Σοκ και δέοςΣοκ και δέος

Σοκ και δέος

Γράφει ο

Γιώργος Λουράντος

Διανύουμε το θεομητορικό Αύγουστο, την ευλογημένη για το νησί μας περίοδο του δεκαπεντισμού με τα μεγάλα πανηγύρια, τα παραδοσιακά γλέντια, τις οικογενειακές συνάξεις, την αφθονία των καρπών, τη μαγική πανσέληνο.

Ιδιαίτερα το γραφικό έθιμο του δεκαπεντισμού στα Κύθηρα, που θέλει λαϊκούς να μένουν στα τρία μεγάλα Προσκυνήματα του νησιού και να ζουν τη μοναχική ζωή το πρώτο δεκαπενθήμερο του Αυγούστου, είναι σε απόλυτη παρακμή.

Λιγοστοί πια οι "δεκαπεντιστάδες" αλλά και οι συμμετέχοντες στα πανηγύρια. Για τον παλιό Τσιριγώτη κάποτε η συμμετοχή έστω και σε μια Παράκληση ήταν εσωτερική ανάγκη ενώ τώρα οι νέοι μας έχουν πλήρη άγνοια για το τί πραγματικά γίνεται την κατανυκτική αυτή περίοδο.

Χαρακτηριστικά περιστατικά:

"Πού θα ψάλετε τους Χαιρετισμούς αυτή την περίοδο;" με ρωτά καλός φίλος και παθαίνω το πρώτο σοκ.

Ευλαβέστατη κύρια είναι έτοιμη να μπει στο Ναό της Παναγία μας με ένα κανίς στην αγκαλιά. Στην παρατήρησή μου " μη βάλετε το σκυλάκι στο Ναό" μου απάντησε ότι " αν το αφήσω μόνο του, κινδυνεύει να πάθει κατάθλιψη ή και να πεθάνει". Τελικά άλλη κυρία που άκουσε την κουβέντα μας ανέλαβε να κρατήσει συντροφιά στο συμπαθητικό τετράποδο για να προσκυνήσει η κυρία.

Το χειρότερο είναι ότι πολλοί έρχονται στο Προσκύνημα όχι για να εναποθέσουν τα αιτήματα των καρδιών τους στην Υπεραγία Θεοτόκο αλλά από τουριστικό και μόνο ενδιαφέρον, αφού δεν μπαίνουν στον κόπο να ανάψουν ένα κερί και να ασπαστούν τη θαυματουργή Εικόνα της.

Που είναι, αλήθεια, όλοι εκείνοι οι παραδοσιακοί άνθρωποι που την περίοδο αυτή συνδύαζαν τη μοναχική άσκηση με την κοινωνικότητα, τη θρησκευτική εορτή με το παραδοσιακό γλέντι, το κατανυκτικό Απόδειπνο με τη βεγγέρα στις πεζούλες των Μοναστηριών ως απαραίτητη συνέχειά του.

Άλλαξε ο τρόπος διασκέδασης, θα μου πείτε. Ήταν και τα δύο " πέτρινα" χρόνια του Κορωνοϊού. Μπορεί. Φοβάμαι πως είναι και σημεία μιας κοινωνίας που έχασε την αίσθηση της ιερότητας.

Τυχεροί όσοι, τουλάχιστον, έχουμε μνήμες , φίλοι μου.