Δημήτρης Νατσιός: γο πριν από την άλωση της Πόλης…

Λίγο πρίν ἀπό τήν ἅλωση τῆς Πόλης...

Ἔχουμε πλούσια καὶ ὡραία ἱστορία. Εἶναι παιδαγωγὸς τὰ παθήματα τοῦ λαοῦ μας. Καὶ τὰ μεγαλεῖα καὶ οἱ ἀθλιότητες. Τὸ ἱστορικὸ ὑφαντό μας ἔχει καὶ τὰ τσαλακώματα καὶ τοὺς λεκέδες του «ἕως ἂν ἡ αὐτὴ φύσις ἀνθρώπων εἰ», γιατί δὲν ἀλλάζει ἡ φύση τῶν ἀνθρώπων κατὰ τὸν Θουκυδίδη. Μία περίοδος ποὺ ἐνδιαφέρει τὴν τωρινὴ ἐποχὴ εἶναι ἡ ἅλωση τῆς Πόλης. Γιατί φτάσαμε σ᾿ αὐτήν; Γιατί δὲν ἀπετράπῃ; Ποιοὶ παράγοντες συνετέλεσαν ὥστε νὰ ἁπλωθοῦν πάνω ἀπὸ τὸ Γένος τὰ σκοτάδια τοῦ Ἰσλάμ; Ὑπάρχουν ὁμοιότητες μὲ τὸ σήμερα; Ἀπαριθμῶ:

Γεννάδιος Σχολάριος

Πρῶτον: Ἡ φυγὴ τῶν γραμματισμένων, τῶν λογίων στὴν Δύση. Ὁ πρῶτος πατριάρχης μετὰ τὴν ἅλωση, Γεννάδιος Σχολάριος, θὰ γράψει: «Κινδυνεύομεν μὴ μόνον σοφίας στερηθῆναι καὶ μαθημάτων, ἀλλὰ καὶ τὴν φωνὴν αὐτήν», δηλαδὴ τὴν γλῶσσα. «Εἰς τέτοιαν κακὴν τύχην κατάντησε τὸ πάλαι μακαριστὸν γένος τῶν Γραικῶν ὅτι μόλις εὑρίσκεται τώρα διδάσκαλος ὁποὺ νἆναι ἱκανὸς νὰ διδάσκει τοὺς νέους» γράφει περὶ τὸ 1500 ὁ Νικ. Σοφιανός. Μήπως καὶ στὰ χρόνια μας δὲν ἔχουμε ἐκπατρισμὸ τῆς λόγιας νεολαίας μας, μιὰ ἀπροκάλυπτη «λεηλασία ἐγκεφάλων» ἀπὸ τὴν Δύση;

Δεύτερον: Οἱ ἐξισλαμισμοὶ καὶ τὸ φοβερὸ παιδομάζωμα. Οἱ Τοῦρκοι εἶχαν διαδώσει τὸ πονήρευμα ὅτι ὁ Θεὸς ἐγκατέλειψε τοὺς χριστιανούς, λόγῳ τῶν ἁμαρτιῶν τους καὶ βοηθᾷ τὸ Ἰσλάμ. Χιλιάδες ἀλλαξοπιστοῦν εἴτε ἑκουσίως εἴτε ἀκουσίως. Φρικτὰ τὰ μαρτύρια τοῦ Ἑλληνισμοῦ κατὰ τὴν Τουρκοκρατία, περίοδο ποὺ κάποιοι ἐθνομηδενιστὲς τῆς σήμερον τὴν παρουσιάζουν ὡς περίπου εὐλογία. Δύο μόνον γεγονότα καὶ μαρτυρίες. Ὁ Κομνηνὸς Ὑψηλάντης, στὸ βιβλίο του «Τὰ μετὰ τὴν ἅλωσιν» γράφει ὅτι τὸ 1517, ὅταν κατελήφθῃ ἡ Αἴγυπτος ἀπὸ τὸν σουλτᾶνο Σελὶμ τὸν Α', τὸν ἐπιλεγόμενο Γιαβοὺζ(=σκληρό), «300.000 γλῶσσες ἀπετμήθησαν ἡμέρα μιά, διὰ τὸ μόνον ἑλληνιστὶ λαλῆσαι».

