ΠΑΠΙΚΗ ΣΥΝΟΔΙΚΟΤΗΤΑ: ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΚΑΛΟΣΤΗΜΕΝΗ ΠΑΓΙΔΑ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 29η Ιανουαρίου 2024

ΠΑΠΙΚΗ ΣΥΝΟΔΙΚΟΤΗΤΑ: ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΚΑΛΟΣΤΗΜΕΝΗ ΠΑΓΙΔΑ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Έχουμε αναφερθεί και άλλοτε στην αλλοτριωμένη «Συνοδικότητα» του Παπισμού, η οποία ουδεμία σχέση έχει με την γνήσια Συνοδικότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, με το ευλογημένο Συνοδικό Σύστημα και Πολίτευμά της. Και τονίσαμε ότι το πολίτευμα του Παπισμού δεν είναι τίποτε άλλο από μια απομίμηση του στυγνού και απάνθρωπου φεουδαρχικού καθεστώτος, που επεκράτησε στην φραγκοκρατούμενη Ευρώπη. Αφότου οι αιρετικοί Φράγκοι κατέλαβαν τον παλαίφατο πατριαρχικό θρόνο της Δύσεως, επέβαλαν με φωτιά και τσεκούρι τις αιρετικές τους δοξασίες, με κυριότερες τις πλάνες του παπικού «πρωτείου» και του παπικού «αλαθήτου», που επέφεραν καίριο πλήγμα στον Συνοδικό Θεσμό διοικήσεως της Εκκλησίας. Η εκκλησιαστική ιστορία περιγράφει με τα πλέον μελανά χρώματα το φρικώδες εκκλησιαστικό καθεστώς στην φραγκοκρατούμενη Ευρώπη. Ο αυτοκράτορας των Φράγκων, όταν εγκαταστάθηκε στη Ρώμη και κατέλαβε το Πατριαρχείο της Δύσεως, προσέλαβε και την εκκλησιαστική εξουσία του «Πάπα» και αναγορεύτηκε ως ο υπέρτατος παγκόσμιος μονάρχης και ταυτόχρονα «αντιπρόσωπος του Θεού στη γη». Πιο κάτω από τον «Πάπα», που βρισκόταν στην κορυφή της εκκλησιαστικής Ιεραρχίας, υπήρχαν οι καρδινάλιοι, οι πρίγκιπες της «εκκλησίας», (μέλη της σημερινής ρωμαϊκής Κουρίας), που προέρχονταν από τις τάξεις των «ευγενών» και αποκτούσαν εκκλησιαστικά αξιώματα με βία, απάτη και χρηματισμό, ζώντας άσωτη ζωή, ανάλογη με εκείνη των υπολοίπων «ευγενών». Μετά από αυτούς υπήρχαν οι λοιποί «επίσκοποι», που προέρχονταν και αυτοί από τις τάξεις των ευγενών και ήταν γαιοκτήμονες. Κάτω από αυτούς οι πιστοί της παπικής «εκκλησίας», οι οποίοι ζούσαν ως δουλοπάροικοι, χωρίς ελευθερία λόγου, χωρίς ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά μόνο με υποχρεώσεις. Αυτή περίπου ήταν η διοικητική διάρθρωση του Παπισμού: Η επιβίωση του εφιαλτικού φραγκικού Φεουδαρχισμού, στην οποία δεν υπάρχει ίχνος Συνοδικότητος.

Το «Πρωτείο του επισκόπου Ρώμης», αποτελεί μέχρι σήμερα το βασικότερο δόγμα πίστεως στον Παπισμό, το οποίο μαζί με το «αλάθητο», καταλύει κάθε ίχνος Συνοδικότητος, διότι τοποθετεί τον «Πάπα» υπεράνω όλων των Συνόδων, ακόμα και των Οικουμενικών, υποβιβάζοντας τις Συνόδους σε απλά συμβουλευτικά όργανά του. Είναι πολύ χαρακτηριστική η δήλωση του Ντον Μπόσκο, που τιμάται από τον Παπισμό ως άγιος, ο οποίος είπε: «Ο Χριστός ύψωσε τον πάπα υπεράνω των προφητών, του Προδρόμου Ιωάννου, των Αγγέλων. Ο Ιησούς ανέβασε τον πάπα

στο ύψος του Θεού… Ο ίδιος ο Πίος Θ΄ εθεωρείτο κάτοχος θαυματουργικής δυνάμεως»1.

