Τὰ ἔσοδα τῶν Ἱερῶν Ναῶν καὶ ἡ ἀπληστία τῶν Μητροπολιτῶν

Τὰ ἔσοδα τῶν Ἱερῶν Ναῶν καὶ ἡ ἀπληστία τῶν Μητροπολιτῶν

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Πολλοὶ νέοι μητροπολίτες, ποὺ δὲν ἔχουν τὴν ἀνάλογη ἐμπειρία, δημιουργοῦν προβλήματα στοὺς ἐφημέριους μὲ τὶς ἀδιάκοπες ἀπαιτήσεις τους γιὰ χρήματα ποὺ δὲν τοὺς ἀνήκουν. Ἔχουν τὴν ἐσφαλμένη ἐντύπωση ὅτι ὅλες οἱ ἐνορίες πρέπει νὰ προσφέρουν ὅ,τι ἔχουν καὶ δὲν ἔχουν στὸ μητροπολιτικό τους ταμεῖο καὶ ἀδιαφοροῦν γιὰ τὶς λειτουργικὲς ἀνάγκες τῶν ἐνοριακῶν ναῶν, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸ ποιμαντικὸ ἔργο ποὺ ἐπιτελοῦν.

Ποτὲ δὲν σκέπτονται νὰ ἐνισχύσουν οἰκονομικὰ τὶς πτωχὲς καὶ ὀλιγάνθρωπες ἐνορίες, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ αὐτὲς ἀπαιτοῦν ποσὰ ποὺ δὲν ὑπάρχουν! Εἶναι τραγικὸ κατάντημα νὰ κάνουν ἱερατικάς συνάξεις, νὰ ἀπειλοῦν τοὺς ἱερεῖς, νὰ χρησιμοποιοῦν γλῶσσα ἀταίριαστη σὲ μητροπολίτες καὶ χωρὶς ντροπὴ νὰ τοὺς ἀποκαλοῦν κλέπτες τοῦ ἱεροῦ χρήματος τῶν ναῶν, ἐνῷ οἱ ἴδιοι μὲ τὰ ἱερὰ χρήματα τῶν μητροπόλεών τους ἱκανοποιοῦν ἀνεξέλεγκτα τὶς προσωπικές τους ἐπιθυμίες, τὶς ἁμαρτωλές τους φιλοδοξίες καὶ καλύπτουν τὰ ἔξοδα τοῦ ἀριστοκρατικοῦ τρόπου ζωῆς ποὺ ἐπιλέγουν. Γι’ αὐτοὺς οἱ ἱερεῖς εἶναι κλέπτες, ἐνῷ οἱ ἴδιοι εἶναι ἄμεμπτοι διαχειριστὲς τοῦ ἱεροῦ χρήματος! Συνήθως στὸ θέμα τῶν δαπανῶν δὲν ἔχουν ἀξιοπρεπεῖς καὶ ἀνιδιοτελεῖς συμβούλους, γιὰ νὰ τοὺς ἐμποδίζουν στὴν ὑλοποίηση τῶν ποιμαντικῶν σχεδιασμῶν τους.

Οἱ ἐνορίες τῆς ἐπαρχίας ἔχουν καὶ πολλὰ ἐξωκκλήσια, τὰ ὁποῖα πρέπει νὰ συντηροῦν, γιατί ἡ ἀγάπη τῶν ἐνοριτῶν πρὸς αὐτὰ εἶναι μεγάλη. Ποτὲ ὅμως οἱ φιλοχρήματοι μητροπολίτες δὲν ὑπῆρξαν ἀρωγοὶ στὸ ἔργο τῶν ἱερέων γιὰ τὴ διατήρησή τους. Ποτὲ δὲν σκέφτηκαν τὴν εὐλάβεια τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων πρὸς αὐτὰ τὰ ὡραιότατα καὶ συγχρόνως ταπεινὰ σπιτάκια τοῦ Θεοῦ, τὰ ὁποῖα ὀμορφαίνουν καὶ ἁγιάζουν τὸν τόπο. Ὁ ἄξιος ἱερέας δὲν μπορεῖ νὰ ἀδιαφορήσει γιὰ τὰ ἐξωκκλήσια τῆς ἐνορίας του. Πῶς ὅμως θὰ ἐξοικονομήσει τὰ ἀναγκαῖα χρήματα γιὰ τὴ συντήρηση καὶ τὸν ἐξωραϊσμό τους, ὅταν ὁ οἰκεῖος μητροπολίτης κραδαίνει τή ράβδο ἀπειλώντας, ἐνῷ θὰ ἔπρεπε νὰ στηρίζει τὴν προσπάθεια καὶ νὰ ποιμαίνει θεοφιλῶς;

Δυστυχῶς, ὑπάρχει ἀγεφύρωτο χάσμα μεταξὺ τῶν συγκεκριμένων μητροπολιτῶν καὶ τῶν ἐφημερίων. Δὲν ἐκπέμπουν στὰ ἴδια κύματα. Οἱ πρῶτοι δὲν εἶναι στοργικοὶ ἀπέναντι στοὺς δεύτερους. Τοὺς περιφρονοῦν καὶ τοὺς ἀπειλοῦν. Καὶ φυσικὰ οἱ δεύτεροι ἀντιδροῦν μὲ τὸ νὰ ἔχουν μειωμένο σεβασμὸ πρὸς τοὺς μητροπολίτες τους καὶ μένουν ἀνεπηρέαστοι ἀπὸ τὶς ὅποιες νουθεσίες τους καὶ ἀδιάφοροι στὶς ὑπηρεσιακὲς ἐντολές.

Ὁ μητροπολίτης ποὺ περιορίζεται στὸ μητροπολιτικὸ μέγαρο καὶ στὸν καθεδρικὸ ναὸ ἢ σὲ κάποιον προσκυνηματικὸ καὶ δὲν βλέπει μὲ τὸ ἴδιο ἐνδιαφέρον ὁλόκληρη τὴν περιφέρειά του, μέχρι καὶ τὸ τελευταῖο ἐξωκκλήσι, δὲν εἶναι ἄξιος τῆς ἀποστολῆς του.

Πολλὰ ἔργα ποὺ γίνονται στὶς ἐνορίες χρηματοδοτοῦνται ὄχι ἀπὸ τὸ πενιχρὸ παγκάρι, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἀξιοσύνη καὶ τὸν ἐνάρετο βίο τῶν ἐφημερίων. Οἱ ἐνορίτες γνωρίζουν, ἔχουν ἐμπιστοσύνη καὶ προσφέρουν χρηματικὰ ποσά, ποὺ δὲν θέλουν νὰ γίνονται εὐρέως γνωστά, γιὰ τὴν πραγματοποίηση τῶν ἔργων. Αὐτὰ προφανῶς τὰ χρήματα εἶναι ἁμαρτία νὰ πηγαίνουν στὴ μητρόπολη.

Εφημερίδα Ορθόδοξος Τύπος