Σπύρος Μαρινάτος

Στὶς 24 Μαρτίου τοῦ 1967, ὁ σπουδαῖος ἀκαδημαϊκὸς Σπ. Μαρινᾶτος, ἐκφωνεῖ στὴν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν, τὸν πανηγυρικὸ τῆς ἡμέρας. Μεταξὺ ἄλλων παρέθεσε καὶ «μετάφρασιν ἀδείας ταφῆς χριστιανοῦ, τὴν ὁποία ἔδιδον οἱ Τοῦρκοι». Τὸ κείμενο ἀποστομώνει τοὺς τουρκοτζουτζέδες τῆς σήμερον. «Σὺ ὁ παπᾶς, τοῦ ὁποίου τὸ μὲν ἔνδυμα εἶναι μαῦρον ὡς πίσσα, τὸ δὲ πρόσωπον ὡς τοῦ σατανᾶ, σὺ ὁ ἱερεὺς τῶν μιαρῶν, σὺ ὁ ἕλκων τὴν καταγωγὴν ἀπὸ τὸν ἄπιστον Ἰησοῦν, διατάσσεσαι: Τὸν εἰς τὸ ἔθνος σου ἀνήκοντα Γρηγόριον, ὁ ὁποῖος ἐψόφησε σήμερον, ἂν καὶ τὴν μὲν ψυχήν του παρέδωκεν εἰς τὸν σατανᾶν, τὸ δὲ βρωμερόν του πτῶμα δὲν τὸ δέχεται τὸ χῶμα, ἔξω καὶ μακρὰν τῆς πόλεως ἀνοίξατε λάκκον καὶ διὰ λακτισμάτων ρίψατε αὐτὸν ἐντός του». («Τὸ Εἰκοσιένα», «Πανηγυρικοὶ Λόγοι Ἀκαδημαϊκῶν», σελ. 774). Δὲν ἔχουμε ἐξισλαμισμοὺς τῷ καιρῷ ἐτούτω, ὅμως συμβαίνει ἴσως κάτι χειρότερο. Ἔχουμε θρησκευτικὴ ἀδιαφορία, ἐκκοσμίκευση καὶ ἐκκλησιομαχία ἀπὸ τὴν γνωστὴ συνιστῶσα ποὺ τὸ μόνο, ἀπὸ τὴν σταλινικὴ κτηνωδία, εὐλαβικὰ τηρεῖ καὶ ἀκολουθεῖ, εἶναι τὸ μῖσος κατὰ τοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Καὶ βέβαια μὲ τὴν λαθρομετανάστευση ξαναῆρθαν, γιατί ἀνοίξαμε τὶς Κερκόπορτες μόνοι μας, τὰ στίφη τοῦ Μεχμέτ του Β' τοῦ ἐγκληματία καὶ ὄχι πορθητῆ.

Τρίτον: ἡ προπαγάνδα κατὰ τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπὸ τοὺς δυτικοὺς μισιονάριους, τοὺς φράγκους ἰησουῖτες ψευδοϊεραπόστολους, οἱ ὁποῖοι ἐπέπεσαν πάνω στὸ αἱματοβαμμένο κορμὶ τοῦ Γένους, γιὰ νὰ μαγαρίσουν τὴν ψυχή του, τὴν Ὀρθοδοξία.

