Αναγνώστρια:Η γενιά μας καίγεται σιωπηλά.

Η γενιά μας καίγεται σιωπηλά.

Στα στενά, στα δωμάτια, στα σκοτεινά πάρτι. Ο μπάφος γίνεται καταφύγιο, το αλκοόλ παρηγοριά, τα χάπια υποκατάστατο ζωής. Κι όμως, τίποτα από αυτά δεν γεμίζει το κενό· απλώς το διευρύνει.

Κάθε τζούρα, κάθε γουλιά, κάθε «γραμμή» είναι μια υπογραφή στο ίδιο συμβόλαιο: μια συμφωνία με την αυτοκαταστροφή.
Οι νέοι, αντί να χτίζουν, γκρεμίζουν. Αντί να ανοίγουν δρόμους, βαδίζουν σε μονόδρομο. Και στο βάθος, καμία έξοδος. Μόνο τοίχος.

Δεν είναι επανάσταση να καίγεσαι εκ των έσω. Δεν είναι ελευθερία να παραδίδεσαι στη φυλακή των ουσιών. Είναι ήττα, ντυμένη σαν απόδραση.

Οι μέρες περνούν, τα όνειρα λιγοστεύουν, κι ό,τι μένει είναι ένα βλέμμα θολό, μια καρδιά κουρασμένη πριν την ώρα της, μια γενιά που ματώνει σιωπηλά.

Αυτό δεν είναι ζωή. Είναι προθάλαμος θανάτου.
Και το χειρότερο; Τον έχουμε βαφτίσει «διασκέδαση».

Αναγνώστρια