Πρωτ. π. Π.Μαριᾶτος:Ὁ «πλησίον»

 

ΓΡΑΠΤΟΝ Θ. ΚΗΡΥΓΜΑ

Ὁ «πλησίον»

     Δέν ἀπάντησε ὁ Χριστός, ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, στό ἐρώτημα τοῦ Νομικοῦ «ποιός ἦταν πλησίον» του. Ἀλλά παίρνοντας ἀφορμή ἀπό τόν σκεπτικισμό του, ἀνέπτυξε τήν (κορυφαῖα ἴσως) παραβολή τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτη.
     Στό τέλος ρώτησε τόν Νομικό: «Ποιός λοιπόν ἀπό τούς τρεῖς νομίζεις ὅτι ἔγινε πλησίον γιά τόν ἄνθρωπο πού ἔπεσε στούς ληστές;». Δηλαδή, ἀπέναντι στήν καθηκοντολογική ἀντίληψη πώς ἀγαπᾶμε μόνον κάποιον πού εἶναι κοντά μας, δικός μας, ὁ Ἰησοῦς ἀνατρέπει ὅλα τά δεδομένα τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου καί τῆς ἐποχῆς Του, γιά τήν ἔννοια τῆς ἀγάπης.

     Δέν ψάχνει ὁ πιστός τοῦ Χριστοῦ νά βρεῖ κάποιον γιά νά τόν ἀγαπήσει. Ἀγαπάει ἀπροϋπόθετα!.. Σέ ἀντίθετη θεώρηση πιθανόν νά αἰσθάνεται δικαιωμένος κι ἄς μήν ἀγαπάει! Ἰδίως ἄν δέν βρίσκει «πλησίον». Εἶναι γνωστό -καί καυστικό- τό ἐρώτημα: «Τί θά γινόμαστε χωρίς φτωχούς!».
     Καί οἱ μέν φτωχοί πάντα θά ὑπάρχουν. Καί οἱ ἀσθενεῖς. Καί οἱ μόνοι τους. Καί θά μένουν στή δυστυχία τους καί τά βάσανα καί τούς πόνους, ἄν οἱ Χριστιανοί ψάχνουν γιά «πλησίον». Ἔχοντας μάλιστα τήν ψευδαίσθηση πώς κάναμε τό καθῆκον μας, ἀφοῦ ἀγαπᾶμε τόν Θεό καί ξεχνώντας τήν ὑπόδειξη τοῦ Ἰωάννη, τοῦ ἠγαπημένου Μαθητή: «πῶς λές ὅτι ἀγαπᾶς τόν Θεό, πού δέν βλέπεις καί τόν ἀδελφό σου, πού βλέπεις, τόν μισεῖς;». Γι’ αὐτό καί ὁ Κύριος, μέ τήν παραβολή τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτη, δείχνει τήν ρίζα τῆς ἀληθινῆς ἀγάπης : -Μή ψάχνεις γιά «πλησίον». Γίνε πλησίον.
     Αἴρεται ἔτσι, Χριστιανοί μου, κάθε φραγμός ἀνασταλτικός τῆς ἀγάπης. Οὔτε συμπάθειες, οὔτε κοινές ἀντιλήψεις, οὔτε φυλετικές διακρίσεις, οὔτε ἀδικίες εἰς βάρος μας, οὔτε κοινωνικές διαφορές, οὔτε, τέλος, οἰκονομικά μεγέθη εἶναι ἱκανά νά μᾶς ἀποτρέψουν νά ἀγαπᾶμε.
     Μιμούμενοι τόν κατ’ ἐξοχήν «Καλόν Σαμαρείτη» τόν Ἰησοῦ, πού τήν «ψυχήν Αὐτοῦ δέδωκεν» ἐπί τοῦ Σταυροῦ ὑπέρ τῶν φίλων Του, ἄς συνειδητοποιήσουμε τήν διαφορά:
     Ἄλλη ἡ ἀγάπη τοῦ καθήκοντος, πού ψάχνει γιά «πλησίον», καί ἄλλη ἡ ἀγάπη τῆς καρδιᾶς μας, πού μᾶς μεταμορφώνει σέ «πλησίον»…

Πρωτ. π. Π.Μαριᾶτος