Ὁ ἐρευνητὴς Δημ. Πασχάλης στὰ «Ἀνδριακὰ Χρονικά», ἔτους 1948, μεταφέρει ἐγκύκλιο τοῦ πάπα Παύλου τοῦ Ε', 1605-1621, στοὺς Ἐνετοὺς διοικητὲς τῆς Πελοποννήσου. «Δὲν πρέπει νὰ λησμονῶμεν, γράφει, ὅτι οἱ Ἕλληνες δὲν ἔχουσι πίστη... ὅθεν δέον νὰ μεταχειριζόμεθα αὐτοὺς ὡς ἄγρια θηρία, νὰ τοὺς ἀποσπῶμεν τοὺς ὀδόντας καὶ τοὺς ὄνυχας, νὰ μὴν παύσωμεν ταπεινοῦντες αὐτοὺς καὶ ἰδίως νὰ τοὺς ἐμποδίζωμεν τὴν περὶ τῶν ὅπλων ἄσκησιν. Οὐδὲν ἄλλο νὰ παρέχωμεν εἰς αὐτοὺς ἢ ξύλον καὶ ἄρτον......». Στὶς Κυκλάδες ποὺ πέτυχε κάπως ἡ ἀνόσια προπαγάνδα τους, τὴν περίοδο τοῦ ἀγῶνα, οἱ λατινοφρονούντες, ἔστελναν γράμματα στὸν πάπα νὰ συνδράμει τοὺς Τούρκους. Γράφει ὁ ἱστορικὸς Φιλήμων «τὴν στιγμὴν κατὰ τὴν ὁποίαν τὸ ἑλληνικὸν ἔθνος ἅπαν κατὰ τὴν Εὐρώπην καὶ τὴν Ἀσίαν ἠγωνίζετο προσφερόμενον θυσίαν ὑπὲρ τῆς κοινῆς πατρίδος, ἡ διαγωγή των ἐν νήσοις Ἑλλήνων τοῦ δυτικοῦ δόγματος, παρουσιάζει ἐπονείδιστον καὶ ἀποτρόπαιον στίγμα». «Πολὺ ὀλίγοι ἐφάνησαν Ἕλληνες», συμπληρώνει καὶ ὁ ἱστορικὸς Σπυρίδων Τρικούπης.

Κύριλλος Λούκαρις

Ἡ περίοδος τῆς Τουρκοκρατίας θεωρεῖται περίοδος σκότους καὶ ἀμάθειας. Λάθος. Τότε ἔλαμψε τὸ Γένος καὶ λαμπροτέρα ἐφάνῃ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ὁ μαρτυρικὸς πατριάρχης Κ. Λούκαρις, ποὺ ἐθηριομάχησε κυριολεκτικά, πολεμῶντας, μὲ καθημερινὸ κίνδυνο τῆς ζωῆς του, τὶς καταχθόνιες μεθόδους ποὺ μετήρχοντο οἱ Λατῖνοι γιὰ νὰ ἐπιβάλλουν τὸ ἐκκλησιαστικὸ τέρας τῆς Οὐνίας, ἀπαντοῦσε στὶς ἀλεπουδοευγένειές τους καὶ στὶς μομφὲς ὅτι μείναμε ἀγράμματοι.

