Στον πηγαιμό για την Αγία Ειρήνη του Κάβο Μαλέα
Ήταν παράξενο εκείνο το βράδυ του Σεπτέμβρη. Ονειρεύτηκα τον Μαλέα τον γιο του Πελασγού να με καλεί να επισκεφθώ τον τόπο του.
Βασιλεία Αργυροπούλου | 23/07/20
Τον Οδυσσέα να τιθασεύει τα κύματα και τους ανέμους του Κάβο Μαλιά προσπαθώντας να γυρίσει στην Ιθάκη. Πειρατικά πλοία να είναι αραγμένα στις απότομες ακτές του. Ερημίτες και αγίους να προσεύχονται στα βλοσυρά του βράχια. Ονειρεύτηκα ένα εκκλησάκι να παλεύει με τα κύματα…Άνοιξα ξαφνικά τα μάτια μου. Βρέθηκα ξαπλωμένος στον καναπέ του σαλονιού ανάμεσα σε χάρτες και βιβλία για ταξιδιωτικούς προορισμούς. Και τότε το μάτι μου έπεσε σε μια φωτογραφία της Αγίας Ειρήνης του Κάβο Μαλέα, του Κάβο του Αγίου Αγγέλου, ένα ξωκκλήσι στο νοτιοανατολικότερο άκρο της Ευρώπης. Εκεί που αγκαλιάζονται τρία πελάγη, το Ιόνιο, το Κρητικό και το Αιγαίο. Εκείνη την στιγμή αισθάνθηκα πως είχα βρει τον προορισμό του επόμενου ταξιδιού μου.
Έφθασα στην Νεάπολη η Βάτικα, κωμόπολη κτισμένη πάνω στην Αρχαία πόλη Βοίαι, κατηφορίζοντας τον δρόμο από την Σπάρτη με το λεωφορείο της γραμμής. Η αύρα της θάλασσας με χαίδεψε στο μέτωπο. Εκεί με περίμενε ο φίλος μου ο Παναγιώτης που του έμελλε να γίνει ο οδηγός μου. Δεν άντεξα στον πειρασμό να κάνω μια βόλτα στην αχανή παραλία της. Τα φώτα της πόλης αντανακλούσαν πάνω στην ήρεμη θάλασσα. Το σούρσιμο των κυμάτων έφθανε σα μουσική στα αυτιά μου. Το άγαλμα του Βατικιώτη θαλασσινού με κάρφωνε με το βλέμμα του…
Την άλλη μέρα το πρωί ξεκινήσαμε από το Λάχι, ένα αμφιθεατρικό χωριό και κατευθυνθήκαμε προς τον Άγιο Νικόλαο. Χωριό κτισμένο στη νότια πλευρά του όρους Κριθίνα. Στον δρόμο οι μυρωδιές από θυμάρι και ρίγανη μου έσπαγαν τη μύτη.΄Ακουσα από τον Παναγιώτη ιστορίες για το απολιθωμένο δάσος, το σπήλαιο της Καστανιάς και το αναρριχητικό πάρκο. Φθάνοντας στην Αγία Μαρίνα είχα δύο επιλογές. Η πρώτη ήταν να ακολουθήσω το μονοπάτι Δ14 και η δεύτερη να κατέβω στον προφήτη Ηλία και να πάρω το καραβάκι. Διάλεξα την πρώτη. Για πότε βρέθηκα να ακροβατώ ανάμεσα στα αποστεωμένα βράχια και τη φουρτουνιασμένη θάλασσα δεν το κατάλαβα. Βλάστηση ελάχιστη.
Ο δυνατός αγέρας σφύριζε στα αυτιά μου. Μια αλκυόνη έκανε βουτιά προσπαθώντας μάταια να βρει τον αγαπημένο της σύντροφο. Και εκεί που νόμιζα πως δεν άντεχα άλλο την αντίκρυσα. Μου κόπηκε η ανάσα. Ντυμένη στα λευκά, σμηλεμένη πάνω στα βράχια, αγέρωχη και ταπεινή ταυτόχρονα με περίμενε να χτυπίσω την καμπάνα της.
Η ενέργεια του χώρου με διαπέρασε μέχρι το μεδούλι. Ασκηταριά και κελιά σπαρμένα στη γύρω περιοχή έδιναν μια απόκοσμη ατμόσφαιρα. Λίγα βήματα πιο πάνω σκαμμένη στο βράχο βρισκόταν η σκήτη του Αγίου Θωμά του εν Μαλέω. Αυτό λοιπόν ήταν το μικρό Άγιο Όρος της Πελοποννήσου. Η αίσθηση ότι πατούσα σε αγιασμένα χώματα μου έφερνε συγκίνηση. Καθήσαμε να ξαποστάσουμε έξω από τα φιλόξενα κελλάκια της Αγίας Ειρήνης.
Οι χαρουπιές μας χάριζαν την σκιά τους.. Ένα ζευγάρι κοράκια, το μοναδικό του τόπου μας καλωσόρισε. Άκουσα πως στην περιοχή μπορούσες να συναντήσεις κορμοράνους, πέρδικες, τσακάλια, αλεπούδες και αγριοκάτσικα. Μας πήρε το βράδυ. Τα αστέρια έσκαγαν ένα ένα στον ουρανό και λαμπύριζαν σαν λαμπιόνια πάνω στη σκοτεινή θάλασσα. Σήκωνες τα χέρια σου και τα άγγιζες, εάν ήθελες. Σου άνοιγαν τον δρόμο για άλλους κόσμους. Ένα χαμόγελο αγαλλίασης τρύπωσε στα χείλη μου…
Δεν υπάρχουν σχόλια