Ἀρχιμ. π. Φρουμέντιος Δημητρίου:ΓΡΑΠΤΟΝ Θ. ΚΗΡΥΓΜΑ

 ΓΡΑΠΤΟΝ Θ. ΚΗΡΥΓΜΑ

Ὁ πλούσιος νέος ἄρχοντας τῆς σημερινῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς, ἀφοῦ εἶχε βολευτεῖ ἄνετα ἐδῶ στή γῆ, ἤθελε νά ἐπιτύχει καί τόν ὑψηλότερο τῶν στόχων, τήν αἰώνια ζωή.

Στή συνάντησή του μέ τόν Χριστό ζητοῦσε νά μάθει, ἔχοντας τόν πλοῦτο τῆς παροῦσας ζωῆς, τί θά πρέπει νά κάνει γιά νά ἀποκτήσει τήν αἰώνια ζωή. Ὁ Χριστός ἀμέσως τοῦ ὑπέδειξε τίς ἐντολές καί ὁ νέος βεβαίωσε ὅτι ὅλα τά ἔχει ἐφαρμόσει «ἐκ νεότητός του». Κατάλαβε ὅτι κάτι περισσότερο ἀπαιτεῖται.

Ὁ Χριστός βλέποντας τόν εἰλικρινή πόθο τοῦ πλούσιου νέου, τοῦ εἶπε : «Ἕνα ἀκόμη σοῦ λείπει : πούλησε ὅλα ὅσα ἔχεις καί δῶσε τα στούς πτωχούς, κι ἔτσι θά ἔχεις θησαυρό στόν οὐρανό· κι ἔλα νά μέ ἀκολουθήσεις».

Ἡ πρόταση ὅμως αὐτή ξεπερνᾶ τίς προσδοκίες τοῦ νέου, καί τοῦ φαίνεται ἀδιανόητο ὅτι ἡ αἰώνια ζωή ἐξαρτᾶται ἀπό τή στάση του ἀπέναντι στόν πλοῦτο του.

Ἐνῶ καταλαβαίνει καλά ὅτι ὁ πλοῦτος δέν μεταβιβάζεται στήν αἰώνια ζωή, ἀλλά παραμένει στήν πρόσκαιρη ζωή, δέν μπορεῖ νά ξεφύγει ἀπό τόν κλοιό τοῦ ὑλικοῦ πλούτου καί ἀποχωρεῖ λυπημένος.

Ἄν προσέξουμε καλά τό ἀληθινό νόημα τῆς περικοπῆς, ἡ πώληση τῶν ὑπαρχόντων δέν εἶναι προϋπόθεση νά ἀκολουθήσει κανείς τόν Χριστό, ἀλλά συνέπεια αὐτῆς τῆς ἀπόφασης. Πρῶτα πιστεύει (ἀγαπᾶ - ἐμπιστεύεται) κάποιος τόν Χριστό καί μετά τόν ἀκολουθεῖ. Ἀκολουθώντας εἰλικρινά τόν Χριστό, εἶναι πρόθυμος γιά κάθε θυσία.

Καί σήμερα ἀκριβῶς, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία τιμᾶ ἕναν τέτοιον ἄνθρωπο, τόν Ὅσιο Στυλιανό τῆς Παφλαγονίας, πού ἔζησε τόν 4ο αἰώνα.

Ὁ Ὅσιος Στυλιανός πού καταγόταν ἀπό πλούσια οἰκογένεια, ἀντίθετα ἀπό τόν πλούσιο τῆς σημερινῆς περικοπῆς, πούλησε τήν περιουσία του καί μοίρασε στούς φτωχούς τά χρήματα γιά νά ἀφοσιωθεῖ στόν Χριστό.

Ἀδελφοί μου, τελειώνοντας πρέπει νά τονίσουμε ὅτι, ἡ ἀκολουθία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἐκεῖνο πού ποθοῦσε ὁ νέος τῆς σημερινῆς περικοπῆς, δηλαδή αἰώνια ζωή.

Αἰώνια ζωή εἶναι ἡ ἕνωσι μέ τό Θεό καί ἡ ἀναγνώριση τῆς κυριότητας τοῦ Χριστοῦ στή ζωή μας. Ἡ ἀκολουθία ὅμως τοῦ Χριστοῦ δέν γίνεται χωρίς θυσία καί μάλιστα τῶν πραγμάτων ἤ προσώπων, πού εἴμαστε προσκολλημένοι σ’ αὐτά καί ἀγαπᾶμε περισσότερο στή ζωή μας.