«Ἄς λογιάσουν ὅτι ἂν δὲν ἔχωμεν σοφίαν ἐξωτερικήν, ἔχομεν, χάριτι Χριστοῦ, σοφίαν ἀνωτέραν καὶ πνευματικήν, ἡ ὁποία στολίζει τὴν Ὀρθόδοξόν μας Πίστιν, καὶ εἰς τοῦτο εἴμεθα ἀνώτεροι ἀπὸ τοὺς Λατίνους εἰς τοὺς κόπους, εἰς τὰς σκληραγωγίας, καὶ νὰ σηκώνωμεν τὸν σταυρόν μας, καὶ νὰ χύνωμεν τὸ αἷμα μας διὰ τὴν πίστιν καὶ τὴν ἀγάπην τὴν πρὸς τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. Ἄν εἶχε βασιλεύσει ὁ Τοῦρκος εἰς τὴν Φραγκιὰν δέκα χρόνους, Χριστιανοὺς ἐκεῖ δὲν εὕρισκες. Καὶ εἰς τὴν Ἑλλάδα τώρα διακόσιους χρόνους εὑρίσκεται καὶ κακοπαθοῦσιν οἱ ἄνθρωποι καὶ βασανίζονται διὰ νὰ στέκουν εἰς τὴν πίστιν τους, καὶ λάμπει ἡ Πίστις του Χριστοῦ καὶ τὸ μυστήριον τῆς εὐσέβειας, καὶ σεῖς μοῦ λέγετε ὅτι δὲν ἔχομεν σοφίαν; Τὴν σοφίαν σας δὲν ἐθέλω ἐμπρὸς εἰς τὸν Σταυρόν τοῦ Χριστοῦ. Κάλλιον ἦτο νὰ ἔχῃ τινὰς καὶ τὰ δύο, δὲν τὸ ἀρνοῦμαι, πλὴν ἀπὸ τὰ δύο, τὸν Σταυρὸν τοῦ Χριστοῦ προτιμῶ». (Καὶ σὲ τί ἀποσκοποῦν οἱ προσκλήσεις γιὰ ἐπίσκεψή τὸ προσεχὲς διάστημα; Ἐνοχλεῖται ποὺ δέχεται πιέσεις ἀπὸ τοὺς πανταχοῦ ἀνεπιθύμητους λαθρομετανάστες ἡ πνευματική του δικαιοδοσία, ἡ Πολωνία καὶ θέλει νὰ τοὺς ὑπενθυμίσει ποιὰ εἶναι ἡ ὁδὸς ποὺ τοὺς ἐπιτρέπεται, δηλαδὴ ἡ πατρίδα μας;).

Ναί, μισιονάριοι δὲν περιτρέχουν στὶς μέρες μας τὴν πατρίδα γιὰ νὰ προπαγανδίσουν ὑπὲρ τοῦ παπισμοῦ. Τὸν ρόλο τοῦ μισιονάριου ἀνέλαβε ἡ τηλοψία. Φραγκέψαμε!! Ὑπάρχουν πολλοὶ ἑλληνώνυμοι ποὺ ὄχι μόνο δὲν βρίσκουν καὶ δὲν ξέρουν τί μᾶς χωρίζει ἀπὸ τοὺς δυτικούς, ἀλλὰ θεωροῦν πολὺ συμπαθέστερη τὴν θρησκεία τῆς Εὐρώπης. Μιὰ θρησκεία χωρὶς Χριστὸ καὶ χωρὶς μυστήρια, ἕνα ἀτομικὸ γεγονός, μιὰ ἐθιμικὴ ἐκδήλωση. (Ἕνα χειροφίλημα στὸ δαχτυλίδι τοῦ Πάπα θεωρεῖται «ἐμπειρία ζωῆς, ἀνώτερη καὶ ἀπὸ τὸ δῆθεν βάπτισμά τους. Κάτι παρόμοιο μὲ τὸ προσκύνημα στὴν Μέκκα τῶν μωαμεθανῶν. Γιὰ μετάνοια καὶ κάθαρση τῶν παθῶν οὔτε λόγος. Σὲ τί διαφέρουν ἐξάλλου οἱ σταυροφορίες ἀπὸ τὸν «ἱερὸ πόλεμο»;). Μιὰ θρησκεία - παχνὶ ποὺ θρέφει τὰ πάθη τους. Μιὰ ὕπουλη ἀθεϊα. Ὁ τωρινὸς ἄθεος δὲν πιστεύει σὲ τίποτε, μόνο στὸν ἑαυτό του.

Ἡ μόνη τεράστια διαφορὰ μὲ τὴν ἐποχὴ τῆς Ἅλωσης εἶναι ὅτι τότε, ὅσοι ἀπόμειναν Ρωμιοί, ἔψαλλαν «σώπασε κυρὰ Δέσποινα καὶ μὴν πολυδακρύζεις, πάλι μὲ χρόνους μὲ καιροὺς πάλι δικά σου θάναι». Πίστευαν στὸ θαῦμα...