Αγία Μαρίνα η μεγαλομάρτυς: Η πανεύφημη νύμφη του Χριστού

Αγία Μαρίνα η μεγαλομάρτυς: Η πανεύφημη νύμφη του Χριστού

ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ Η ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ:  Η ΠΑΝΕΥΦΗΜΗ ΝΥΜΦΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

     ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ, Θεολόγου - Καθηγητού

       Οι γυναίκες Μάρτυρες της Εκκλησίας μας δεν υστέρησαν σε ηρωικό φρόνιμα από τους άνδρες. Υπέδειξαν το ίδιο με εκείνους ηρωισμό ή και τους ξεπέρασαν πολλές φορές. Γι’ αυτό και τιμώνται το ίδιο λαμπρά με εκείνους.

     Μια από τις μεγαλομάρτυρες γυναίκες είναι και η αγία Μαρίνα. Γεννήθηκε στην Αντιόχεια της Πισιδίας της Μ. Ασίας περί το 255 μ. Χ. από επιφανείς γονείς. Ο πατέρας της ονομαζόταν Αιδέσιος ήταν ο επίσημος ιερέας των ειδώλων της περιοχής. Η μητέρα της πέθανε λίγες μέρες μετά τη γέννα της μονάκριβης κόρης της, την οποία ονόμασαν Μαρίνα. Ο πατέρας της, μη μπορώντας να φροντίσει το βρέφος το παρέδωσε σε μια γυναίκα έξω από την πόλη για να το φροντίζει μέχρι να μεγαλώσει. Η γυναίκα αυτή ήταν κρυφή και ένθερμη Χριστιανή. Η μικρή Μαρίνα άκουγε στο χριστιανικό εκείνο σπίτι να μιλούν για το Χριστό και να τον λατρεύουν με ευλάβεια και σεμνότητα. Άκουγε ιστορίες για τη θαυμαστή ζωή του, για τα θαύματά του, για τη διδασκαλία του, για τη σταύρωσή του, για την ανάστασή του και τη θεία ανάληψή τους στους ουρανούς. Η παιδική και αθώα ψυχή της απομνημόνευε με θαυμαστό τρόπο ό, τι έβλεπε και άκουγε στο ευλογημένο εκείνο σπιτικό. Συγκινούνταν αφάνταστα με το πάθος του Χριστού. Όταν κατάλαβε, ρωτούσε λεπτομέρειες για τη νέα πίστη, η οποία έγινε σύντομα και δική της πίστη.

        Βρισκόμαστε στην εποχή που είναι σε πλήρη εξέλιξη οι φοβεροί διωγμοί κατά των Χριστιανών. Το νεαρό και χαριτωμένο κορίτσι άκουγε τις συζητήσεις των ευσεβών εκείνων ανθρώπων και λυπόταν αφάνταστα γι’ αυτό. Δε μπορούσε να καταλάβει ότι μπορεί να κρύβεται τόσο μεγάλο μίσος στην καρδιά του ανθρώπου, που να τον οδηγεί σε αποτρόπαια και απάνθρωπα βασανιστήρια και το θάνατο, όπως αυτά των ειδωλολατρών. Άκουγε επίσης να μιλάνε για τον σπάνιο ηρωισμό των Χριστιανών Μαρτύρων, οι οποίοι δε δείλιαζαν μπροστά στα βασανιστήρια και αρνούνταν να θυσιάσουν στα είδωλα και να απαρνηθούν την πίστη τους στο Χριστό, στο μεγάλο Θεό, που προσκυνούσαν στο ευλογημένο σπίτι που την φιλοξενούσε. Δεν άργησε να καλλιεργηθεί στην άγουρη νεανική της ψυχή ένας μεγάλος θαυμασμός για τους Χριστιανούς Μάρτυρες.

     Όταν έγινε δεκαπέντε χρονών άρχισε να εκδηλώνει ανοιχτά την επιθυμία της να γίνει Χριστιανή. Μιλούσε με σεβασμό και δέος για το Χριστό, τον οποίο θεωρούσε τον μόνο αληθινό Θεό, ο οποίος έγινε άνθρωπος, για να σώσει το ανθρώπινο γένος. Μιλούσε με θέρμη για τη νέα πίστη και το Χριστό στις φίλες της και πολλές τις έπεισε να γίνουν και εκείνες Χριστιανές. Αλλά φήμες σαν κι αυτή της μεταστροφής στον Χριστιανισμό όχι μόνο διαδίδονταν ταχύτατα, αλλά είχε τρομακτικές συνέπειες. Έτσι και με τη Μαρίνα. Έφτασε στ’ αυτιά του ειδωλολάτρη ιερέα πατέρα της η φήμη ότι η κόρη του συμπαθεί τους Χριστιανούς. Έστειλε ανθρώπους και την έφεραν κοντά του. Προσποιήθηκε ότι δε γνώριζε τίποτα για τις φήμες και άρχισε να την καλοπιάνει για να θυσιάσει στους «θεούς» του. Εκείνη τότε, με θαυμαστό θάρρος ομολόγησε την πίστη της στο Χριστό και στηλίτευσε την πίστη του στους ψεύτικους και δαιμονικούς «θεούς» του.   

