Πρωτ. π. Π. Μαριᾶτος:ΓΡΑΠΤΟΝ Θ. ΚΗΡΥΓΜΑ Πίστη – ὀλιγοπιστία. Προσευχή καί νηστεῖα

 ΓΡΑΠΤΟΝ Θ. ΚΗΡΥΓΜΑ

Πίστη – ὀλιγοπιστία. Προσευχή καί νηστεῖα

Ὁ πατέρας τοῦ σεληνιαζομένου νέου στό σημερινό Εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα, ἀδελφοί μου, δέν διέθετε, ἴσως, τήν τέλεια πίστη στόν Χριστό. Καί πρός τιμήν του τό ὁμολογεῖ. Ὅταν ὁ Χριστός τοῦ εἶπε, ὅτι ὅλα εἶναι δυνατά γι’ αὐτόν πού πιστεύει, αὐτός, ὁ ἄγνωστός μας, παρ’ ὅτι ἦταν ἔξω ἀπό τόν κύκλο τῶν Μαθητῶν, μᾶς διδάσκει πῶς νά ξεπερνᾶμε τό ἀδιέξοδο τῆς ὀλιγοπιστίας. Λέει στόν Κύριο: Πιστεύω, Κύριε!... καί -συλλογιζόμενος πώς ἡ πίστη του δέν εἶναι δυνατή- προσθέτει μέ πλήρη αὐτογνωσία: Βοήθει μοι τῇ ἀπιστίᾳ.

Ἀσφαλῶς, Χριστιανοί μου, ὅσοι μαζευόμαστε γιά τήν Θεία Λειτουργία δέν ἀνήκουμε στούς ἀπίστους. Λίγο ἤ πολύ, πιστεύουμε στόν Σωτῆρα Χριστό καί στήν διδασκαλία Του. Πολλές φορές, ὅμως, οἱ δυσκολίες τῆς ζωῆς, ἀλλά καί ἡ τάση πού ἔχουμε νά τά περνᾶμε ὅλα ἀπό τό «κόσκινο» τοῦ λογικοῦ μας, ὁδηγοῦν σέ ἀμφιβολίες καί ὀλιγοπιστία. Καί τότε μουρμουρίζουμε ἤ σκεφτόμαστε: «Θεέ μου, γιατί μέ ἐγκατέλειψες;».

Ὁ πατέρας τοῦ ἄρρωστου παιδιοῦ μᾶς δίνει τό παράδειγμα: «Βοήθα με στήν ἀπιστία μου». Αὐτή ἡ ἁπλῆ προσευχή σέ ὧρες δυστυχίας, τότε πού χάνεται τό ἔδαφος κάτω ἀπό τά πόδια μας, εἶναι ὁ τρόπος τῆς ἐκζητήσεως τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ.

Εἰδικά γιά τούς Μαθητές Του, πού Τόν ρωτοῦσαν γιατί καί ἐκεῖνοι δέν μποροῦσαν νά κάμουν τό θαῦμα, ὁ Κύριος τούς ἔδωσε τήν λύση: «Τοῦτο τό γένος (τῶν δαιμόνων) οὐκ ἐκπορεύεται εἰμή ἐν προσευχῇ καί νηστείᾳ».

Καί ἡ μέν προσευχή μας ὀφείλει νά προσαρμόζεται στό θεῖο ὑπόδειγμα τοῦ «Πάτερ ἡμῶν», πού καθώς εἶναι θεόσδοτο καλύπτει κάθε πτυχή τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς. Ἡ δέ νηστεία εἶναι ὄχι ἡ ἀσκητική στέρηση τῶν ἀρχαίων Στωϊκῶν φιλοσόφων, οὔτε ὁ δεισιδαιμονικός ὑπολογισμός συναλλαγῆς μέ τόν Θεό. Ἀλλά ἡ ἑκούσια περιοδική παραίτηση ἀπό τά θεμιτά ὑλικά τῆς τροφῆς, σάν μικρή θυσία στερήσεως, σάν ὑπόμνηση στό «ἐγώ» μας γιά τό ποιές προτεραιότητες πρέπει νά ἔχουμε, καί, τέλος, σάν μίμηση Ἐκείνου πού νήστεψε γιά νά παραμείνει ἐλεύθερος ἀπό τόν Σατανᾶ, συντρίβοντάς τον…