Πρωτ. π. Π.Μαριᾶτος: ΓΡΑΠΤΟΝ Θ. ΚΗΡΥΓΜΑ Τό θαῦμα καί ἡ συλλογική Πίστη

 ΓΡΑΠΤΟΝ Θ. ΚΗΡΥΓΜΑ

Τό θαῦμα καί ἡ συλλογική Πίστη

Ὅταν, Χριστιανοί μου, ὁ Ἀπόστολος Πέτρος εἶχε συλληφθεῖ καί φυλακισθεῖ, καθώς μᾶς διηγοῦνται οἱ «Πράξεις τῶν Ἀποστόλων», «προσευχή ἦν ἐκτενής γινομένη ὑπό τῆς Ἐκκλησίας πρός τόν Θεόν ὑπέρ αὐτοῦ».

Δηλαδή συνεχής καί ἐκτεταμένη προσευχή γινόταν στήν πρώϊμη Ἐκκλησία γιά τόν Πέτρο. Καί ὁ Πέτρος ἐλευθερώθηκε.

Ἡ συλλογική, πράγματι, προσευχή τῶν πιστῶν τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἐκείνη πού εἰσακούεται ἀπό τόν Θεό, πολύ περισσότερο από τήν ὅποια ἀτομική δέηση. Γι’ αὐτό καί στίς ἱερές Ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας μας οἱ αἰτήσεις γιά τούς ἄλλους εἶναι πυκνές.

Δέεται ἡ Ἐκκλησία ὑπέρ τοῦ κόσμου καί τῆς εἰρήνης, ὑπέρ τῆς σωτηρίας μας, ὑπέρ τοῦ Ἐπισκόπου μας καί τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου, ὑπέρ τῆς εὐφορίας τῶν καρπῶν τῆς γῆς, ὑπέρ τῶν νοσούντων, ὑπέρ τῶν ὁδοιπορούντων, ὑπέρ τῶν ναυτικῶν, ὑπέρ τῶν αἰχμαλώτων. Ἡ δέ Θεία Λειτουργία τοῦ Μεγάλου Βασιλείου (πού τελεῖται στίς Κυριακές τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς) περιλαμβάνει δεήσεις μέ ἐκτενῆ ἀναφορά σέ κάθε πτυχή τῆς ζωῆς μας.

Ὁ τρόπος τῶν ἱκεσιῶν στήν Θεία Λατρεία εἶναι συντονισμένος καί πιστός στήν προτροπή Του : «Ὅπου εἰσί δύο ἤ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τό ἐμόν Ὄνομα, ἐκεῖ εἰμί ἐγώ ἐν μέσῳ αὐτῶν».

Αὐτή ἡ δύναμη τῆς συλλογικῆς Πίστης ἀποτυπώνεται καί στό σημερινό Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα. Ὅταν ὁ Ἰησοῦς βρέθηκε σ’ ἕνα σπίτι τῆς Καπερναούμ, ὁ κόσμος πού ἔτρεξε νά Τόν δεῖ καί νά Τόν ἀκούσει, δημιούργησε ἀδιαχώρητο. Δέν μποροῦσε κανείς νά περάσει ἀπό τήν πόρτα. Τότε τέσσερις θαρραλέοι φίλοι κουβάλησαν τόν δικό τους παράλυτο στήν στέγη! Καί ἀφαιρώντας τά κεραμίδια, κατέβασαν μέ σχοινιά τόν ἄνθρωπο μπροστά στόν Χριστό.

Κι Ἐκεῖνος «ἰδών τήν πίστιν αὐτῶν» ἐθεράπευσε τόν ἀνήμπορο δυστυχῆ. Οἱ καραδοκοῦντες Φαρισαῖοι σκέφτηκαν ὑποκριτικά: -Γιατί νά λέει «ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι»; Θεός εἶναι;

Καί ὁ Ἰησοῦς γνωρίζοντας τίς σκέψεις τους, τούς ἀποστόμωσε, δείχνοντας μέ τήν θεραπεῖα τοῦ παραλυτικοῦ πώς Αὐτός μέν εἶναι Θεός, προϋπόθεση δέ τῆς σωματικῆς ἰάσεως εἶναι ἡ ἀπελευθέρωση ἀπό τήν ἁμαρτία.

Τό στοιχεῖο δέ πού κίνησε τήν εὐσπλαγχνία τοῦ Κυρίου ἦταν ἡ συλλογική πίστη τῶν τεσσάρων φίλων (ἐνῶ γιά τόν ἴδιο τόν ἄρρωστο δέν γνωρίζουμε πόσο πίστευε στόν Χριστό). Γι’ αὐτό, ἄλλωστε, δέν εἶπε «ἡ πίστις σου σεσωκέ σε» ὅπως σέ ἄλλα θαύματά Του.

Θά προσπαθήσουμε ἆραγε οἱ σημερινοί Χριστιανοί, συνειδητά, στίς δεήσεις τῆς Ἐκκλησίας μας νά λέμε μ’ ἕνα στόμα καί μιά καρδιά ἕνα ἀληθινό «Κύριε ἐλέησον»; …

Πρωτ. π. Π.Μαριᾶτος