Θανάσης Μαυρίδης:Αξίζει, παιδί μου, τον κόπο να γίνεις «μπάτσος»;

 

Για να γίνει κανείς αστυνομικός θα πρέπει να πετύχει σπουδαίους βαθμούς στις πανελλαδικές εξετάσεις. Ανάλογους με εκείνους που θα ήθελε για να μπει σε μια ανώτερη οικονομική σχολή. Στην αστυνομία τους ωθεί η αίσθηση του καθήκοντος, ότι προσφέρουν στην πατρίδα και στους συμπολίτες τους και η υπόσχεση μιας σίγουρης επαγγελματικής πορείας. Όλα καλά, αρκεί να μη γίνει η στραβή στη βάρδια τους. Τότε μπορεί από αστυνομικοί να γίνουν «μπάτσοι» ή ακόμη και νεκροί μπάτσοι…

Οι αστυνομικοί οπλοφορούν, αλλά όταν χρησιμοποιούν το όπλο τους κινδυνεύουν με σκληρές ποινές. Είναι παλιά αυτή η ιστορία και κάθε φορά που ένας εγκληματίας πέφτει νεκρός από τα πυρά των αστυνομικών προκύπτει η ίδια συζήτηση, για το αν πρέπει ή δεν πρέπει να οπλοφορούν οι αστυνομικοί. Η κριτική προέρχεται κυρίως από την αριστερά και είναι κατάλοιπο μιας εποχής που οι κομμουνιστές ήταν μόνιμα διωκόμενοι από τις αρχές. Ο αστυνομικός που κτυπούσε την πόρτα του σπιτιού ενός αριστερού δεν το έκανε για να του δώσει ανθοδέσμη ή να του πει τα κάλαντα.

Με αυτά και με εκείνα φτάσαμε έπειτα από χρόνια σε μία προβληματική αστυνομία. Όχι, γιατί δεν έχει καλά στελέχη και μορφωμένα παιδιά. Κάθε άλλο! Κοιτάξτε τις βάσεις των Πανελλαδικών για να μιλήσουμε για μορφωτικό επίπεδο. Αλλά τα παιδιά αυτά μπαίνουν αργά ή γρήγορα στον … σωστό δρόμο. Μαθαίνουν ότι ο υπερβολικός ζήλος μπορεί να τους κοστίσει την καριέρα ή ακόμη και τη ζωή τους.

Υπάρχουν περιστατικά αστυνομικής βίας; Ασφαλώς και υπάρχουν. Αλλά είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Κι οπωσδήποτε δεν είναι φαινόμενο αστυνομικής βίας η προσπάθεια επτά αστυνομικών να σταματήσουν έναν κλέφτη. Την επόμενη φορά που μια άλλη ομάδα αστυνομικών θα κληθεί να αντιμετωπίσει κλέφτες, θα ξέρει πολύ καλά τι θα πρέπει να κάνει. Θα κάνει πως δεν άκουσε και θα αναζητήσει τον κοντινότερο «Γρηγόρη» για καφέ. Οι επτά αστυνομικοί, πάντως, έμαθαν με τον πιο σκληρό τρόπο. Κατηγορούνται για ένα έγκλημα που δεν έκαναν και έμειναν ακάλυπτοι. Από την υπηρεσία, από τον υπουργό, από την κυβέρνηση. Τους κάλεσαν, λέει, από το Κέντρο να σταματήσουν την καταδίωξη. Και εκεί αρχίζουν τα σενάρια αν υπάκουσαν ή όχι στη διαταγή ή αν την άκουσαν ή όχι. Πολύ ωραίος τρόπος για να μετατοπίσουμε τη συζήτηση. Μόνο και μόνο αυτές οι αναφορές δημιουργούν μια αίσθηση για το που πάει το πράγμα…

Τα δικαιώματα των Ρομά δεν είναι προς διαπραγμάτευση, όπως και τα δικαιώματα όλων των μειονοτήτων. Αλλά είναι τελείως παράλογο να θεωρείται φυσιολογικό για έναν Ρομά να κλέβει και να επιδεικνύει τα λάφυρα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Είναι αδιανόητο να μην μπορεί κανείς να πλησιάσει σε ορισμένες περιοχές που έχουν μεταβληθεί σε γκέτο και σε μικρά αυτόνομα κρατίδια ανομίας. Μία φιλελεύθερη δημοκρατία έχει καθήκον να υπερασπιστεί τα δικαιώματα κάθε πολίτη, αλλά ταυτόχρονα και την εφαρμογή του Νόμου. Να μην επαναλαμβάνουμε τα βασικά…

Αλήθεια, αξίζει τον κόπο για ένα νέο παιδί να μπει σε όλη αυτή τη «συλλογιστική», να επιλέξει να εισαχθεί στα σώματα ασφαλείας και όχι σε κάποια άλλη σχολή; Το ηθικό δίδαγμα από τα γεγονότα του Περάματος είναι «ου μπλέξεις»! Μπορεί κάποιος να είναι άριστος σπουδαστής, άριστος αστυνομικός, αλλά κακός πολιτικός. Στη σχολή δεν του έμαθε κάποιος ότι η πολιτική είναι το μεγαλύτερο προτέρημα για ένα αστυνομικό. Αν το ήξερε, θα γνώριζε ότι στο τέλος θα μείνει μόνος και απροστάτευτος…

Θανάσης Μαυρίδης

thanasis.mavridis@liberal.gr