Αντίθετα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, Συνοδικότητα σημαίνει την ισότιμη συμμετοχή όλων των Επισκόπων στην διοίκηση της Εκκλησίας και την από κοινού λήψη αποφάσεων, στις εν Αγίω Πνεύματι Άγιες Συνόδους, όπου η ψήφος του κάθε Επισκόπου, ή εκπροσώπου του, έχει την ίδια αξία με τις ψήφους των άλλων συμμετεχόντων. Σημαίνει ακόμη ότι κανένα εκκλησιαστικό πρόσωπο, ούτε καν ο Οικουμενικός Πατριάρχης, δεν μπορεί να θεωρηθεί αλάθητη αυθεντία και να τεθεί υπεράνω των αγίων Συνόδων. Η ψήφος όλων των Επισκόπων έχει την ίδια ισχύ με αυτή του Οικουμενικού Πατριάρχη, ο οποίος απλά προεδρεύει των Οικουμενικών Συνόδων. Τελικός κριτής, ακόμη και των Οικουμενικών Συνόδων είναι ο πιστός λαός του Θεού. Είναι η γρηγορούσα εκκλησιαστική συνείδηση του κάθε πιστού και φωτισμένου μέλους της Εκκλησίας, το οποίο μυστικά «πληροφορείται», διά της Χάριτος του αγίου Πνεύματος, για την γνησιότητα, ή μη της κάθε Συνόδου.

Όπως είναι γνωστό, η Ορθόδοξη Εκκλησία ξεκίνησε από το 1980 και εντεύθεν Θεολογικό Διάλογο με τους παπικούς, ο οποίος συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Ένα από τα θέματα που οπωσδήποτε έπρεπε να συζητηθούν, ήταν και το θέμα της Συνοδικότητος και της σχέσεώς του με το παπικό «πρωτείο». Το θέμα αυτό ξεκίνησε να συζητείται το 2007, (οπότε και συντάχθηκε το «κείμενο της Ραβέννας»), και συνεχίζεται να συζητείται μέχρι σήμερα επί 17 χρόνια, χωρίς όμως να έχει βρεθεί μια αμοιβαία αποδεκτή λύση. Σ’ όλο αυτό το χρονικό διάστημα έγιναν και από τις δύο πλευρές εργώδεις προσπάθειες, να εναρμονιστεί η Ορθόδοξη Συνοδικότητα με το παπικό «πρωτείο» χωρίς όμως αποτέλεσμα. Βεβαίως, θέμα εναρμονίσεως για μας τους Ορθοδόξους δεν υφίσταται, διότι πως μπορείς να εναρμονίσεις δύο μεγέθη, (Συνοδικότητα και Πρωτείο), καθ’ όν χρόνον το ένα αναιρεί το άλλο, βρίσκεται ακριβώς στον αντίποδα του άλλου;

