π.Π. Καλλίκας:ΓΡΑΠΤΟΝ Θ. ΚΗΡΥΓΜΑ

 

ΓΡΑΠΤΟΝ Θ. ΚΗΡΥΓΜΑ

     «Ἐλᾶτε νά ἐποπτεύσουμε τά προαύλια τῶν Φώτων. Νά εἰσέλθουμε καί ἐμεῖς στά ὕδατα γιά νά γίνουμε κοινωνοί τῆς πλούσιας θείας ἀκτινοβολίας τους. Καί ἀφοῦ γίνουμε μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα φωτοειδεῖς, ἄς εὐφημήσουμε τόν αἴτιον τοῦ φωτός Ἰησοῦν, τό ἀπαύγασμα τῆς δόξης τοῦ Πατρός μέ ὁλόψυχες εὐχαριστίες». Μέ αὐτά τά πανευφρόσυνα λόγια, ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης μᾶς εἰσάγει στήν Κυριακή πρό τῶν Φώτων.
     «Εὐφράνθητι ἔρημος διψῶσα, ὅτι ἐρράγη (θά ἀναβλύση) ἐν ἐρήμῳ ὕδωρ, καί φάραγξ ἐν γῆ διψώσῃ» (Ἠσ. λε΄ 1,6). Ὁ Ἠσαΐας ἐδῶ ἀπευθύνεται σέ ὅλη τήν ἀνθρώπινη φύση, αὐτή πού εἶναι ἐρημότατη, ὅσον ἀφορᾶ τήν καρποφορία, ἡ ὁποία προϋποθέτει πίστη κι ἀγαθά ἔργα. Ὡς ἐκ τούτου, ἐπειδή ἀκριβῶς αὐτή ἡ ἀνθρώπινη φύση διψᾶ τό ὕδωρ τῆς υἱοθεσίας, ἀνέβλυσε πρός χάριν της, σάν ὁρμητικό ρεῦμα ποταμοῦ, τό ὕδωρ τοῦ Βαπτίσματος στόν Ἰορδάνη. Καί τότε τί συμβαίνει;

«Καί ἔσται ἡ ἄνυδρος (γῆ) εἰς ἕλη», ἐννοεῖ πλούσια σέ πίστη, «καί εἰς τήν διψῶσαν γῆν, πηγή ὕδατος ἔσται», μία κρήνη δηλαδή, ἡ κρήνη τῆς υἱοθεσίας. «Καί ἐκεῖ ἔσται εὐφροσύνη ὀρνέων», ἐκείνων δηλαδή πού ἀναγεννῶνται μέ τό βάπτισμα, οἱ ὁποῖοι ὡς πρός τόν τρόπο ζωῆς, ὁμοιάζουν μέ τά ὄρνεα, ἀφοῦ καί αὐτά ἐκ φύσεως εὐχαριστοῦνται νά διαβιώνουν στά ὕδατα.
     Ἀδελφοί, ἄς τρέξωμε καί ἄς ἐντρυφήσωμε στά θαυμαστά αὐτά γεγονότα. Ἄς τρέξωμε, ἀφοῦ πρῶτα ἀγνισθοῦμε. Ἄς μήν ἀπομακρυνθοῦμε σταλιά ἀπό τήν κρήνη αὐτή. Κανείς δέν μπορεῖ νά σᾶς ἐξαναγκάσει στό ἀντίθετο, ἐάν ἐσεῖς δέν τό θελήσετε. Ἄς τρέξωμε διά νά λουσθοῦμε. Σέ κάθε χώρα, πόλη, καί χωριό ὑπάρχουν κήρυκες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι ἱερατεύουν τά θεῖα καί ὑψηλά αὐτά μυστήρια καί ἁγιάζουν τά ὕδατα, διά τῆς ἐπιφοιτήσεως σέ αὐτά τοῦ Θείου Πνεύματος. Ἄς τρέξωμε, ἄνευ τοῦ φόβου καί τοῦ δισταγμοῦ, πού ἐνσπείρει ὁ μισόκαλος. Ἄς τρέξωμε νά ἀνυψωθοῦμε «εἰς ἄνδρα τέλειον». Ἄς τρέξωμε, ἀσμένως.
     Εἴθε μέ τήν μετάληψη αὐτῶν τῶν ὑδάτων, νά ἁγιασθοῦμε καί νά φωτισθοῦμε αὐτή τήν ἡμέρα, ἀπό τό παμφαές Πνεῦμα «ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν, ὧ ἡ δόξα καί τό κράτος, σῦν τῷ Πατρί καί τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν».

π.Π. Καλλίκας