      Ο φανατικός ειδωλολάτρης πατέρας της έγινε θηρίο από το θυμό του. Δεν ήθελε ούτε να την αντικρύσει κατά πρόσωπο. Αλλά και η νεαρή Μαρίνα κατάλαβε ότι ήταν ανώφελο να τον νουθετεί. Παράλληλα γιγάντωσε μέσα της η επιθυμία να μαρτυρήσει και αυτή για το Χριστό.

      Βρισκόμαστε στο έτος 270, όπου έπαρχος στην Πισιδία ήταν ο θηριώδης και φανατικός ειδωλολάτρης Ολύβριος, ο οποίος μισούσε θανάσιμα τους Χριστιανούς και τους καταδίωκε ως επικίνδυνους  εχθρούς της αυτοκρατορίας. Όταν έφτασε στην  Αντιόχεια, έμαθε για την κόρη του ειδωλολάτρη ιερέα, η οποία έγινε Χριστιανή και παρασύρει και άλλους στην πίστη της. Διέταξε να τη δέσουν  και να τη φέρουν μπροστά του. Εκείνη στάθηκε με θάρρος μπροστά του και ομολόγησε με όλη τη δύναμη της ψυχής της το Χριστό. Ο έπαρχος με κολακείες προσπαθούσε να της αλλάξει γνώμη, αλλά εκείνη έμεινε σταθερή στην ομολογία της. Τοτε άρχισαν οι απειλές και τα βασανιστήρια. Όλη τη μέρα τη βασάνιζαν και το βράδυ την έκλειναν στη φυλακή χωρίς τροφή και νερό. Η Μαρίνα προσευχόταν αδιάκοπα. Τη νύχτα ερχόταν ο διάβολος με διάφορες φοβερές μορφές για να τη φοβίσει, αλλά τον  απωθούσε με το σημείο του σταυρού.

      Κατόπιν της ξέσκιζαν τις σάρκες με σιδερένια νύχια και την  χτυπούσαν αλύπητα με σιδερένια αγκαθωτά ραβδιά. Της έκαιγαν το πληγωμένο σώμα με αναμμένους πυρσούς, τη βουτούσαν σε λέβητα με καυτό υγρό. Εκείνη τα υπέμεινε όλα με ηρωισμό και καρτερία. Πλήθος κόσμου παρακολουθούσε τα μαρτύριά της και απορούσαν πως ένα δεκαπεντάχρονο κορίτσι υπέμεινε τέτοια βασανιστήρια και αντί για κραυγές και κατάρες να προσεύχεται και να συγχωρεί τους βασανιστές της. Περισσότερο απ’ όλα θαύμαζαν το γεγονός ότι τη νύχτα θεραπεύονταν εντελώς από τις πληγές της. Γι’ αυτό πολλοί αποφάσιζαν να ασπασθούν την πίστη της Μαρίνας. Χιλιάδες άνθρωποι μεταστράφηκαν από την ομολογία και τον ηρωισμό της χριστιανής κόρης.

        Διέταξε και πάλι ο έπαρχος να την οδηγήσουν μπροστά του, μήπως και την μετέπειθε για ύστατη φορά. Αλλά και πάλι εκείνη φώναζε με όλη της δύναμη την πίστη της στον αληθινό Θεό. Την ίδια στιγμή έγινε σεισμός και ακούστηκε υπερκόσμια φωνή ότι περιμένει τη Μάρτυρα να της χαρίσει τον αιώνιο και αμάραντο στέφανο της δόξης. Το γεγονός αυτό έκαμε να μεταστραφούν δεκαπέντε χιλιάδες άνθρωποι στον Χριστιανισμό. 

       Βλέποντας ο έπαρχος ότι μάλλον ζημία προξενούσε στους ειδωλολάτρες, διέταξε να αποκεφαλίσουν την δεκαπεντάχρονη Χριστιανή και να σφάξουν αλύπητα όσους είχαν μεταστραφεί στη νέα πίστη. Μαζί με τη Μαρίνα έχασαν τη ζωή τους περισσότεροι από δεκαπέντε χιλιάδες Χριστιανοί της επαρχίας Πισιδίας, των οποίων τη μνήμη εορτάζουμε την 16η Ιουλίου, ενώ τη μνήμη της αγίας Μαρίνας στις 17 Ιουλίου.