Ωστόσο, αν για μας δεν υφίσταται θέμα εναρμονίσεως, υφίσταται όμως για τους οικουμενιστές, που προωθούν την «ένωση των Εκκλησιών» πάση θυσία και πιστεύουν ακράδαντα ότι η εν λόγω εναρμόνιση μπορεί να επιτευχθεί με συμβιβασμούς και υποχωρήσεις και από τις δύο πλευρές. Μετά τη «Σύνοδο» της Κρήτης το 2016, οπότε οι σχέσεις μας με το Βατικανό έγιναν ακόμη πιο θερμές, (καθ’ όσον αναγνωρίσαμε σ’ αυτούς πλήρη εκκλησιαστικότητα), υπάρχει ακόμη μεγαλύτερη αισιοδοξία για την εξεύρεση λύσεως αμοιβαίως αποδεκτής. Πιο συγκεκριμένα τόσον οι παπικοί όσο και οι εκ των «Ορθοδόξων» οικουμενιστές συγκλίνουν στην άποψη, ότι η μεν Ορθόδοξη Εκκλησία θα πρέπει να αναγνωρίσει την ανάγκη αποδοχής ενός πρωτείου, που δεν θα είναι απλώς πρωτείο τιμής, αλλά πρωτείο εξουσίας, οι δε παπικοί θα πρέπει να αναγνωρίσουν την ανάγκη ενίσχυσης της Συνοδικότητας. Οι παπικοί δεν έχουν καμιά αντίρρηση να ενισχυθεί η Συνοδικότητα, όχι όμως μέχρι του σημείου να καταργηθεί το παπικό «Πρωτείο».

Και ενώ σε επίπεδο Θεολογικών Διαλόγων κάπως έτσι έχουν τα πράγματα, σε λαϊκό επίπεδο το παμπόνηρο Βατικανό πασχίζει να φορέσει το προσωπείο της Συνοδικότητος και να πείσει τα μέλη της «Εκκλησίας» του, ότι έχει ανανεωθεί σημαντικά από πλευράς Συνοδικότητος. Ότι τώρα πια η Συνοδικότητα είναι «ανοικτή» όχι μόνο στον παπικό «κλήρο», αλλά και στο λαό. Αυτό το μήνυμα αγωνίζεται να περάσει, οδηγώντας «κληρικούς» και λαϊκούς σε κάποιες συνελεύσεις, που βαφτίστηκαν «σύνοδοι». Σ’ αυτές θα μπορούν να εκφράζουν σκέψεις, προτάσεις και προβληματισμούς, που θα στέλνονται στη συνέχεια στον «Πάπα», για να λάβει αυτός, και μόνον αυτός, τις όποιες αποφάσεις. Αυτή είναι η «Συνοδικότητα» που εφεύρε το Βατικανό με «Συνόδους υψηλού επιπέδου»!

Μια τέτοια «Σύνοδος» έγινε τον Οκτώβριο του 2023 και το Βατικανό φρόντισε να τη διαφημίσει τεχνηέντως ως «κάτι το πολύ σημαντικό», με παπική επιστολή προς όλη την «καθολική εκκλησία»! Σύμφωνα με δημοσίευμα της ιστοσελίδας της εν Ελλάδι «καθολικής εκκλησίας»: «Η Ολομέλεια της Συνόδου για τη Συνοδικότητα, με επιστολή της που δημοσιεύθηκε κατά τις τελευταίες ημέρες των εργασιών της, απευθύνεται στα μέλη της Καθολικής Εκκλησίας, καλώντας τα να αναλάβουν ενεργό ρόλο στη ‘διάκριση και τη λήψη αποφάσεων’ της Εκκλησίας»2. Αυτόν ακριβώς τον νεφελώδη «ενεργό ρόλο» των παπικών πιστών, «βαπτίζει» ως «Συνοδικότητα» η επιστολή, αφήνοντας το παπικό «πρωτείο» ανέπαφο, μάλλον ενισχυμένο από αυτή την καρικατούρα της «Συνοδικότητας»!

Επίσης η επιστολή της «Ολομέλειας» δεν παραλείπει να παραθέσει και ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από την ομιλία του Πάπα Φραγκίσκου το 2021 κατά την έναρξη της συνοδικής διαδικασίας: «Η κοινωνία και η αποστολή διατρέχουν τον κίνδυνο να παραμείνουν αφηρημένες έννοιες, αν δεν καλλιεργήσουμε μια εκκλησιαστική πρακτική που να εκφράζει τη συγκεκριμενοποίηση της συνοδικότητας.…ενθαρρύνοντας την πραγματική συμμετοχή του καθενός και όλων». Κατά τον «πάπα» η Συνοδικότητα μέσα στους κόλπους της «Εκκλησίας» του πρέπει να γίνει ακόμη πιο συγκεκριμένη, μέχρι σημείου ώστε να εκφράζεται με «πραγματική συμμετοχή του καθενός και όλων». Επομένως όλοι, κληρικοί και λαϊκοί, τόσον αυτοί που είναι έμπειροι γνώστες των εκκλησιαστικών ζητημάτων, όσο και απλοί λαϊκοί, που είναι άμοιροι θεολογικής παιδείας και άσχετοι από εκκλησιαστική εμπειρία, καλούνται να παίξουν «ενεργό ρόλο» και να συμμετέχουν στις συνοδικές διαδικασίες.

Εδώ προφανώς θεληματικά αγνοεί ο ποντίφικας, ότι όλες οι Οικουμενικές και Τοπικές Σύνοδοι της αρχαίας Εκκλησίας συνεκροτούντο πρωτίστως και κυρίως από Επισκόπους και κατά δεύτερο λόγο από άλλους κληρικούς, με ικανή όμως θεολογική παιδεία, εμπειρία και γνώση των εκκλησιαστικών ζητημάτων και όχι από τον πρώτο τυχόντα λαϊκό, που θα θελήσει να παίξει «ενεργό ρόλο» στις συνοδικές διαδικασίες. Αυτό είναι ένα το κρατούμενο. Το δε δεύτερο είναι, ότι ο ποντίφικας, ενώ μιλάει για

«συγκεκριμενοποίηση της συνοδικότητας», εν τούτοις, (αντιφάσκοντας με τον εαυτό του), δεν μας «συγκεκριμενοποιεί» και δεν μας εξηγεί, μέχρι που θα φθάνει ο «ενεργός ρόλος» τόσο των κληρικών, όσο και των λαϊκών, που θα λάβουν μέρος στις εν λόγω «Συνόδους». Σίγουρα όμως όχι μέχρι του σημείου να καταργεί το δαιμονικό «πρωτείο» του. Δεν μας εξηγεί επίσης, πως μπορεί να νοηθεί «ενεργός ρόλος» συνοδικού μέλους χωρίς δικαίωμα ψήφου, η οποία ψήφος θα είναι τόσο ισχυρή, ώστε να αγνοεί το παπικό «Πρωτείο». Είναι προφανής εν προκειμένω η υποκρισία του «Πάπα», ο οποίος αντί να επιστρέψει στην εκκλησιαστική παράδοση, στον αρχέγονο και διαχρονικό Συνοδικό Πολίτευμα της Εκκλησίας, μηχανεύεται δόλιους τρόπους, για να παρακάμψει το σκόπελο της εκκλησιαστικής Συνοδικότητας, προβάλλοντας μια ψεύτικη «Συνοδικότητα»!

Παρακάτω η επιστολή της «Ολομέλειας», εγκωμιάζοντας την παπικής εμπνεύσεως «Συνοδικότητα», γράφει: «Δεν πρόκειται για ιδεολόγημα, αλλά για μια εμπειρία που έχει τις ρίζες της στην αποστολική παράδοση»! Μ’ άλλα λόγια ταυτίζει τη γνήσια Συνοδικότητα της Αποστολικής και Κανονικής Παράδοσης με την παπικού τύπου «Συνοδικότητα», που όπως φάνηκε ακροθιγώς προηγουμένως, αποτελεί μια καρικατούρα Συνοδικότητος, η οποία ακυρώνει την είκοσι αιώνων γνήσια Συνοδικότητα της Εκκλησίας, αλλά και την δέκα αιώνων συνοδική παράδοση της Ορθόδοξης Δυτικής Εκκλησίας, μέχρι την υποδούλωσή της στους Φράγκους.

Στην επιστολή επίσης αναφέρεται: «Ελπίζουμε ότι οι μήνες που θα οδηγήσουν στη δεύτερη σύνοδο τον Οκτώβριο του 2024 θα επιτρέψουν σε όλους να συμμετάσχουν συγκεκριμένα στον δυναμισμό της ιεραποστολικής κοινωνίας που υποδηλώνει η λέξη “σύνοδος”»3. Εδώ δεν μας εξηγεί η επιστολή, με ποιο τρόπο η λέξη «Σύνοδος» υποδηλώνει τον «δυναμισμό της ιεραποστολικής κοινωνίας». Μια «Σύνοδος» που δεν συγκροτείται με τη δυνατότητα όλων των συνοδικών μελών να έχουν ισότιμη ψήφο, η οποία θα αγνοεί το παπικό «Πρωτείο», δεν μπορεί να είναι αληθινή Σύνοδος και σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να υποδηλώνει τον «δυναμισμό της ιεραποστολικής κοινωνίας». Αντίθετα μάλιστα, τότε ακριβώς χάνει τον «δυναμισμό της». Προφανώς εδώ οι πομπώδεις φράσεις, όπως «δυναμισμός της ιεραποστολικής κοινωνίας» είναι λέξεις κενές, χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο, χωρίς να ορίζουν στο ελάχιστο την γνήσια εκκλησιαστική Συνοδικότητα.

Η εν Ελλάδι παπική «εκκλησία» συνεδρίασε, μετά την λήψη της παπικής επιστολής, συσκέφτηκε για το μείζον αυτό θέμα και εξέδωσε επιστολή προς τον παπικό «κλήρο» και λαό, η οποία και αυτή δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα της παπικής «εκκλησίας»4. Μεταξύ των άλλων τόνισε: «…συγκεντρωθήκαμε ανά ενορίες, ή Επισκοπές και ακούσαμε ότι ένα σημαντικό γνώρισμα της Εκκλησίας είναι η “συνοδικότητα”, που σημαίνει: βαδίζουμε μαζί στην ίδια οδό, μαζί με τον Χριστό, που μας οδηγεί στο σπίτι του Ουράνιου Πατέρα. Και τότε μας δόθηκε η

δυνατότητα να πούμε την άποψή μας, ή τις ανάγκες και επιθυμίες μας, για να μάθουμε να βαδίζουμε μαζί με τους άλλους, ως “Εκκλησία συνοδική”»5. Η αντίληψη ότι Συνοδικότητα σημαίνει «βαδίζουμε μαζί στην ίδια οδό, μαζί με τον Χριστό, που μας οδηγεί στο σπίτι του Ουράνιου Πατέρα» ουδεμία σχέση έχει με το Συνοδικό Πολίτευμα της Εκκλησίας, διότι ουδείς Πατέρας και ουδεμία γνήσια Σύνοδος την όρισε ως τέτοια! «Η δυνατότητα να πούμε την άποψή μας, ή τις ανάγκες και επιθυμίες μας, για να μάθουμε να βαδίζουμε μαζί με τους άλλους» δεν είναι Συνοδικότητα, αλλά ο αυτονόητος τρόπος χριστιανικής ζωής και τίποτε περισσότερο. Εν προκειμένω θα συμβουλεύαμε, με αγάπη την «Ιεραρχία» της εν Ελλάδι «παπικής εκκλησίας» να διαβάσει καλύτερα την δισχιλιόχρονη Κανονική Παράδοση της Εκκλησίας, για να μάθει, ποια είναι η γνήσια Συνοδικότητα της Εκκλησίας και όχι αυτή που της «σέρβιρει» το Βατικανό.

Κλείνουμε με την παρατήρηση, ότι αυτή η κάλπικη Συνοδικότητα είναι μια ακόμα καλοστημένη παγίδα, για να παγιδευτεί η Ορθοδοξία μας. Και το ανησυχητικό είναι ότι την παγίδα αυτή αδυνατούν να διακρίνουν οι θερμοί θιασώτες της «ενώσεως των εκκλησιών», οι οποίοι αντιμετωπίζουν με ενθουσιασμό την νέα παπική δολιότητα, ότι δήθεν ο Παπισμός «άλλαξε» και το χειρότερο, πασχίζουν μαζί με τους συνομιλητές τους να εναρμονίσουν την γνήσια Συνοδικότητα της Ορθοδοξίας με το «Πρωτείο» του «Πάπα»!

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών