορά και την περίπτωση της Chiara Corbella, μια 28χρονη που παρουσίασε καρκίνο του δέρματος, αλλά αρνήθηκε να υποβληθεί σε θεραπεία για να μην θέσει σε κίνδυνο τη ζωή του παιδιού, που κυοφορούσε. Η κοπέλα πέθανε το 2012, περίπου ένα χρόνο μετά τον τοκετό, αφού ήταν πια πολύ αργά για να λάβει θεραπεία»2.

Να θυμίσουμε εδώ την πριν από δύο χρόνια δήλωση του «Πάπα» Φραγκίσκου, ότι όσοι από τους γιατρούς και νοσηλευτές, λόγω κορωνοϊού, έχασαν τη ζωή τους, έγιναν «άγιοι»: «Ο Πάπας Φραγκίσκος εξήρε εκείνους, περιλαμβανομένων ιερέων, που, όπως είπε, θέτουν τη ζωή τους σε κίνδυνο για να βοηθήσουν τα θύματα του κορονοϊού. “Αυτές τις ημέρες περισσότεροι από 60 (ιερείς) πέθαναν εδώ στην Ιταλία, ενώ φρόντιζαν ασθενείς, στα νοσοκομεία”, ανέφερε ο επικεφαλής της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. “Μαζί με τους γιατρούς και τους νοσηλευτές είναι οι Άγιοι της διπλανής πόρτας”»3!

Και καταλήγει: «Τέτοιοι χριστιανοί, όπως αναφέρει στην αποστολική επιστολή ο Πάπας, είναι άξιοι του θαυμασμού, που η κοινότητα των πιστών επιφυλάσσει για όσους με αυταπάρνηση δέχθηκαν να περάσουν το μαρτύριο του αίματος, ή άσκησαν τις χριστιανικές αρετές σε εξαιρετικό βαθμό. Όλοι οι υποψήφιοι βέβαια, όπως αναφέρει ο Guardian, θα πρέπει να έχουν ζήσει βάσει των χριστιανικών αξιών πριν την τέλεση της ανιδιοτελούς πράξης που τους έκανε να ξεχωρίσουν και να υπάρχουν μαρτυρίες για την αγιότητα τους. Θα πρέπει όμως επίσης να έχουν ‘πιστωθεί’ και ένα θαύμα που να τους έχει αποδοθεί μετά τον θάνατό τους. Οι μόνοι που εξαιρούνται από την ανάγκη να

έχουν κάνει ένα θαύμα, προκειμένου να αξιοποιηθούν, είναι οι μάρτυρες»4. Βεβαίως γνωρίζουμε πόσο απατηλά είναι τα παπικά «θαύματα»! Επίσης γνωρίζουμε πόσο υποκειμενικό, ή και ανύπαρκτο, μπορεί να είναι το «ένα θαύμα», «αρκετό» για την «αγιοποίηση»!

Εν προκειμένω τίθεται το ερώτημα: Οι πράξεις ηρωϊσμού και αυτοθυσίας, ως έκφραση αγάπης προς τον πλησίον, μπορούν άραγε να αποτελέσουν από μόνες τους κριτήριο αγιότητος; Ασφαλώς όχι. Οι πράξεις ηρωϊσμού και αυτοθυσίας, όπως τις παρουσιάζει εδώ ο «Πάπας», (με τα συγκεκριμένα παραδείγματα που αναφέρει), είναι μεν γνωρίσματα των αληθινών χριστιανών, αφού αληθινός χριστιανός χωρίς αγάπη προς τον πλησίον δεν νοείται, αλλά όχι και τεκμήριο αγιότητος. Για παράδειγμα, ο καλός Σαμαρείτης της γνωστής παραβολής, που έσωσε, αυτόν που έπεσε στα χέρια των ληστών με κίνδυνο της ζωής του, δεν σημαίνει ότι τηρώντας την εντολή της αγάπης, έφθασε στον φωτισμό και την θέωση. Η τήρηση της εντολής της αγάπης, (και γενικότερα όλων των εντολών), δεν αποτελεί τεκμήριο θεώσεως, αλλά απλώς ένα πρώτο βήμα, για να φθάσει ο πιστός στη θέωση. Αποτελεί την απαραίτητη προϋπόθεση, για να ελκύσει την Χάρη του Θεού, η οποία θα τον οδηγήσει στη θέωση. Επομένως λοιπόν ο κάθε πιστός με έμπρακτη αγάπη προς τον πλησίον, έστω και μέχρις αυτοθυσίας, μέσα στο χώρο της Εκκλησίας δεν είναι οπωσδήποτε και άγιος, ενώ ο κάθε άγιος είναι σίγουρα και άνθρωπος της αυτοθυσίας. Η αγιότητα δεν είναι μια τόσο εύκολη υπόθεση, όπως την νομίζει ο Πάπας, ώστε να επιτυγχάνεται με κάποιες πράξεις ηρωϊσμού. Η νέκρωση των παθών και η απόκτηση των αρετών απαιτεί πολυχρόνιο σκληρόν αγώνα μέχρις αίματος και μέχρι θανάτου. Δεν είναι τυχαίο αυτό που λέγουν συνήθως οι Πατέρες: «Δώσε αίμα και λάβε πνεύμα».

Πέραν αυτών, πράξεις ηρωϊσμού και αυτοθυσίας συναντούμε και στους ήρωες του 1821, που θυσίασαν τη ζωή τους «για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος της ελευθερία», για να ελευθερώσουν το υπόδουλο γένος μας από τη βαρβαρότητα, τον εξανδραποδισμό και τον βίαιο εξισλαμισμό του αδίστακτου και αιμοβόρου κατακτητή. Όμως ουδέποτε η Εκκλησία θεώρησε χρέος της να αγιοκατατάξει όλους αυτούς, απλούστατα διότι δεν είχαν τις απαραίτητες προϋποθέσεις, για να αγιοκαταταγούν, όπως εξηγήσαμε σε προηγούμενη ανακοίνωσή μας. Ήδη έχουμε τονίσει, ότι ο Θεός είναι εκείνος, που μαρτυρεί για την αγιότητα ενός προσώπου, γι’ αυτό και ως ορθόδοξοι ομιλούμε για αγιότητα «άνωθεν μαρτυρουμένη», δηλαδή από τον ίδιο τον Θεό. Αυτή δε η «άνωθεν μαρτυρουμένη» αγιότητα γίνεται με πολλούς τρόπους, κυρίως όμως με θαύματα.

Όπως είδαμε προηγουμένως στο παραπάνω δημοσίευμα και αυτός ακόμη ο «Πάπας» αναγκάζεται να αναγνωρίσει, ότι οι υποψήφιοι άγιοι θα πρέπει «επίσης να έχουν ‘πιστωθεί’ και ένα θαύμα που να τους έχει αποδοθεί μετά τον θάνατό τους». Ποια όμως θαύματα έχει να μας παρουσιάσει ο «Πάπας» από όλους εκείνους, που θυσίασαν τη ζωή τους υπέρ του πλησίον; Για παράδειγμα, έχει να μας παρουσιάσει έστω και ένα θαύμα, που έκανε έστω και ένας από τους

γιατρούς, ή νοσηλευτές, ή κληρικούς, που θυσίασαν τη ζωή τους, για να βοηθήσουν τα θύματα του κορωνοϊού; Ούτε ένα!

Κλείνουμε την ανακοίνωσή μας, επισημαίνοντας για μια ακόμη φορά, ότι η αγιότητα έχει ως θεμέλιο την ορθή και απαραχάρακτη πίστη, δηλαδή την Ορθόδοξη. Αγιότητα εκτός της Εκκλησίας δεν υπάρχει. Μόνο μέσα σ’ Αυτή ο πιστός, με τη άκτιστη Χάρη του Θεού και τον προσωπικό του αγώνα, οδεύει προς το καθ’ ομοίωσιν, δηλαδή προς την κατά χάριν θέωση. Με λύπη διαπιστώνουμε ότι ο σύγχρονος αιρετικός Παπισμός συνεχίζει όλο και περισσότερο το κατεδαφιστικό του έργο, θεσπίζοντας κάθε τόσο συνεχώς νέες διδασκαλίες, σαφώς ξένες με την διδασκαλία της Εκκλησίας μας, καταφρονώντας την βιβλική διδασκαλία περί της «άπαξ παραδοθείσῃς τοις αγίοις» πίστεως5. Αν δεχθούμε, όπως οι θιασώτες του οικουμενιστικού συγκρητισμού και της χωρίς προϋποθέσεις, «ενώσεως των εκκλησιών», ότι και οι αιρέσεις, (και εν προκειμένω ο Παπισμός), αναδεικνύουν «αγίους», τότε αποδεχόμαστε ότι στον Παπισμό υπάρχει σωτηρία. Κατ’ επέκταση διαπράττουμε μέγα σφάλμα, που διατηρούμε το «σχίσμα» με αυτούς. Αλλά δεν είναι έτσι τα πράγματα.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών